ประตูห้องปิดลงฉับ คนที่โดนรุนให้เดินเข้าห้องไปก่อนผวาเฮือกเมื่อโดนคว้าตัวมากอดเหมือนเป็นตุ๊กตาแสนเบาที่ลากจูงไปทางไหนก็ได้
เมื่อเสียงโทรศัพท์ของตนเองดังขึ้น แพรวพิมพ์ว่าคงเป็นยายมีนาตัวแสบที่ทอดทิ้งไปโทรมาถามข่าวคราว คงไม่รู้ว่าเพราะไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ หล่อนจึงโดนลากมาประหารถึงหัวหินแล้ว
“ปล่อยค่ะ แพรวจะรับสาย”
“สายของคุณแม่ หรือสายของมีนา หรือว่าสายของผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นล่ะ” คนไม่ปล่อยแต่ถามเสียงนิ่มๆ แม้จะมีเสียงสายเรียกเข้าหากแต่แพรวพิมพ์รู้สึกวังเวงแปลกๆ เหลือเกิน
เป็นเขาเองที่หยิบมันออกมาแล้วกดรับสายพร้อมเปิด สปีคเกอร์โฟนให้หล่อนเสียเรียบร้อย...
“ยัยแพรว หนูมีนาโทรหาแม่ บอกว่าตากาจน์เจอเราที่บ้านครูอารีย์แล้วรับเราไปข้างนอก”
“ใช่ครับ” กาจน์ตอบแทนคนที่ยังหาปากตัวเองไม่เจอ...
“อ้าว ตากาจน์... มารับโทรศัพท์ของน้องทำไม” กาจน์นิ่วหน้าเล็กน้อยแม้จะรู้ว่ามารดากับแพรวพิมพ์อยู่ด้วยก
