“เดี๋ยวฉันจะกลับมาฟังคำตอบ เตรียมคำตอบเอาไว้ให้ดีล่ะ” เขาบอกเธอ มองสบตาเธอนิ่งเหมือนสิ่งนี้จะทำให้เขารู้ความนัยน์ของเหตุผล แต่เขายังคงไม่รู้จนแล้วจนเล่า
ฟาตินมองร่างสูงที่ผละจากไปด้วยความสับสน เธอผ่อนลมหายใจบางเบาออกมาอย่างหนักใจ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่
“ท่านย่าทรงเรียกหลานมีอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ”
“วันพรุ่งเจ้าต้องเดินทาง ย่ามีเรื่องจะถามหน่อย”
“เรื่องอันใดพ่ะย่ะค่ะ”
“เจ้าไปรัฐไบซาพานางรำคนนั้นไปด้วยรึ”
นางถามเสียงราบเรียบแต่สนใจใคร่รู้
“พ่ะย่ะค่ะ หลานมีความจำเป็นต้องพาแองเจลิน่าไปด้วย”
“เพราะเหตุใด บอกย่าได้ไหม ว่ามีความจำเป็นอันใด”
“ท่านย่า หลานอยากบอก แต่หลานอยากให้เรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้นเสียก่อน”
“เดี๋ยวนี้เจ้าไม่ไว้ใจย่าแล้วรึ” รอนีย์เอ่ยถาม
“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ แต่เรื่องนี้สำคัญมาก”
“ก็ได้ ก่อนไป ย่าขอพบนางรำคนนั้นหน่อยจะได้ไหม”
รอนีย์เอ่ยขอตามตรง
“เสด็จย่าจะพบนา
