วันเวลาผันผ่าน
ความสัมพันธ์ระหว่างเหมราชกับน้ำหวานยังคงอยู่ในความลับอันเร่าร้อน เขากับเธอแอบเอากันเมื่อสบโอกาสโดยที่ไม่มีใครระแคะระคาย ยกเว้นคนคนเดียวที่ร้อนใจจนจะลุกเป็นไฟอยู่แล้ว
ไอรีนนั่นเอง
เธอพยายามติดต่อมาหาเขาบอกว่าอยากจะขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น เขาตอบกลับแค่ว่าเขาเข้าใจดีและไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรแล้ว แต่โทรหาเขาก็ทำเพียงถามคำตอบคำจนเธอทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
กระทั่งเช้าวันอาทิตย์
ภายในห้องหนังสือ เหมราชนั่งหลับตาเอนหลังบนเก้าอี้นอน บนตักมีหนังสือเล่มที่อ่านค้างไว้วางอยู่ เสียงเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงโบราณถูกเปิดเบา ๆ คลอเคล้ากับแสงแดดยามเช้าที่ส่องผ่านผนังกระจกเข้ามา แม้หลับตาทว่าเขาไม่ได้หลับแต่กำลังเพลิดเพลินกับรอยยิ้มสดใส เสียงหัวเราะ เสียงอ้อน และเสียงครางของหญิงสาวแรกแย้มที่มีอิทธิพลกับความรู้สึกเขามากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ตัว
“ ร้ายนักนะยัยตัวจิ๋ว ”
เขาพึมพ
