“ใช่ เจ้าอย่าบอกว่าเจ้าลืมนะ ก็เจ้าทำอยู่ทุกคืน”
("ข้าทำเช่นนั้นจริงๆหรือ เหตุใดข้าไม่เห็นจำได้เลยเล่า") / ชิงเยี่ยน
("ข้าจะดูสิว่าเจ้าจะยังปิดบังข้าไปอีกนานแค่ไหน") / ท่านอ๋อง
“เอ่อ หม่อมฉัน….”
“เอาล่ะๆ บางทีเจ้าก็เป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะค่อยๆฟื้นความจำเจ้าให้ เมื่อคืนนี้ผู้ใดกันสั่งให้ข้าไม่หยุดรังแกจนรับมือข้าไม่ไหว ผู้ใดที่เดินไม่ไหวจนเป็นลมไป เจ้าทั้งนั้นแล้วยังกล้าบอกว่าอยากออกไปเที่ยวอีก”
“คือว่า…อื้มม….ท่าน…อืมมม”
ท่านอ๋องก้มจูบนางอีกครั้ง ชิงเยี่ยนทั้งตกใจแต่ก็รีบหลับตาทันทีเพื่อมิให้เขาสังเกตเห็นอาการนี้ นางจำได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น แต่มิใช่ว่าเขาอยากจะทำอีกหรอกนะเพราะนางยังไม่ทันได้เตรียมใจ…
“อืม…ท่าน…ท่านพี่เจ้าคะ อ๊ะ”
“อย่าพึ่งพูดสิ หากว่าเจ้าลืมคืนนี้ข้าจะทบทวนความจำให้สักหน่อย แต่ข้าจะไม่รังแกเจ้ามากเกินไปดีหรือไม่”
“ท่านพี่บอกว่ายังมีงานต้องทำ”
“ไม่มีสิ่งใดสำคัญไป
