เมียพยายาม

บทที่1เมียที่ต้องอดทน 2/2

วันนั้นที่ตัดสินใจแต่งงานไปแล้วเธอก็หันกลับไม่ได้ เพราะมีอีกสองชีวิตต้องดูแล เธอทำได้เพียงอดทนและพยายามเป็นเมียและแม่ที่ดี แต่เหมือนเขาค่อย ๆ ห่างเธอไปทีละนิดทีละนิด

“แม่ผอมมากแล้วนะฮะ” กล้ากวีน้ำตาคลอเบ้า พร้อมกับน้องสาวที่มองแม่แล้วสงสารจับใจจนอยากร้องไห้เช่นเดียวกัน

“แม่ขา...ไม่ต้องฉนใจเขาแล้วนะ เรามีกันแค่นี้ก็ได้ แก้วไม่ต้องการพ่อ แก้วอยากอยู่กับแม่กับพี่กล้า แม่เลิกร้องไห้ได้ไหม” มือป้อม ๆ ยกขึ้นเช็ดน้ำตาของแม่ที่หยดลงมาอีกแล้วและนั่นทำให้เธอกลั้นต่อไปไม่ไหว ร้องไห้ต่อหน้าลูกอีกครั้งทั้งที่เคยสัญญากับเขาไว้แล้วจะไม่ร้องไห้ให้ลูกเห็นอีก แต่ตอนนี้เธอไม่ไหวจริง ๆ เธออ่อนแอเกินไป

น้ำตาจากที่เหือดแห้งไปแล้วหวนกลับมาอีกครั้ง เธอร้องไห้สะอื้นกอดลูกไว้แน่น หากไม่ใช่เพราะต้องการรักษาครอบครัวไว้ เธอจะทนขนาดนี้ทำไมกัน...

สามคนแม่ลูกกอดกันได้สักพัก เธอก็เอาลูกเข้านอนแล้วกล่อมให้ลูกหลับ ก่อนจะกลับเข้าห้องแต่แล้วก็มีเสียงเรียกเข้าของสามีดังขึ้นจนทำให้โทรศัพท์สั่นอยู่บนเตียงมันขยับไปขยับมา เมื่อเห็นว่าเป็นสายไม่ได้รับถึงห้าสายแล้วจึงรีบรับทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไรอีก หัวใจที่เจ็บช้ำเมื่อกี้กลับสดใสขึ้นเมื่อรู้ว่าเป็นเขา ราวกับตัวเองเป็นสุนัขที่คิดถึงเจ้าของ ที่ยามเจ้าของกลับมาต้องกระโดดดีใจกระดิกหางส่ายสุดพลังให้รู้ว่าคิดถึงเจ้าของแค่ไหน

สามีที่รัก: ทำอะไรอยู่ทำไมรับสายช้า

ภรรยาแสนดี: กล่อมลูกนอนมา

สามีที่รัก: เพ้ออะไรอีกรู้ไหมว่าลูกโทรมาว่าเรา

ภรรยาแสนดี: เปล่าไม่ได้เป็นอะไรแค่ปวดหัวเลยน้ำตาไหล (เธอเลือกโกหกเขาไป ซ่อนความเจ็บช้ำไว้ในใจให้ลึกที่สุด ไม่กล้าบอกเพราะเขานั่นแหละเธอถึงร้องไห้)

สามีที่รัก: ปวดหัวก็กินยานอน มานั่งร้องไห้ให้ลูกคิดมากทำไม (เสียงต่อว่าอย่างน่ารำคาญส่งมาทำเธอเจ็บปวดใจ เขาไม่เคยถามว่าเธอเหนื่อยไหม ทำอะไรอยู่ ไม่สบายตรงไหน ให้พาไปหาหมอหรือเปล่า ทุกครั้งก็มีแต่เรื่องต่อว่าเธอถึงโทรมา จนคิดอีกแล้วว่าเธอเป็นเมียเขาหรือเปล่านะ หรือเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งที่เขาเอาไว้เฝ้าบ้านกับเลี้ยงลูก ยามอยากเล่นก็มาหยอกล้อให้ดีใจ ยามเบื่อหน่ายก็ผลักไสและด่าทอ)

ภรรยาแสนดี: อื้อ (เธอตีบและตันไปหมดจนไม่อาจเปล่งคำอื่นออกมาได้จึงส่งเสียงผ่านลำคอ แล้วสะอื้นแบบไร้เสียงออกมาไม่ให้เขาได้ยิน)

สามีที่รัก: แล้วเล่าเรื่องไร้สาระอะไรให้ลูกฟังอีก ลูกถึงได้แคปรูปส่งมา บ้าฉิบหาย! (เสียงต่อว่าอย่างหัวเสียพร้อมกับเสียงสบถหยาบคายจนคนฟังสะดุ้ง)

