พรเทพเดินขึ้นมายังบนศาลาใหญ่ โดยมีเนื้อทองจับชายเสื้อเดินตามมาติดๆ ชาวบ้าน ชาวเมืองนับจำนวนได้หลายร้อยคนนั่งยิ้มหน้าชื่นปลาบปลื้มกับงานบุญกฐินปีนี้ หยดน้ำตาของรุกขเทวาตัวน้อยหลั่งออกมาด้วยความปีติใจเพราะครั้งสุดท้ายก่อนตนจะสิ้นบุญ แล้วจำต้องละกายหยาบนั้น คือวันที่ตนวิ่งตามพรเทพออกจากเรือน เพื่อตั้งใจจะมาร่วมงานบุญกฐิน บัดนี้ผ่านพ้นมาสิบเอ็ดปี เนื้อทองจึงได้มีโอกาสมานั่งร่วมงานบุญสมใจ
“ไปถวายผ้ากฐินกับพี่นะ”
พรเทพอมยิ้มน้อยๆ หันไปมองเสี้ยวใบหน้างามของรุกขเทวาตัวเล็กที่นั่งพนมมือท่องขานคำกล่าวผ้ากฐิน ซึ่งปีนี้พรเทพปวารณาขอเป็นต้นบุญใหญ่ เพราะอยากอุทิศบุญทั้งหมดทั้งสิ้นนี้ให้กับเทวดาที่นั่งอยู่ข้างๆ บุรุษหนุ่มรูปงามคลานเข่ายกพานผ้าไตรอันประณีต พร้อมเครื่องบริวารทั้งหลายถวายแด่หมู่สงฆ์โดยมีหลวงตาแก่นเป็นประธาน ด้านข้างมือเรียววางจับประคองของทุกสิ่งร่วมด้วยช่วยถวายทุกสิ่งอย่าง ด้วยความชื่นใจ
