เด็กท่านประธาน

-2- ภาพจำ

-2- ภาพจำ

ร่างบางในชุดนักศึกษากลับมาถึงหอพักสตรีที่เช่าอาศัยอยู่ในเวลาเกือบ ๆ ห้าทุ่มกว่า ร่างบางเดินตรงไปนับเงินจากทิปลูกค้าที่ได้มาในวันนี้บนเตียงนอนสีชมพูที่ถูกจัดระเบียบเอาไว้อย่างเรียบร้อย

"ห้าพันเจ็ดร้อย...มีเงินที่คุณคีตะให้มาด้วยนิ" มือเรียวหยิบเงินจำนวนหนึ่งในกระเป๋าสตางค์ออกมานับ ซึ่งจริง ๆ แล้วเธอไม่จำเป็นต้องนับด้วยซ้ำเพราะทุกครั้งคีตะจะให้เธอครั้งละหนึ่งหมื่นบาท "หนึ่งหมื่นห้าพันเจ็ดร้อยบาท"

ร่างบางเดินลุกไปหยิบสมุดบัญชีที่ซ่อนเอาไว้ในตู้เสื้อผ้ามาเปิดดูเหมือนถูกวัน

'2,001,700-'

ปอไหมถอนหายใจอย่างมีความหวังว่าสักวันหนึ่ง ยอดเงินในบัญชีนี้จะถึงยอดที่เธอต้องการสักที

"อดทนกันหน่อยนะ"

ปอไหมส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับยอดเงินในสมุดบัญชี ก่อนจะเก็บซ่อนมันเอาไว้ที่เดิม และนำเงินที่เพิ่งได้มาเก็บใส่กระเป๋าเตรียมนำไปฝากธนาคารในวันพรุ่งนี้

เช้าวันต่อมา

ปอไหมในชุดนักศึกษาวิทยาลัยฯ ชื่อดัง เดินเข้ามาภายในใต้ถุนคณะที่เธอเรียนอยู่ ด้วยเครื่องแบบการแต่งกายที่ถูกระเบียบ

"ทำไร" ปอไหมเอ่ยทักปั้นหยา เพื่อนสนิทที่นั่งรอเธออยู่ใต้ถุนคณะตรงที่ประจำ

"อ่านหนังสือสิ ฉันไม่ได้หัวอัจฉริยะแบบแกสักหน่อย ที่ขนาดทำงานหนักขนาดนี้ยังสอบได้คะแนนท็อปแทบทุกวิชา"

"ก็ภาระฉันเยอะ เลยต้องเรียนเก่ง ๆ เพื่อจะเรียกเงินเดือนได้สูง ๆ " ปอไหมตอบติดตลก

"หาผัวรวย ๆ ง่ายกว่าไหม สวย ฉลาด หุ่นดีอย่างแกหาได้ไม่ยากเลย เชื่อฉันสิ" ปั้นหยาละใบหน้าขึ้นมาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"แล้วผู้ชายพวกนั้นจะรักลูกฉันเหมือนที่ฉันรักไหมละ"

"เฮ้อ! แล้วดูลูกแกสิ เห็นแล้วท้อใจตามเลย เดือนหนึ่งต้องหาเงินกี่บาทเพื่อมาเลี้ยงดูชีวิตน้อย ๆ ก็ไม่รู้" ปั้นหยาทำน้ำเสียงเศร้าสร้อย เมื่อนึกถึงชีวิตที่ยากลำบากของเพื่อนสาว

"เอ้าน้า ลูกฉันแค่นี้จิ๊บ ๆ " ปอไหมขยิบตาให้ปั้นหยา ก่อนจะเลื่อนหนังสือในมือปั้นหยามาอธิบายเนื้อหาที่จะสอบให้ฟัง

"เอ่อนี่ บ่ายนี้คณะเรามีอบรมจากผู้บริหารบริษัทยักษ์ใหญ่ด้วยนะ"

"อืม ทำไมเหรอ"

"ก็เขาเป็นสามีของฉัน แกไม่รู้เหรอ เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมฉลาดอีกต่างหาก นี่มันผู้ชายในฝันชัดๆ "

"เพ้อเจ้อ" ปอไหมส่ายหัวน้อย ๆ ให้กับท่าทางเพ้อฝันของปั้นหยา

"ก็อาจจะนะ เขาไม่สนใจฉันหรอก" ปั้นหยาทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้

"..."

"แต่ว่า ถ้าฉันไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน"

"ทำไม จะตามไปขัดขวางเหรอ"

"ฉันไม่มีปัญญาหรอกย่ะ แต่เป็นเพราะว่าเขาเองก็ไม่สนใจผู้หญิงต่างหาก ได้ข่าวมาว่าเย็นชาจนใครก็ไม่กล้าสบตาเลยนะ"

"เหรอ"

คำพูดของปั้นหยาทำให้เธอหวนนึกถึงใครบางคนที่เผลอไปสบตาเข้าด้วยความบังเอิญเมื่อคืนนี้ สายตาที่ภายนอกดูดุดัน แต่พอได้มองเขาจริง ๆ มันกลับเย็นชาจนเธอรู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขามและน่ากลัวที่แอบซ่อนอยู่ภยใต้ดวงตาคมคู่นั้น