ภรรยาแสนดี: เปล่าไม่ได้เล่า (เธอตอบเขาเสียงค่อย ไม่รู้ว่าลูกไปว่าอะไรเขา แต่คงทำให้เขาโกรธมากแน่ ๆ ที่มาลงกับเธอ ใช่ว่าเธอจะต้องเป็นคนเล่า เขาเปิดตัวราวกับจะคบกันเปิดเผย ทั้งที่ยังมีเธอเป็นเมียคาบ้านอยู่แบบนี้ แล้วยังเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน เขาไม่คิดว่าที่เขาทำไปทั้งหมดมันทุเรศบ้างหรือไง ลูกเรียนสองภาษาที่ราคาถูกกว่าภาคอินเตอร์ที่ลูกคนอื่นเรียนอยู่ แต่กลับยินดีจ่ายค่าเทอมหลักแสนให้ลูกคนอื่นโดยไม่รู้สึกอะไร และไม่เคยเล่าอะไรให้เธอฟังเลย)

สามีที่รัก: ลูกยังเด็กจะรู้มาได้ยังไง เธอไม่ต้องโกหก

ภรรยาแสนดี: .....! (เมื่อภรรยาเงียบคนเป็นสามีก็ตัดสินทันทีว่าเรื่องที่เขาเดาถูกต้อง เพราะเหมือนยอมรับกลาย ๆ และหาคำหยาบคายมาจิกกัดให้เธอรู้เสียบ้างว่าควรทำตัวยังไง)

สามีที่รัก: น่ารำคาญว่ะ ผิง เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ เลิกได้ไหมวะ (เมื่อก่อนเขาก็ไม่ได้เป็นแบบนี้เหมือนกัน ได้แต่คิดแต่เธอไม่กล้าเถียงออกไป เพราะว่าเป็นเธอที่รักเขาข้างเดียวมาตลอด จึงไร้ปากเสียงมานานและตามใจเขาทุกเรื่อง และเขาก็ชินที่จะเป็นฝ่ายถูกเสมอและเธอเป็นฝ่ายผิดตลอด)

สามีที่รัก: เลิกได้แล้วนะนิสัยเอาเรื่องคนอื่นไปพูดไร้สาระแบบนี้ หากลูกไปพูดที่โรงเรียนกิ่งจะเสียหาย (เขาแคร์ผู้หญิงคนนั้น แต่กับภรรยาอย่างเธอไม่เคยแคร์สักนิด)

น้ำตาที่เธอกลั้นมันไว้ สุดท้ายก็พังทลายราวกับเขื่อนแตกและเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือปนอาการสะอื้นอย่างเจ็บปวดรวดร้าว

ภรรยาแสนดี: ขะ...ขอโทษ!

สามีที่รัก: อะไรวะ...พูดแค่นี้ก็ร้องไห้ หัดเจ้าน้ำตาตั้งแต่เมื่อไหร่ เกลียดว่ะนิสัยแบบนี้ อะไร ๆ ก็เอาแต่ขอโทษแล้วก็ร้องไห้ น่าเบื่อ!

ภรรยาแสนดี: ฮึก...กลับมานอนบ้านหน่อยได้ไหม (ฝืนขอร้องให้เขากลับมา... แม้คำตอบรู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังมีความหวัง หวังว่าเขาจะรักเธอบ้าง)

สามีที่รัก: ทำไมอีก?

ภรรยาแสนดี: ปวดหัว (เสียงออดอ้อนเหมือนเมื่อตอนคบกันใหม่เปล่งออกมา ทั้ง ๆ ที่เขาเคยชอบว่าชอบเสียงเล็กเสียงน้อย แต่เสียงอ้อนวันนี้กลับทำให้เขารำคาญ)

สามีที่รัก: ผมไม่ใช่หมอนะครับ กลับไปคุณจะได้หายปวดหัว กินยาก็นอนพักซะ (ผิงรับรู้ดีว่าเมื่อไหร่ขึ้นคุณขึ้นผมนั่นคือเขาโกรธมากแล้ว และเขาจะไม่ติดต่อเธออีกสองสามวันเป็นการลงโทษเธอ และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปตามหาเขาหากเขาไม่คิดกลับมาเอง)

ภรรยาแสนดี: แต่ผิงคิดถึงกวินนะ (ไม่เคยต้องอ้อนวอนใครขนาดนี้ เขาเป็นคนแรกและเป็นคนเดียวที่เธออยากกอดยามอ่อนแอ ขอแค่กอดเรื่องต่าง ๆ เธอจะลืมมันไป แต่ว่าเขา...)

สามีที่รัก: เราต้องทำงานพรุ่งนี้มีประชุมเช้า เลิกงานแล้วจะกลับบ้าน แล้วก็อย่างี่เง่าร้องไห้อะไรนี่อีก(ถอนหายใจก่อนจะบอกเหตุผลไป)

ภรรยาแสนดี: อื้อ...เราเข้าใจแล้ว

สิ้นเสียงของภริตาเขาก็วางสายโดยไม่บอกลาสักคำ ปล่อยให้เธอนอนลำพังอย่างเดียวดาย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสายทั้งคืน

แก้วกัลยาตื่นก่อนแล้ววิ่งเข้าไปหาแม่ทันที แต่ภาพที่เห็นคือแม่ล้มหัวฟาดพื้นส่ายหัวไปมา...

“กรี๊ด...แม่...พี่กล้า...แม่ล้ม...” เสียงของน้องสาวทำให้กล้ากวีลุกวิ่งเข้ามาในห้องทันที...

“แม่ฮะ...ทำใจดี ๆ ไว้นะฮะ” เสียงสั่นเครือของลูกชายทำให้ภริตายิ้มให้แล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร