เมียพยายาม

บทที่ 2 เมียที่เข้มแข็ง1/2

เสียงสั่นของโทรศัพท์สมาร์ตโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดสั่นตอนแปดโมง ซึ่งควรจะเป็นเวลาที่เขาจะนอนหลับพักผ่อน เพราะคอนโดอยู่ใกล้ที่ทำงานเพียงห้านาทีและเขามักจะตื่นเก้าโมงอาบน้ำแต่งตัวออกไปบริษัทในเวลาสิบโมงของทุกวัน

แต่วันนี้อยู่ ๆ ก็มีเสียงเตือนปลุก เขายกมือถือดูว่าใคร พบว่าเป็นเพื่อนแล้วก็วางทิ้งที่เดิม แต่ต่อให้กดไม่รับสายมันก็ยังดังเรื่อย ๆ จนเขาไม่อาจจะปล่อยให้มันดังกวนใจต่อไป สุดท้ายเขาตัดสินใจรับในสายที่สิบแล้ว

กวิน: ฮัลโหล (เสียงอ้อแอ้แหบแห้งของคนเพิ่งตื่นนอนเปล่งออกมา กับท่าทีโมโหเพื่อนที่โทรมาปลุกแต่เช้า)

ดนัย: มึงอยู่ไหนผิงล้มหัวฟาดพื้น ลูกมึงร้องไห้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน (เสียงที่โกรธและสั่นไปทั้งอก เมื่อรู้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีมันดูแลลูกกับเมียมันไม่ดี ทั้งยังนอนไม่ตื่นอีกต่างหาก)

กวิน: อะไรนะ!!! (เขาตื่นเต็มตาแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงพยาบาล)

ภริตาลืมตาอีกครั้ง พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาว ภายในห้องดูเปลี่ยนไปไม่ใช่บ้าน ทำให้เธอหลับตาลงอีกครั้งคิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เมื่อหันหน้าไปอีกฝั่งเห็นสายน้ำเกลือกับลูกชายที่นอนกอดกับลูกสาวบนโซฟา บนโต๊ะได้ยินเสียงกดคีย์บอร์ดดังเบา ๆ ไม่ได้ทำให้เกิดความรำคาญขณะนอนหลับเลยสักนิด เธอหลับตาลงอีกครั้ง และลืมตาขึ้น พบความเคลื่อนไหวในห้อง จึงลืมตามองดูว่าเขาทำอะไร เมื่อเห็นเขาลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง เธอจึงมองเขา

“ปวดหัวไหม เป็นยังไงบ้าง”

เสียงนุ่มของสามีทำให้เธออยากร้องไห้จริง ๆ น้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยอีกครั้ง น้ำเสียงที่ใส่ใจราวกับเธอเป็นคนรักอีกครั้ง เหมือนต้นไม้ที่ขาดน้ำในหน้าแล้งแล้วมีฝนตกลงมาทำให้มีชีวิตอีกครั้ง

เธอส่ายหน้าไปมา กะพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำตาให้หมดไป ไม่อยากร้องไห้เป็นคนเจ้าน้ำตาอย่างที่เขาเคยต่อว่าเธอเป็นประจำ

“เจ็บขนาดนี้ยังจะโกหกอีก ต่อไปไม่สบายก็บอกรู้ไหม ไม่ใช่ทำให้ลูก ๆ เสียขวัญกว่าจะปลอบให้เงียบได้” กวินภพลูบหัวภรรยาเบา ๆ รู้สึกโล่งอกที่เธอไม่เป็นอะไรมาก เขาเลื่อนงานที่ไม่สำคัญออก เหลือแค่ประชุมออนไลน์เท่านั้น และย้ายตัวเองมาทำงานในห้องพักผู้ป่วยแทนเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอและลูก

“ขอบคุณนะคะที่มาดูแลลูกให้ เหนื่อยไหม” เธอถามด้วยเสียงห่วงหาอาทรสามี แม้จะเจ็บปวดเพียงใด แต่คนที่เธอห่วงที่สุดเป็นเขาและลูกทั้งสองเสมอ

“เหนื่อยสิ บริษัทก็ปิดยอดไม่ได้ ต้องประชุมทั้งวัน” ยามอยู่กับภรรยา มีบางครั้งที่เขามักเผลอใช้ความดื้อรั้นเอาแต่ใจ และยามเครียดจากงานมักจะใช้เสียงสองฟ้องเธอ ให้เธอปลอบ เพียงแต่ช่วงหลังนั้นเขายุ่งจริง ๆ จนมาวันนี้ที่ภรรยาเจ็บ เขาที่ละเลยไม่ได้ดูแลจึงใช้ความอ้อนเล็ก ๆ กับเธอ

