แพรวพิมพ์เดินมาส่งกีรติกลับบ้านในตอนบ่ายจัดหลังจากกิจกรรมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทอดมองผู้มีพระคุณนั่งรถกลับบ้านแล้วก็อดคิดในใจว่าหากหล่อนกับกาจน์ไม่มีเรื่องเกินเลยต่อกัน คงได้กลับไปพร้อมกันกับกีรติโดยไม่ต้องคิดกังวลถึงอะไรหลายๆ อย่าง
“แล้วนี่อย่ากลับที่พักค่ำมืดมากล่ะยัยแพรว... ดูแลตัวเองดีๆ ข้าวปลาอาหารก็หากินให้ครบทุกมื้อนะ”
กีรติพร่ำบอกในตอนที่ประตูรถยังไม่ปิดลง
“แพรวจะดูแลตัวเองดีๆ นะคะ คุณแม่เองก็เหมือนกัน” บอกน้ำตาคลอ”
“แล้วก็อย่าอยู่เพลินนักล่ะ ลองๆ ดูไว้ว่าจะกลับไปคุยกับพี่เขาตอนไหน ไม่ใช่ยืดเยื้อไปนานปีดีดัก”
แค่คิดว่าต้องไปคุยกับกาจน์แพรวพิมพ์ก็ส่ายหน้าหวือ ทำท่าผวา
“พะ... แพรวยังไม่พร้อมหรอกค่ะ”
“ก็เพราะอย่างนี้ไง แม่ถึงต้องคอยออกโรงตลอด... หายมาพักหนึ่งก็ยังพอดี แต่ครั้นจะไม่กล้าทำอะไรไม่กล้าคิดอะไรเลยทั้งที่เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่ได้นะ เอาไว้เราสบายใจเมื่อไหร่บอกแม่ด
