วิวาห์ลวงบ่วงสิงหนาท

ตอนที่ 8 ยื้อแย่ง

นฤเบศร์ปรากฏตัวขึ้นที่บ้านของคุณพงศกร ชายสูงวัยรับไหว้ลูกชายคนเล็กของคู่ค้าคนสนิทที่คุ้นหน้า แม้จะรู้จักมักคุ้นกันดีแต่ไม่ใช่รู้จักในสถานะคนรักของลูกสาวคนโตแต่อย่างใด

คุณพงศกรจ้องมองหน้าของนฤเบศร์ดวงตาของเขาแดงก่ำใบหน้าเริ่มบวมแดง ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าที่ชายหนุ่มจะเดินทางมาที่บ้านหลังนี้

"ผมมาหาดาวครับ ผมขอพบดาวหน่อยได้ไหมครับ"

"ยายดาวอยู่บนห้องนอน เดี๋ยวอาจะให้อาเพ็ญเขาไปตามมาให้ก็แล้วกันนะ นั่งรอก่อนสิตาเบสท์"

นฤเบศร์นั่งลงบนโซฟาตัวยาว สีหน้าและดวงตายังคงดูเศร้าสร้อย ภายในหัวมีสิ่งให้ต้องคิดอยู่มากมาย

"เอาเจลเย็นมาประคบหน้าหน่อยไหมเบสท์" คุณพงศกรถามแต่ว่าชายหนุ่มกลับส่ายหน้าปฏิเสธเบา ๆ

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับคุณอา มันไม่ได้รู้สึกเจ็บมากมายเลยสักนิด"

"เราคงรู้เรื่องทั้งหมดแล้วสินะ"

"ครับ ผมถึงต้องมาคุยกับดาวให้รู้เรื่อง"

"จริง ๆ อาไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โตมากขนาดนี้เลยนะ แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว อาว่าก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามที่มันเกิดขึ้นแล้วเถอะ"

"แต่คุณอาครับ คุณอาก็รู้ว่าทั้งดาวกับพี่สิงห์เขาแต่งงานกันโดยไม่ได้รักกันเลย เขาสองคนจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ยังไงล่ะครับ คุณอาทนได้เหรอครับถ้าหากว่าดาวจะไม่มีความสุขตลอดไป"

คุณพงศกรจ้องมองหน้าเด็กหนุ่มรุ่นลูกอีกครั้ง แลดูนฤเบศร์คงจะรักลูกสาวของเขามากจริง ๆ แล้วถ้าหากวันหนึ่งในอนาคตข้างหน้าเกิดสิงหนาทตกหลุมรักลูกสาวของตนขึ้นด้วยอีกคน ทั้งพี่และน้องก็คงจะต้องบาดหมางกันมากยิ่งกว่าเดิมสิใช่ไหม

เพียงไม่กี่นาทีต่อมาคุณเพ็ญศรีเดินลงมาข้างล่างไร้เงาของรัตติกาล จนผู้เป็นสามีต้องเอ่ยปากถาม

"ยายดาวล่ะ ไม่ยอมลงมาหรือยังไง?"

"หนูดาวบอกว่าให้นฤเบศร์ขึ้นไปหาที่บนห้องเลยค่ะ"

"แขกมาหาแทนที่จะลงมาข้างล่างยังจะให้เขาขึ้นไปถึงบนห้องนอนอีก ใช้ได้ที่ไหนนะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ถ้าดาวไม่อยากลงมาเดี๋ยวผมขึ้นไปหาเองก็ได้ ห้องนอนดาวอยู่ตรงไหนครับ"

"เดี๋ยวอาพาไปก็แล้วกันนะจ๊ะ ตามอามาสิ"