“โอ๋ ๆ นะ...ขอให้งานราบรื่นไวไว นะคะ” มือที่ซูบผอมยื่นไปจับใบหน้าให้เขาแนบกับฝ่ามือเธอ คล้ายกับเรื่องราวปวดสมองของเธอผ่านไป เพียงเขาอ้อนนิดหน่อย ใจของเธอมันก็ไม่เคยจะโกรธเขาลงได้เลย

‘นี่สินะเรียกเจ็บแล้วไม่จำ’

เธอได้แต่บ่นในใจ หลังจากเขาต้องกลับบ้านพาลูกไปอาบน้ำ ก่อนจะขนเสื้อผ้ามานอนดูอาการของเธออีกคืนที่โรงพยาบาล เดชดนัยก็เข้ามาเยี่ยมเธอ

เดชดนัยเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลดนัยราช และเป็นเพื่อนของเธอและเขามาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เพราะต้องรับหน้าที่บริหารงานต่อจากคุณพ่อ เขาจึงเรียนบริหารด้วยกันกับเธอและกวินภพ

เธอไม่เคยชอบบริหาร แต่เลือกเรียนเพราะแค่อยากอยู่ใกล้เขา และคอยช่วยเหลือเขายามที่เขาทำงานไม่ทัน เธอหวังดีและยืนเคียงข้างเขาเสมอมา เพราะเขาเป็นคนหล่อที่สุดในคณะ พ่วงด้วยตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย ดังนั้นไม่ว่ารักหรืออกหัก เขาจะเล่าให้เธอฟังตลอด เป็นเหมือนเพื่อนปรับทุกข์ แม้ตัวเองจะเจ็บปวดใจทุกครั้งยามเขารักคนอื่นก็ตาม เพียงเขาปรึกษาเธอก็ละวางความน้อยเนื้อต่ำใจทิ้งลงไป และใส่ใจความรู้สึกของเขาเสมอ

“เจ็บพอหรือยัง” คำถามด้วยน้ำเสียงติดห้วน ของเพื่อนรักของเธออีกคนทำให้รู้ว่าเขาห่วงเธอมากแค่ไหน

“ดนัยก็ยังซ้ำเติมเราเหรอ” เสียงตัดพ้อแม้รู้ว่าตัวเองจะโง่ซ้ำโง่ซ้อนไม่รู้จักตาสว่างสักที แต่คนมันรักจะให้ทำยังไง

ยามเธอเจ็บก็มีเขาที่คอยให้เธอปรับทุกข์เช่นกัน ไม่ต่างจากเธอเมื่อก่อนที่ให้กวินภพได้ปรับทุกข์ ได้ปลอบใจ ได้ยืนข้าง ๆ เป็นกำลังใจให้เขาผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายพวกนั้นมาได้

“มันทำอะไรอีก ทำไมไม่ยอมกินข้าว รู้ไหมเธออาจจะตายก็ได้นะ หากทรมานร่างกายแบบนี้” เดชดนัยเป็นห่วงภริตามาตลอด แต่เธอกลับห่วงไอ้เลวนั่นที่ชอบทำเจ้าชู้ไปเรื่อย สุดท้ายแต่งงานกันแล้วก็ต้องมีปัญหา เพราะรักเก่าของมันยังป้วนเปี้ยนรอบตัวมัน

“ขอโทษนะ...เราผิดเอง”

“ขอโทษตลอด ผิดอะไรนักหนาเราอยากรู้จริง ๆ” เขายุ่งเรื่องครอบครัวไม่ได้ แต่อยากให้เธอรู้ว่าเขาก็เป็นห่วงเธอเหมือนเดิมเช่นกัน

“พี่กล้าบอกเหรอ” ภริตาเอ่ยเสียงเศร้าไม่รู้ว่าเขารู้จากใคร หรือลูกชายของเธอที่บอกเขากัน แม้พยายามไม่คิดเรื่องที่ติดค้างในใจ แต่เมื่อเป็นเพื่อนสนิทกลับซ่อนมันไว้ไม่ได้

“เรื่องจ่ายค่าเทอมให้คนอื่นนั่นน่ะเหรอ”