เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งยิ้มสดใสมาให้แล้วอดยิ้มตามไม่ได้ ตลอดมาคุณเหมคือผู้ชายเคร่งขรึมดุดันที่เธอไม่อยากเข้าใกล้ ไม่คิดเลยว่าเขาจะมีโมเมนต์ขี้อ้อนแบบนี้ รอยยิ้มแบบนั้นทำให้เขามีเสน่ห์ขึ้นเป็นกองเลย
เธอก้มลงจูบที่หน้าผากเขาเบา ๆ
“ ถ้าคืนนี้สะดวกหนูจะมาหานะคะ ถ้ามาไม่ได้หนูจะส่งข้อความมาบอก ”
“ รอนะคะ ” เขาทำเสียงอ้อนอย่างน่ารักน่าใคร่ เธอพยักหน้ารับแล้วถือถาดเดินออกจากห้องด้วยหัวใจพองโต
แต่คืนนั้นน้ำหวานก็ไม่ได้ไปพบเขาอย่างที่รับปากเอาไว้ เพราะเธอเพลียจนหลับไปตั้งแต่หัวค่ำและต้องตื่นมาช่วยป้าแววทำอาหารตั้งแต่เช้ามืด พอกลับมาถึงบ้านก็เพลียเหนื่อยหลับไปอีก ทิ้งให้คนเฝ้ารอร้อนรนอยู่เพียงฝ่ายเดียว
จนกระทั่งวันเข้าวันที่สาม
ช่วงสายหลังมื้อเช้าขณะที่น้ำหวานกำลังกวาดใบไม้ที่สวนหลังบ้านเธอก็โดนรวบเอวและปิดปากก่อนจะโดนอุ้มปลิวหวืออย่างไม่ทันตั้งตัว ด้วยความตกใจจึงดิ้นรนเอาตัวรอดแต่เสียงทุ
