ปิยฉัตรสำนึกได้ว่าตัวเองบ้ามากๆ ก็ตอนที่กล้าเดินตามชายสวมชุดดำ ซึ่งมีลักษณะเหมือนแสงฉานเข้าไปในซอยเล็กๆ แห่งหนึ่ง หลังจากเห็นอีกฝ่ายออกมาจากผับใต้ดิน เธอสะกดรอยตามไปเงียบๆ จากซอยเล็กๆ แล้วเลี้ยวซ้ายไปทะลุอีกซอยที่แทบไร้แสงไฟ ใจละล้าละลัง แต่บอกตัวเองว่ามาถึงขั้นนี้แล้วจะถอยกลับไปก็กระไรอยู่ คนมีลูกบ้าฮึดสู้สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวตามแผ่นหลังของเป้าหมายไปไม่ลดละ
กระทั่งอีกฝ่ายเร่งฝีเท้าแบบไม่ทันตั้งตัว ดวงตากลมโตเหลือกถลน และรีบซอยเท้าตามไป ก่อนจะยืนหอบฮักเมื่ออยู่ๆ อีกฝ่ายก็หายไป ก่อนที่เธอจะค่อยๆ สืบเท้าไปด้านหน้า แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ มาจากที่ไหนสักแห่งในซอยตันแห่งนั้น เธอกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก หายใจแรงโลด มือเท้าเย็นเฉียบ เพราะเพิ่งรู้แก่ใจว่าตนกำลังถูกไล่ต้อนให้จนมุม และคนที่กำลังเล่นสงครามประสาทกับเธอก็ใช้วิธีปิดประตูตีแมว แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก
