พ่ายรักเมียแต่ง

บทที่ 1

"ลุงหมอเอายานอนหลับให้แม่จ๋ากินอีกแล้วเหรอคะคุณพ่อ ทำไมน้องขวัญมาหาทีไรแม่จ๋าเอาแต่นอนหลับทุกทีเลย หรือว่าเป็นเพราะ...เพราะน้องขวัญดื้อเหรอคะพ่อจ๋า แม่จ๋าถึงไม่อยากตื่นมาเจอน้องขวัญแล้ว" ขวัญนรีในวัยหกขวบเบะปากเงยหน้าถามผู้เป็นพ่อ ดวงตากลมโตใสหมดจดแดงรื้น พลันน้ำตาเม็ดโตก็ไหลอาบแก้มกลมเหมือนซาลาเปานุ่ม

"ไม่ใช่ครับ น้องขวัญอย่าคิดอย่างนั้น ตอนนี้หัวใจแม่จ๋าทำงานหนักมากๆ ลุงหมอเลยอยากให้แม่จ๋านอนพักเยอะๆ อีกไม่นานแม่จ๋าก็ฟื้นแล้วครับ เชื่อพ่อจ๋านะ"

"จริงเหรอคะ" ใบหน้ากลมเปื้อนยิ้มอย่างดีใจ

"ครับ" แต่ถ้าขวัญนรีโตกว่านี้อีกสักหน่อย เด็กน้อยอาจจะถามต่อว่าทำไมเสียงพ่อจ๋าถึงสั่นเครือแบบนั้น ตกลงว่าแม่จ๋าของเธอจะตื่นขึ้นมาจริงๆ หรือเปล่า

"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ภรรยาคุณได้จากโลกนี้ไปแล้ว"

"แม่จ๋าไปไหนเหรอคะลุงหมอ ขอน้องขวัญตามไปด้วยได้ไหม น้องขวัญมีค่ารถนะ" เด็กหญิงขวัญนรีรีบก้มหน้าหาเศษเหรียญกับแบงก์ยี่สิบในกระเป๋าสะพายไหมพรมสีชมพูที่แม่จ๋าถักให้เป็นของขวัญที่สอบได้ที่หนึ่งของอนุบาลห้องทานตะวัน

"ไม่เอาลูก พ่อจ๋าไม่ให้น้องขวัญไป น้องขวัญต้องอยู่กับพ่อจ๋าตลอดไปนะลูก ฮึก" ผู้เป็นพ่อรวบแก้วตาดวงใจมากอดแน่น

"พ่อจ๋าแงๆ ทำไม น้องขวัญขอไปแป๊บเดียวเอง เที่ยวเสร็จเดี๋ยวก็กลับมาหาพ่อจ๋าพร้อมแม่จ๋าแล้ว" เสียงเล็กๆ ยังคงเปี่ยมไปด้วยความสุข

"แม่จ๋าไม่กลับมาแล้วลูก"

"ทำไมล่ะคะ"

"แม่จ๋าไปสวรรค์แล้ว มันไกลมาก หนูตามไปไม่ได้หรอก"

"ฮึก ไม่จริง! พ่อจ๋าโกหก!" คำอื่นเด็กหญิงขวัญนรีอาจไม่รู้ความหมาย แต่คำว่าไปสวรรค์เธอได้ยินเพื่อนที่ไม่มีพ่อแม่พูดบ่อยๆ ว่า ที่ตรงนั้นถ้าไปแล้วก็จะไม่มีวันกลับมาได้อีก

หลายปีต่อมา…

"ทำไมแกถึงกล้าผลักน้องตกน้ำฮะ!"

"น้องขวัญไม่ได้ทำนะจ๊ะพ่อจ๋า" ขวัญนรีในวัยสิบสองตอบเสียงสั่น พลางเหลือมองพ่อจ๋าอุ้มน้องสาวตัวน้อยแนบอกอย่างประคบประหงมราวเป็นสมบัติล้ำค่าอย่างน้อยอกน้อยใจ เธอก็หนาวเหมือนกันนะ ทำไมพ่อจ๋าไม่กอดเธอแบบที่กอดน้องน้ำหวานบ้าง

"ถ้าแกไม่ได้ทำแล้วใครทำ จะบอกว่าน้าวิเป็นคนผลักน้ำหวานตกน้ำงั้นเหรอ!"

ริมฝีปากกระจุ๋มกระจิ๋มเม้มแน่น ตากลมเหลือบมองใบหน้าสะสวยของแม่เลี้ยงด้วยแววหวาดหวั่น แต่ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ ถ้าไม่ใช่ความผิดเรา ก็อย่าไปยืดอกรับ พ่อจ๋าเคยสอนไว้

"ใช่ค่ะ น้าวิเป็นคนผลักน้องน้ำหวานตกน้ำ"

"ไม่จริงนะคะคุณสันต์ ลูกคุณโกหก แม่ที่ไหนจะจิตใจต่ำช้าเลวทรามขนาดผลักลูกตัวเองตกน้ำได้ลงคอ สงสัยแกเห็นคุณอุ้มยัยน้ำหวานบ่อยเลยอิจฉามั้งคะ ถึงได้คิดจะฆ่าน้องสาวตัวเอง!"

"น้าวินั่นแหละโกหก!" มือเล็กกำหมัดแน่น

"ยังจะมีหน้ามาโยนความผิดให้คนอื่นอีกเหรอของขวัญ คราวนี้แกทำเกินไปแล้วนะ เห็นทีฉันคงให้แกอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ไปเก็บเสื้อผ้าซะ ฉันจะส่งแกไปดัดสันดานที่เมืองนอก"

ตากลมเบิกกว้างพร้อมกับน้ำตาที่ล้นเอ่อ ดวงหน้างามคลับคล้ายคลับคลามารดาที่ล่วงลับส่ายสะบัดจนคอแทบหลุดออกจากบ่า

"ไม่ไป! น้องขวัญจะอยู่กับพ่อจ๋า ฮึก อย่าไล่น้องขวัญ น้องขวัญรักพ่อจ๋าน้า ไหนพ่อจ๋าบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง ฮือ..."

"แกต้องไป!"

"ไม่ไป ฮึก พ่อจ๋าลงโทษขวัญสิ เอาไม้แขวนเสื้อตีขวัญเจ็บๆ เลยก็ได้ แต่อย่าทิ้งน้องขวัญเลย แม่จ๋าทิ้งน้องขวัญไปคนหนึ่งแล้ว ถ้าไม่มีพ่อจ๋าอีกคนแล้วน้องขวัญจะอยู่กับใคร ฮือ..." ร่างเล็กคลานเข้าไปอ้อนวอนกอดขาคนเป็นพ่อ แขนเล็กรัดท่อนขาแข็งแรงแน่น คิดโง่ๆ ตามประสาเด็กว่าถ้าไม่ปล่อยมือ ยังไงก็ไม่มีวันพรากจาก

"ไปเก็บของเดี๋ยวนี้ของขวัญ พ่อให้แกอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ แกมันตัวอันตรายเกินเยียวยา!"