ณ เวลาเดียวกันที่โรงแรมแกรนด์บูรพา
"ใครโทร.มาเหรอปราย" เขมราชทันเห็นปรายฟ้าวางสายโทรศัพท์เขาหลังเดินออกมาจากห้องน้ำซึ่งอยู่ห้องทำงานอีกที
"อ๋อ พวกแก๊งคอลเซ็นเตอร์น่ะ โทร.มาพล่ามเรื่องไร้สาระอะไรก็ไม่รู้ น่ารำคาญมาก แต่ปรายจัดการบล็อคให้เขมแล้ว" ปรายฟ้ายิ้มหวานหยดพลางคืนโทรศัพท์ให้เขมราช
"ขอบคุณครับ" มือหนารับมาแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงสแล็คซ์ราคาแพง เดี๋ยวนี้เขมราชหันมาใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมทั้งตัวแล้วเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือในการทำธุรกิจ เขาเลยดูเป็นผู้ชายเนี๊ยบจัด
"วันนี้เราไปดินเนอร์ร้านอาหารร้านเดิมที่เขมเคยคุกเข่าขอปรายแต่งงานดีไหม" ปรายฟ้าชวนเหมือนไม่ได้คิดอะไร แต่แท้จริงแล้วเธอจงใจกระตุ้นให้เขมราชรับรู้ว่าเธอกำลังรอให้เขาพูดถึงเรื่องนี้อยู่ ถ้าวันนั้นเธอไม่แอบเปิดซองเอกสารที่วางไว้อยู่บนโต๊ะ ป่านนี้เธอก็ยังคงไม่รู้ว่าเขาหย่ากับนังเด็กนั่นแล้ว เพราะเขาไม่พูดอะไรเลย
"ได้สิ"
"งั้
