ปิ๊งรักคุณแม่มือใหม่

หนี้สิน...2

“ยายจ๋า ยายไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวหนูไปตกลงกับพ่อเลี้ยงเอง เราจะค่อยๆ ช่วยกันทำงาน แล้วไถ่ที่คืนจากพ่อเลี้ยงนะยาย”

ปรารินเอ่ยด้วยความเศร้าใจ ยายทองอายุมากแล้วไม่น่าต้องมาเจอเรื่องสะเทือนใจแบบนี้ แล้วที่สำคัญตัวต้นเหตุอย่างน้าชายของเธอก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย ทิ้งภาระอันมหาศาลไว้ให้เธอกับยายทองต้องรับผิดชอบ

“เอ็งจะทำได้เหรอริน พ่อเลี้ยงเขาคนใหญ่คนโต แล้วคนจนอย่างพวกเราจะไปต่อรองอะไรกับเขาได้” ยายทองเอ่ยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในวาสนา

“ขอฉันไปเจอพ่อเลี้ยงก่อนนะยาย แล้วฉันจะบอกยายเอง ยายต้องอดทนรอนะ ยังไงฉันก็ต้องเอาโฉนดที่ดินผืนนี้คืนมาให้ได้” เด็กสาวเอ่ยด้วยความมุ่งมั่น ผู้เป็นยายได้แต่มองด้วยแววตาตื้นตัน เพราะหากไม่มีหลานสาวคนนี้นางคงไม่มีกำลังใจอยู่มาถึงทุกวันนี้

“เอ็งต้องสัญญากับยายก่อน ถ้าคุยกับพ่อเลี้ยงแล้วเขาไม่ยอมให้เราผ่อน เอ็งไม่ต้องไปตามตื้อเขานะ เราก็ย้ายออกไปหาเช่าห้องถูกๆ อยู่ ยายไม่อยากให้เอ็งต้องไปต่อกรกับคนที่เราไม่มีทางสู้แบบพ่อเลี้ยง”

ยายทองกล่าวด้วยความเป็นห่วงหลานสาวเพียงคนเดียว แต่นางไม่รู้เลยว่าหลานสาวของนางยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้โฉนดที่ดินผืนนี้คืนมาให้ยายอันเป็นที่รัก

เช้าวันต่อมา...

ปรารินปั่นจักรยานคู่กายออกไปตั้งแต่เช้า จุดมุ่งหมายของเธอคือไปดักรอพ่อเลี้ยงการันต์ภายในไร่ของเขา ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าจะได้พบเขาหรือเปล่า หากว่าวันนี้ไม่ได้พบ คนอย่างปรารินก็ไม่มีวันถอยเป็นอันขาด เพราะเป้าหมายของเธอคือการได้โฉนดที่ดินที่แสนมีค่ากับยายทอง กลับมาสู่อ้อมกอดของยายอีกครั้ง

เด็กสาวนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่พ่อเลี้ยงหนุ่มจะเข้ามาตรวจงานที่ไร่ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบสิบเอ็ดโมงเช้า เธอจึงได้เห็นรถโฟร์วิลรุ่นใหม่ล่าสุดขับเคลื่อนเข้ามาจอดบริเวณที่คนงานกำลังทำงานกันอย่างขันแข็ง ปรารินรู้ในทันทีว่านี่คือพ่อเลี้ยงการันต์ผู้มีชื่อเสียง

เด็กสาวรีบวิ่งเขาไปหาทันทีด้วยความตื่นเต้น ในที่สุดเธอโชคก็เข้าข้างเธอ เธอได้พบพ่อเลี้ยงหนุ่มตามที่ตนเองต้องการ

“พ่อเลี้ยงคะ หนูขอคุยอะไรด้วยหน่อยค่ะ” ปรารินแทรกเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” การันต์เอ่ยถามคนสนิทของเขาเสียงเข้ม

“น่าจะหลานยายทองที่ลูกชายเอาที่มาจำนองไว้กับพ่อเลี้ยงครับ” ราชันกระซิบบอกเจ้านาย

“เธอไปนั่งรอฉันที่เรือนกล้วยไม้ก่อน ถ้าฉันเสร็จธุระแล้วฉันจะตามไป” พ่อเลี้ยงหนุ่มออกคำสั่งกับเด็กสาว เมื่อเห็นว่าเธอจะมีโอกาสได้ตกลงเรื่องที่ดินกับพ่อเลี้ยง เด็กสาวจึงวิ่งไปยังเรือนกล้วยไม้ที่พ่อเลี้ยงหนุ่มสั่งเมื่อสักครู่ด้วยรอยยิ้ม

การันต์มองตามร่างบางที่เริ่มโตเป็นสาวเต็มวัยด้วยความแปลกใจ อายุของหล่อนไม่น่าจะเกินยี่สิบปี แต่เหตุไฉนจึงมีความกล้าที่จะมาเจรจาเรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้นับว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจอย่างยิ่ง เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเด็กสาวจะมาไม้ไหนกันแน่

ปรารินนั่งรอพ่อเลี้ยงหนุ่มด้วยความอดทน เธอมองเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างของเขา พ่อเลี้ยงหนุ่มยังคงง่วนอยู่กับการสั่งงานคนงานในไร่ นั่นทำให้เด็กสาวได้มีโอกาสสำรวจใบหน้าคมสันของเขา ซึ่งดูโดดเด่นกว่าชาวไร่ทั่วไป

หากให้ชายหนุ่มใส่สูทผูกไทด์เขาก็คงไม่ต่างจากนักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อที่เห็นตามหน้าปกหนังสือ เด็กสาวนั่งเหม่อมองไปที่ร่างสูงอยู่นานสองนาน กว่าที่เขาจะเสร็จธุระแล้วเดินกลับมาหาเธอ ซึ่งนั่นทำให้เด็กสาวต้องละสายตาออกจากร่างสูง ด้วยเกรงว่าเขาจะรู้ว่าเธอนั้นแอบจ้องมองเขาอยู่