“คุณโจนั่นเอง คุณท่านไม่อยู่นะคะ คุณจิณณ์ก็ด้วย”
“ฉันรู้หรอกเลยมา ถ้าคุณย่าอยู่เธอคงไม่เจอฉันหรอก”
พิชชาอรหัวเราะเบา ๆพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อย จิรัสย์ก็เป็นเสียอย่างนี้ หากไม่ใช่คำสั่งเด็ดขาดเขาก็แทบจะไม่กลับมาที่คฤหาสน์หลังนี้เลย เธอเจอกับชายหนุ่มที่ร้านอาหารที่ทำงานอยู่มากกว่าอีก
“คุณโจมานี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ฉันซื้อของบำรุงมาให้เธอ แล้วนี่หายดีหรือยัง”
พิชชาอรมองของในมือของเขา แล้วตวัดสายตาขึ้นสบตากับชายหนุ่ม คำถามที่อยากถามถูกกลืนลงคอ ทันทีที่ชายหนุ่มสวนอีกประโยคต่อมา
“เมื่อคืนทำไมเดินลงมาจากรถอย่างนั้น มันอันตรายมากรู้ไหม ถ้าฉันกับพี่จิณณ์ไม่เจอเข้า เธออาจจะไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ ทำอะไรก็ระวังหน่อย คิดถึงตัวเองให้มาก รักตัวเองให้มาก”
คนถูกตำหนิเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ทุกคำพูดล้วนแต่เป็นเรื่องจริง เธอคิดน้อยไปและไม่อยากจะคิดเลยว่าหากตนเองเกิดหมดสติไปกับใครก็ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นไร
