เฮดว๊ากสุดแสบของยัยตัวเล็ก

Ep 6 คนผิด

แก้มแดง ๆ ถูกสันจมูกของคนพี่กดทับลงจนเนื้อบุ๋ม ฟาฟาตกใจรีบเอามือยกขึ้นมาจับแก้มตัวเอง สายตาที่ก้มหลุบต่ำเงยกลับมาจ้องคนพี่อย่างไม่หลบหนี เขากลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ลมเหนือคิดในใจว่าต่อให้ยัยน้องเป็นของใครในตอนนี้ เขาจะแย่งมากลับคืนมาเอง อยากรู้เหมือนกันในโลกใบนี้จะมีใครที่เทียบเคียงเขาได้สักกี่คนกัน และคนที่จะมาเป็นแฟนยัยน้องถ้าดีไม่ได้เทียมเท่าเขาก็อย่าหวังจะได้เธอไป

"หนูฟาบอกสิร้องไห้ทำไม...หืม"

"ปล่อยฟา"

"ดื้อ?"

"ฟาไม่ได้ดื้อรุ่นพี่นั่นล่ะ"

"เดี๋ยวนี้กล้าว่าพี่แล้ว"

"เอาเรื่องจริงมาพูดค่ะไม่ได้ว่า"

เสื้อยืดสีขาวตัวไม่เล็กไม่ใหญ่พอมองจากระยะเผาขนแบบนี้ คนพี่มองเห็นไปถึงบราลูกไม้ภายในที่ปกปิดเนินนมไม่ค่อยจะมิด เขาผ่านคู่นอนมาก็ไม่น้อยตามประสาผู้ชาย แต่ไม่เคยสานต่อใครอารมณ์วินวินเท่านั้น ทำให้รู้ว่าไอ้ลูกกลม ๆ ที่ขยับขึ้น ๆ ลง ๆ ตามจังหวะหายใจของยัยน้อง เป็นของแท้แต่กำเนิด ที่ผ่านมาไม่ใช่เขาไม่เคยแอบคิดอกุศลแต่เขาพยายามไม่มองต่างหาก อายุน้องก็แค่นั้นนั่งนอนเล่นด้วยกันอยู่เป็นประจำ อย่าว่าแต่ช่วงบนเลยแค่ขาเล็ก ๆ ขาว ๆ เวลาใส่ขาสั้นเขาก็ใจคอไม่ดีแล้ว

"คุยกันดี ๆ ได้ไหม?"

"บอกตัวเองเถอะ...ฮึ"

"พี่ก็ง้อเราอยู่นี่ไงหันมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อน ไม่งั้นก็นั่งอยู่แบบนี้ยันเช้าพี่ก็ไม่ติดนะ"

"รุ่นพี่!!!"

"ครับหนูฟา"

"อย่ามาลูบขาฟานะ"

"โทษที...ลืมตัว"

เขาจ้องหน้ายัยน้องจะเอาคำตอบแต่เผลอเอาอีกมือลูบต้นขาขาวไปมา ก็มันทั้งเนียนทั้งนุ่มใครจะอดใจไหว ตอนนี้เขาลืมทุกสิ่งอย่างที่เขาเคยตั้งมั่นว่าจะไม่มีวันกลับไปญาติดีกับน้องสาวข้างบ้านไปทั้งชีวิต แล้วดูสินาทีนี้แค่เห็นน้ำตาเธอ กลิ่นสบู่หอม ๆ เสียงหวาน ๆ ติดปลายแวดใส่เขาก็เถอะ มันดีไปซะหมดจนอยากจะกอดไว้ที่ตักแบบนี้ทั้งคืน

"ทำไมวุ่นวายแบบนี้กลับไปได้แล้ว"

"ยังไม่ตอบพี่เลย"

"ตอบอะไรไม่มีอะไรจะตอบ"

"โกรธที่พี่แกล้งเรื่องสมุดหรอ"

"ไม่ใช่!!!"

"แล้วโกรธเรื่องอะไร?"

"นี่ถามจริงหรือแกล้ง?"

