“อาจจะใช่ครับ” นายแพทย์หนุ่มตอบ
“แล้วถ้าคนไข้ตื่นขึ้นมาจะมีอาการหวาดกลัวอีกไหมคะ” นีสรีนรีบถาม
“ต้องลองดูอาการก่อนนะครับ เพราะหมอก็ไม่แน่ใจว่าคนไข้เห็นอะไรที่นี่จึงได้หวาดกลัว”
“ขอบคุณคุณหมอมากค่ะ” นีสรีนที่เป็นเจ้าของไข้เอ่ยบอก เธอรู้ว่าตลอดหลายปีมานี้ หลังจากเจอรอฟีอ๊ะห์ที่โดนทำร้าย ก็ไม่ได้ให้การรักษานางเท่าที่ควร นางปฏิเสธที่จะออกไปสู่โลกภายนอก หลังจากเรียนจบม. ปลาย เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ บิดามีธุรกิจที่ต้องดูแล จึงไม่มีใครสนใจรอฟีอ๊ะห์มากนัก เพียงแค่ให้นางทำงานอยู่ที่บ้าน ให้ข้าว ให้น้ำ ให้ที่พัก และหายาให้ทานเวลาที่นางป่วยเท่านั้น
เธอเองแม้จะชอบรอฟีอ๊ะห์อยู่มาก แต่อยากมีชีวิตอิสระจึงออกไปอยู่ข้างนอก กลับมาบ้านเป็นบางครั้ง
“ฉันขออยู่ดูแลนางได้ไหมคะ คือเห็นทุกๆ คน มากันเหนื่อยๆ คงอยากพักผ่อน” ฟาตินรีบอาสา ทอดสายตามองร่างที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“ให้นางทาสมาดูแลก็ได้ จะได้ไ
