-1- ความบังเอิญ
554 Words
-1- ความบังเอิญ
ปอไหมเดินถือถาดเครื่องดื่มลงมาจากชั้นสอง กำลังจะเตรียมตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อกลับบ้าน เพราะนี่ก็เลยเวลาเลิกงานของเธอมานิดหน่อยแล้ว
"ไหม จะกลับแล้วเหรอ"
"ใช่ค่ะ พี่เทวามีอะไรรึเปล่าคะ"
"ก่อนกลับเราแวะเอาเครื่องดื่มไปให้คุณขุนพลที่ห้องทำงานหน่อยได้ไหม หลังร้านมีเรื่องตีกัน พี่จะไปจัดการหน่อย"
"อ๋อ ได้ค่ะ" ปอไหมหยิบถาดเครื่องดื่มในมือเทวามาถือเอาไว้
"ขอบใจมากนะไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องแค่นี้เอง พี่เทวารีบไปจัดการธุระเถอะค่ะ"
ร่างบางเดินถือถาดเครื่องดื่มกลับขึ้นมาที่ชั้นสองอีกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้ห้องที่เธอจะไปเป็นห้องผู้บริหารของผับนี้
ก๊อก~ ก๊อก~
"ขออนุญาตค่ะ" มือเรียวเคาะประตูเป็นมารยาทสองสามครั้ง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
ปอไหมปะทะสายตาเข้ากับดวงตาคมที่มองมาที่เธอโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายหลบสายตาคู่นั้น เพราะมันทำให้เธอรู้สึกเย็นยะเยือกยังไงยังงั้น
"ผู้จัดการให้เอาเครื่องดื่มมาให้ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" ปอไหมวางเครื่องดื่มเอาไว้บนโต๊ะกระจก ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินกลับออกไป เพราะรู้สึกอึดอัดกับสายตาเย็นชาที่จ้องมองทุกการกระทำของเธอ
"มึงหยุดความคิดเลว ๆ มึงไปเลย" ขุนพลเจ้าของผับแห่งนี้เอ่ยขึ้นหลังจากร่างบางเดินออกจากห้องไปแล้ว เมื่อเห็นติณณภพเพื่อนสนิทของตัวเองมองร่างบางตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนี้จนกลับออกไปอย่างไม่ละสายตา
"กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"เด็กมันไม่ได้ขาย เด็กมันมาทำงานหาเงิน"
"เด็กผับมึงมีใครไม่ขายบ้างวะ"
"พูดซะผับกูเสียหมด มันหิ้วปีกกันไปกินข้างนอกเอง ไม่เกี่ยวกับกูไหมล่ะ แต่เด็กคนนั้นกูรับประกันว่าบริสุทธิ์ผุดผ่อง ตั้งใจมาทำงานหาเงินจริง ๆ แถมขยันอีกต่างหาก มึงอย่าเอาความเลวร้ายของมึงไปแปดเปื้อนเด็กมันเลย"
"หวงมาก มึงไม่อุปถัมภ์ไว้เลยล่ะ"
"ถ้าเด็กมันยอม กูคงอุปถัมภ์ไปนานแล้ว มึงคิดว่าไม่มีคนเสนอตัวอุปถัมภ์เด็กมันเหรอวะ ขนาดมึงยังมองตาละห้อยซะขนาดนั้น"
"กูก็แค่มองเฉย ๆ ไม่ได้พิศวาสอะไร" ติณณภพพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทว่านัยส์ตากลับดูเยือกเย็นจนน่ากลัว แต่สายตาแบบนั้นขุนพลเห็นมันจนเคยชินแล้ว
เพราะนอกจากความเยือกเย็นแล้ว ติณณภพที่เขารู้จักก็แทบจะไม่มีความรู้อื่นเลย
"เออ กูจะค่อยดู"
"..."
"ไม่แน่นะเด็กคนนี้พระเจ้าอาจจะส่งมาละลายเจ้าชายน้ำแข็งอย่างมึงก็ได้" ขุนพลหยิบแก้วเครื่องดื่มในมือติณณภพมากระดกรวดเดียวจนหมด ก่อนจะวางแก้วคืนลงบนโต๊ะกระจก
"เดี๋ยวกูมา จะไปดูพวกที่แม่งตีกันหลังร้านกูหน่อย" ขุนพลเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้ติณณภพนั่งจิบรสชาติของเหล้าราคาแพงอยู่ตามลำพัง
- Writer