"ถามจริง"

ฟาฟาถึงกับต้องกลั้นหายใจและหลับตาลงเพื่อสงบสติ เขาทิ้งเธอหายไป 2 ปีตอนนี้มาทำหน้าเหมือนหมางงใส่ เธอเหลืออดที่จะเล่นต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว ไหน ๆ ก็เจอก็ถามเธอเอง ฟาฟาเลยตัดสินใจพูดความคิดทั้งหมดที่มีมานาน กะว่าวันนี้จะได้ตัดใจซะที ไม่ต้องมีอะไรค้างคาใจกันอีก แต่ก็ไม่สามารถเก็บอาการสั่นและน้ำตาตัวเองไว้ได้ คำพูดพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

"พี่เหนือ...อย่ามาทำหน้ามึนถามฟาแบบนี้ พี่หายไปเองวันนี้จะมาทำเหมือนเราสนิทสนมกันมันไม่ใช่ พี่หายไปไม่บอกลาฟาสักคำวันนั้นฟาอุตส่าห์รีบกลับมาหาพี่ แต่ที่บ้านก็บอกว่าพี่เอากระเป๋าเสื้อผ้าออกไปแล้ว โทรไปก็ปิดเครื่องฟารอพี่ตั้งหลายวัน โทรหาพี่ทุกวันจนสุดท้ายพี่ถึงกลับเปลี่ยนเบอร์ ฟาไม่รู้ว่าฟาผิดอะไรทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ ถ้ารำคาญน้องสาวคนนี้ก็บอกมาดี ๆ ฟาจะได้วางตัวใหม่ ฟาจะได้ไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก"

"ไม่ได้รำคาญ"

"แล้วเป็นอะไรเล่า"

"ก็เรามีแฟน"

"ห๊ะ"

"ถ้าสนิทกันแฟนเราคงไม่ชอบ"

"ฟาไม่เคยมีแฟนพี่ไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน"

"พี่เห็น"

"เห็นบ้าอะไร"

"..."

"ไม่พูด...ดีงั้นไม่ต้องพูดกลับไปเลยค่ะ"

ยัยน้องพยายามลุกออกจากตักคนพี่ เธอสับสนไปหมดตั้งแต่เกิดมาก็มีแค่เขานี่ล่ะที่เป็นเพศตรงข้ามที่เธอสนิทสนมด้วย พอโตเป็นสาวความรู้สึกแอบรักของเธอก็มีเพียงแต่เขาคนเดียวจนวันนี้ จะไปเอาเวลาที่ไหนไปมีฟงมีแฟน แต่ยิ่งดิ้นยิ่งเอามือผลักร่างคนพี่ก็เหมือนเขายิ่งกอดรัดวงแขนที่เอวของเธอเข้าหาตัวเข้ามากขึ้นเท่านั้น จนไอ้เจ้าก้อนกลมเบียดชิดเข้าไปติดกับเสื้อยืดด้านในเสื้อช็อป

"คนที่ยื่นถุงสีน้ำเงินให้เราที่หน้าประตูโรงเรียน"

"หืม"

"ไม่ชอบมันจะยิ้มหวานขนาดนั้นหรอ"

"ถุง-สี-น้ำ-เงิน"

"ลืม?"

"..."

"คงมีคนให้ของขวัญเยอะสินะ...เลยจำไม่ได้"

น้ำเสียงคนพี่ปรับเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงของคนน้อยใจและกำลังงอนเธอด้วยคำพูดเชิงตัดพ้อ จากที่เธอเป็นฝ่ายโกรธและน้อยใจ ตอนนี้เธอกลายเป็นคนผิดขึ้นมาเสียเฉย ๆ และยังโดนคนหน้ามึนงอแงใส่แทน แล้วสรุปเธอต้องง้อเขาเหรอ...ง้อด้วยเรื่องอะไรเธอไม่ได้ผิดสักหน่อย อีกอย่างถุงสีน้ำเงินที่เขาว่ามาก็มีแค่ถุงเดียวที่เธอเคยมี ก็ของขวัญที่จ้างเพื่อนทำให้เขานั่นล่ะ