เธอไม่ตอบแต่ส่งเสียงในลำคอที่เดาไม่ออกว่ารู้สึกอะไรกับคำพูดของเขา แต่ไม่เป็นไรหน้าด้านสู้เข้าไว้
มื้อกลางวันเป็นอาหารง่าย ๆ อย่างข้าวผัด น้ำพริกกะปิไข่ทอดชะอม และผัดผัก ส่วนของเธออยากกินเป็นข้าวคลุกน้ำพริกและผัดในกระทะ จึงทำให้ต่างจากคนอื่น เพราะของลูก ๆ คงทานเผ็ดไม่ได้
เมื่ออาหารเสร็จแล้วส่งกลิ่นหอม คนที่รอทานก็ชวนลูก ๆ ล้างมือแล้วตบเท้าเดินเข้าครัว นั่งรอแม่ครัวคนสวยที่นับวันจะสวยขึ้น จนเขาอยากมองไม่วางตา
‘เมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าเมียจะสวยขนาดนี้’
เขาละเลยเธอขนาดนี้เลยหรือเนี่ย หรือเพราะเธอไม่ต้องอมทุกข์กับเรื่องของเขาก็เลยไม่เศร้าสินะ
‘ไอ้กวินมึงนี่นะ ทำเขาร้องไห้ตลอดเลยไม่รู้สึกตัว’
จิกหัวด่าตัวเองในใจแล้วก็มองดูอาหาร แล้วก็สะดุดตาที่จานของเธอมีไม่เหมือนจานอื่น ส่วนจานของเขาก็ไม่เหมือนใคร หรือเรียกให้ถูกเธอไม่ได้ตั้งใจทำเป็นรูปหัวใจเหมือนกับทุกคนต่างหาก
“ว้าว...จานของพ่อไม่เห
