ช่วงค่ำ
แม้อยู่กลางป่าแต่สิ่งของเครื่องใช้มีครบครัน เหมือนผู้พามาพักผ่อนในครั้งนี้ จะลืมเช็คสภาพพยากรณ์อากาศ ฝนตกหนักราวพายุกระหน่ำ แถมไฟฟ้าติดดับเกือบชั่วโมง
"นายหายไปไหนมา เมื่อกี้ไฟดับด้วย" ร่างอรชรในชุดนอนสายเดี่ยวตัวบางสีเลือดหมู รีบสลัดผ้าห่มทิ้งวิ่งกอดแขนแกร่ง เหมือนเป็นที่พึ่งพิงแสนปลอดภัย สายฟ้าแลบสะท้อนแสงผ่านหน้าต่างกระจก แม้ปิดผ้าม่านคลุมก็ไม่ช่วยเท่าไหร่หนัก
"คุยงานเรื่องเปิดสนาม แล้วก็...." ซายน์โอบไหล่มนพาไปนั่งลงบนตักแกร่ง ตรงโซฟาปลายเตียง อุณหภูมิหนาวเย็นไม่ต้องพึ่งเครื่องปรับอากาศ คว้าเอาผ้านวมผืนหนาคลุมทับร่างกำยำ กอดคนตัวเล็กซ้ำเพิ่มความอบอุ่น
"แล้วก็เรื่องอะไร อย่าลากเสียงตอนกลางคืนสิซายน์"
"ก็เรื่องคดีแฟนเก่าเธออะ ขอบใจนะที่ลงทุนไปอัดคลิปเสียงให้" หากย้อนเวลาวันนั้นมาได้ เขาคงไม่กล้าโวยวายตะคอกใส่เธอ เกิดเป็นความรู้สึกผิดเฉียบพลัน วูบไปยันหัวใจแกร่ง เหลือเวลาเพีย
