ปิ๊งรักคุณแม่มือใหม่

หนี้สิน...1

“ไม่ได้หรอกยาย นี่พ่อเลี้ยงเขาก็ผลัดให้มาตั้งปีสองปีแล้ว ยายอย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยนะ” นายชินเอ่ยด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ เพราะหากเป็นนายทุนคนอื่นคงยึดที่ของยายทองไปตั้งนานแล้ว

“เมตตายายด้วยเถอนะ ยายไม่รู้จริงๆ ว่าลูกของยายมันทำแบบนี้” ยายทองยังคงวิงวอนด้วยความน่าสงสาร แต่นายชินก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจกับเรื่องนี้

“ฉันไปล่ะจ๊ะยาย หาที่ไปได้แล้วขนของออกจากที่นี่ซะเถอะ” นายชินไม่อาจทนเห็นน้ำตาของหญิงสูงวัยอีกต่อไป เขาจึงตัดสินใจเดินออกไปจากบ้านไม้หลังเก่าทันที

แต่เป็นปรารินที่ไม่สามารถทนเห็นยายทองเจ็บปวดได้ เธอรีบวิ่งตามนายชินออกไปทันที เด็กสาวเดินไปดักที่หน้านายชินด้วยแววตามุ่งมั่น

“พี่ชายฉันอยากพบพ่อเลี้ยงการันต์ พี่ชายช่วยฉันได้มั้ย” นัยน์ตาของสาวน้อยบ่งบอกชัดเจนว่าจะไม่มีวันถอยหากไม่ได้สิ่งที่เธอต้องการ

“เฮ้อ...เอ็งจะตามพี่มาอีกทำไม กลับไปดูแลยายเอ็งไป” นายชินรีบไล่เด็กสาวให้กลับเข้าไปในบ้าน

“พี่ชาย ขอร้องล่ะ ฉันขอไปพบพ่อเลี้ยงสักครั้งนะคะ” ปรารินยังคงไม่ยอมแพ้ เธอต้องการไปเจรจาต่อรองกับพ่อเลี้ยงเอง

“เด็กอย่างเอ็งมันจะทำอะไรได้วะ พ่อเลี้ยงเขาไม่ฟังเอ็งหรอก” นายชินส่ายหน้าด้วยความระอา

“หนูไม่เด็กแล้วนะ หนูอายุสิบเก้าแล้ว พี่ไม่ต้องมาห้าม ยังไงหนูก็ต้องเจอพ่อเลี้ยงให้ได้ พี่บอกมาว่าหนูจะเจอพ่อเลี้ยงได้ยังไง”

ปรารินยังคงไม่ละความพยายาม เธอเกลียดเหลือเกินกับคนที่ชอบมองเธอว่าเด็ก เพราะจริงๆ แล้วเธออาจจะมีความรับผิดชอบมากกว่าคนที่เรียกตัวเองว่าผู้ใหญ่อย่างนายชินก็ได้

“โอเค ข้าไม่ว่าเอ็งแล้ว แต่ข้านัดให้เอ็งไม่ได้หรอกนะ ถ้าเอ็งอยากเจอพ่อเลี้ยงเอ็งต้องไปดักรอที่ไร่ พ่อเลี้ยงจะออกตรวจไร่ช่วงเก้าโมงเช้า ข้าช่วยเอ็งได้แค่นี้ล่ะนะ เอ็งกลับไปดูแลยายได้แล้ว ข้าจะกลับซักที”

นายชินไม่อยากเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับเด็กสาว เขาจึงแนะนำในสิ่งที่จะไม่ทำให้เขาเดือดร้อน ถ้าโชคเข้าข้างเด็กสาวคงได้เจอพ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างที่เธอต้องการ

“ขอบคุณมากนะพี่ชาย” เด็กสาวประนมมือไหว้ขอบคุณนายชิน ก่อนที่เธอจะหมุนตัวกลับไปดูแลยายสุดที่รักที่ยังไม่หายเสียใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้