คุณเพ็ญศรีเดินนำหน้าของนฤเบศร์ขึ้นไปบนชั้น 2 ของบ้าน ก่อนที่ประตูห้องนอนของรัตติกาลจะถูกเปิดกว้างออก นฤเบศร์เดินเข้าไปภายในห้อง หญิงสาวที่กำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ปลายเตียง เมื่อเห็นหน้าชายคนรักเธอถึงกับร้องไห้หนักกว่าเดิมหลายเท่า จนนฤเบศร์ต้องเดินเข้าไปโอบกอดปลอบประโลม ร้องไห้กอดกันอยู่เช่นนั้น คุณเพ็ญศรีได้แต่ยืนจ้องมองพร้อมกับความรู้สึกที่หนักอึ้งแทนคนทั้งคู่อยู่มาก ก่อนที่นางจะเดินลงไปข้างล่าง ปล่อยให้สองหนุ่มสาวได้พูดคุยกันอยู่ตามลำพัง

"ไม่ร้องนะดาวพี่อยู่ตรงนี้แล้ว"

"ดาวขอโทษนะพี่เบสท์ ดาวขอโทษ" ฝ่ามือหนาปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มนวลให้อย่างแผ่วเบา จับจ้องมองใบหน้าที่ดูเศร้าด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างกันเลย

"ทำไมพี่ไม่เคยบอกดาวเลยว่าพี่เป็นลูกชายของลุงกรกฎ พี่ปิดบังดาวโกหกดาวทำไมกันคะ?" หญิงสาวไม่ลืมที่จะถามในสิ่งที่อยากจะรู้และข้องใจเป็นอย่างมาก

"พี่ไม่ได้จะโกหกอะไรดาวเลย แต่พี่ยังไม่มีโอกาสจะบอก พี่อยากให้ดาวคบกับพี่แบบที่พี่เป็นพี่เอง ขอโทษนะดาวพี่ขอโทษสำหรับเรื่องนี้"

"ดาวไม่โกรธหรอกค่ะ ดาวเข้าใจพี่เบสท์ แต่ตอนนี้ชีวิตดาวไม่เหมือนเดิมอีกแล้วนะพี่เบสท์ ดาว...ดาวเป็นภรรยาเขาแล้ว" น้ำตาถึงกับไหลพรากลงอาบแก้มอีกครั้งอย่างอดไม่ได้ ความเจ็บปวดรวดร้าวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงตอกย้ำทุกอย่างได้อย่างชัดแจ้ง

"ดาวหนีไปกับพี่นะ ไม่ต้องมาอยู่ทนทุกข์ที่นี่หรอก เรากลับไปใช้ชีวิตที่แอลเอ มีความสุขอย่างวันวานที่ผ่านมาได้ พี่จะไม่ถือสากับเรื่องแย่ ๆ ที่มันเกิดขึ้นกับดาวมาแล้ว"

"แต่ดาวละอายใจนะคะ ดาวเป็นผู้หญิงมีพันธะ มีสามีแล้ว คุณสิงห์เขาจะไม่หย่าให้ดาว เขาประกาศก้องไว้แล้วว่ายังไงก็จะไม่หย่า"

"ช่างพี่สิงห์สิ ไม่หย่าพี่ก็ไม่สนใจ ตอนนี้พี่ไม่สนใจอะไรเลยทั้งนั้น พี่รักดาวนะพี่อยากให้รู้เอาไว้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นดาวยังเป็นคนเดียวที่พี่อยากจะแต่งงานด้วยอยู่ดี"

"ทั้งที่คนที่แกสารภาพรักอยู่ตอนนี้คือพี่สะใภ้แกน่ะเหรอวะ?"

ทั้งนฤเบศร์และรัตติกาลต่างมองจ้องไปที่ประตูห้องนอน ที่ในขณะนี้ปรากฏร่างสูงของสิงหนาทยืนจ้องด้วยสายตาที่ไม่พอใจเอาเสียเลย คนทั้งคู่ลุกพรวดขึ้นยืนอย่างพร้อมเพรียง

"คุณสิงห์คุณมาที่นี่ได้ยังไง" น้ำเสียงสั่นเทาถามขึ้นเบา ๆ ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยหวาน

"ผัวจะมาตามเมียกลับบ้านมันแปลกหรือไง?"

