ตอนที่ 26 มรณะสังหรณ์
บนเรือพายลำน้อย ซึ่งลอยอยู่กลางแม่น้ำสายใหญ่ เสียงแห่งความสงัดกัดกร่อนความกล้าในใจของหญิงวัยกลางคน ให้ค่อยๆ ลดน้อย
ถอยลงไปสู่ความหวาดกลัวทีละนิด อ้อมแขนเรียวเล็กกอดรัดห่อผ้า ซึ่งมีลูกชายตัวน้อยกำลังนอนหลับตาพริ้ม ท่ามกลางความเวิ้งว้างว่างเปล่าอันหาจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดของชายฝั่งไม่ได้ ผิวน้ำสีเข้มไร้ระลอกคลื่นนั้นไม่ได้ช่วยเพิ่มความรู้สึกมั่นคง หากแต่ตรงกันข้าม หญิงสาวกลับรู้สึกเหมือนมันกำลังดูดเรือลำนี้ให้ค่อยๆ จมลง สู่ใต้ท้องน้ำ อันไม่อาจหยั่งรู้ถึงความตื้นลึกน่าหวาดกลัว
“ส่งลูกมึงมาให้กู” เสียงพร่าแหบเครือ จนฟังไม่รู้ว่าเป็นเสียงของหญิงหรือชาย ดังสะท้อนไปทั่วคุ้งน้ำ
“ปล่อยฉันกับลูกไปเถอะ ฉันขอร้อง”
“ไม่ ส่งมันมาให้กู!”
“ไม่ให้ คุณจะทำอะไรลูกของฉัน”
“กูจะทำกับมัน เหมือนที่มันเคยทำกับกู เนื้อทอง ต่อให้มึงขอขมากู อีกสักร้อยชาติ กูก็ไม่มีวันอโหสิกรรมให้มึง”
