ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทั้งเขาและเธอไม่ได้พูดอะไรกันต่อ หรือจะบอกให้ถูกคือเขาหมดมุกแล้วต่างหาก แต่เขาก็ยังหน้าทนอยู่ต่อไป กลับไปบ้านก็เหงาอยู่ดี อีกห้าวันกว่าโรงเรียนจะเปิด เขาก็อยากไปดูโรงเรียนใหม่ของลูกด้วยเช่นกัน เมื่อนึกขึ้นได้ก็อยากคุยเรื่องนี้
“แล้วโรงเรียนใหม่ของเด็ก ๆ ที่ไหนเหรอ” ใช่เขาเป็นพ่อย่อมมีสิทธิ์รู้เรื่องของลูก อย่างไรเธอก็ต้องตอบ
“ไบรตันสกูล!” เธอกระแทกเสียงตอบกลับ หวังให้เขารู้ว่าเธอกับลูกไม่ใช่สมบัติของเขาอีกต่อไปแล้ว
“ผิง....” กวินภพเรียกเสียงยืดยาว อย่างอ่อนใจกับเธอที่ตั้งกำแพงเสียสูงกลัวว่าเขาจะปีนข้ามไปง่ายหรือไง
“เรื่องโรงเรียนของลูก เรากับดนัยจัดการเองได้ ไม่รบกวนกวินให้ลำบาก และเราเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับลูกเสมอ” เธอตอบกลับน้ำเสียงเรียบแต่ชัดถ้อยชัดคำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตั้งเขาไว้ที่สถานะไหน
“ต่อให้ผิงอยากกีดกันเราออกจากชีวิต แต่เราเป็นพ่อก็มีสิทธิ์