"แต่ฉันไม่ไปกับคุณ ฉันบอกแล้วไงคะว่าเราจะไม่อยู่ใกล้กันอีกแล้ว"

"ทำไม หรือเธอชอบมาพรอดรักกับน้องผัวแบบนี้มากกว่า บ้านนี้เธอต้อนรับแค่มันงั้นสินะ"

ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ หวังจะดึงเอาคนของตนมาไว้ใกล้ตัว แต่ทว่าหญิงสาวกลับหลบอยู่ด้านหลังของนฤเบศร์ในทันที

"พี่สิงห์ พี่ทำให้ดาวเขากลัวพี่อยู่นะ ดาวเขาบอกไม่อยากไปก็ไม่อยากไปสิครับ"

"เรื่องของผัวเมีย แกอย่ายุ่ง!"

"แต่ผมต้องยุ่ง เพราะผมจะไม่ยอมให้พี่ทำอะไรดาวอีกแล้ว"

"ปกป้องกันดีนักนะ แกอยากโดนอีกหรือไงไอ้เบสท์!"

"ผมไม่ได้กลัวพี่หรอกพี่สิงห์ ผมขอร้องเถอะนะ อย่าเอาความโกรธความไม่พอใจที่พี่มีต่อผมไปลงกับดาวแบบนี้เลย"

สิงหนาทกระชากคอเสื้อของน้องชายตัวดีอย่างแรง ดวงตาที่จ้องมองกันและกันไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น สิงหนาทกำลังจะยกกำปั้นขึ้นอีกครั้ง แต่รัตติกาลกลับดึงแขนของเขาเอาไว้เสียก่อน

"อย่าทำพี่เบสท์นะคุณสิงห์ ฉันขอล่ะ" สิงหนาทหันหน้าไปจ้องมองภรรยาด้วยความไม่พอใจมาก

"กลัวฉันฆ่ามันตายงั้นสิ เป็นห่วงมันมากงั้นสิ?"

"ห่วง ฉันห่วงเขา รู้แล้วก็อย่าทำ"

คอเสื้อของนฤเบศร์ถูกขยำจนแทบหายใจไม่ออก พร้อมกับผลักอกของน้องชายด้วยความแรง ฝ่ามือหนาแปรเปลี่ยนมาจับข้อมือเรียวเล็กนั้นเอาไว้แทน

"กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้รัตติกาล"

"ไม่ค่ะ ฉันไม่ไป ปล่อยนะ ปล่อยฉัน"

"พี่สิงห์ปล่อยดาวเดี๋ยวนี้ ถ้าเขาไม่อยากไปพี่จะมาบังคับเขาไปทำไม"

สิงหนาทถึงกับยกนิ้วขึ้นชี้หน้าของน้องชายด้วยแววตาและสีหน้าที่เกรี้ยวโกรธอยากมีเรื่องด้วย

"เรื่องของผัวเมีย คนนอกอย่างมึงไม่ต้องมาเสือก"

"แต่พี่ก็เห็นว่าดาวเขาไม่อยากไปอยู่กับพี่ แล้วพี่จะบังคับดาวทำไม พี่ไม่สงสารดาวเหรอ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ถ้าพี่เป็นลูกผู้ชายพี่จะไม่ทำแบบนี้กับดาวเลย"

"มันเป็นสิทธิ์ของฉัน ฉันจะทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้ก็ได้ ส่วนแกมาทางไหนกลับไปทางนั้น อย่ามายุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงของฉันอีก"

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ เราจะหย่ากัน ฉันจะฟ้องหย่า" รัตติกาลหันหน้ากลับไปพูดคุยกับสามีทั้งน้ำตา เธอไม่อยากไปอยู่กับเขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะต้องเลิกรากับเขาไปให้ได้

สิงหนาทหันหน้ากลับมาจ้องมอง พร้อมกับออกแรงบีบที่ข้อมือของเธอแน่นจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บ แต่มันคงไม่เจ็บเท่ากับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจในเวลานี้.....