ตอนที่ 2 คานาเอะจัง
889 Words
ตอนที่ 2
คานาเอะจัง
ยูเมะเดินตามเซนไคโร่มาที่ซอยเล็กๆ ซอยหนึ่งโดยไม่ปริปากบ่นเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะตอนนี้เธอเดินตามเขามาได้เกือบจะชั่วโมงหนึ่งแล้วโดยไม่หยุดพัก และไม่ได้รับน้ำใจถามไถ่จากเซนไคโร่เลยว่าเธอเดินไหวหรือไม่ ยูเมะเหลือบมองบ้านหลังเล็กๆ ที่สภาพแวดล้อมภายนอกมองดูแล้วค่อนข้างที่จะทรุดโทรมด้วยความสงสัย ว่าเซนไคโร่มาทำอะไรที่บ้านหลังนี้
แอ๊ด
เซนไคโร่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตคนด้านในก่อน ก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน ยูเมะมองสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างแย่ของบ้านหลังนี้ด้วยความรู้สึกหดหู่ใจ
“อ้าวเซนไคซัง” หญิงชราคนหนึ่งที่นั่งพิงขอบประตูบ้านเอ่ยทักทายเซนไคโร่ที่เดินเข้าไปหาด้วยน้ำเสียงดีใจ ราวกับว่าทั้งสองคนนี้คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี “แล้วแม่หนูน้อยนั่นใครเหรอ ยายไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”
“เธอชื่อยูเมะจังครับ เป็นลูกสาวเพื่อนคุณปู่” การแนะนำตัวที่ห่างเหินของเซนไคโร่ทำรอยยิ้มบนใบหน้าหวานค่อยๆ จางลงด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ เพราะเขาทำราวกับเธอเป็นส่วนเกินยังไงยังงั้น
“สวัสดีค่ะ” ยูเมะกล่าวทักทายหญิงชราอย่างนอบน้อม ทว่ารอยยิ้มที่ฝืนยิ้มส่งไปกลับดูไม่สดใสเหมือนในตอนแรก
“สวัสดีจ้ะ แล้วเซนไคซังมาทำอะไรที่นี่เหรอ” หญิงชราพยักหน้ารับคำทักทายตามธรรมเนียม ก่อนจะหันไปพูดคุยกับเซนไคโร่ด้วยความสนิทสนม
“มาเยี่ยมคุณยายไงครับ สบายดีไหม ขาดเหลืออะไรหรือเปล่า”
“ไม่เลย คราวก่อนเซนไคซังให้คนส่งอาหารแห้งมาให้ยายเต็มไปหมด ตอนนี้ยังกินกันไม่หมดเลย”
“ขาดเหลืออะไรก็บอกผมนะครับ”
“ขอบใจมากนะเซนไคซัง ถ้าไม่ได้เซนไคซังคอยช่วยเหลือยายกับคานาเอะคงจะลำบากกันน่าดู”
“เรื่องเล็กน้อยครับ ผมมีหน้าที่ดูแลคนในหมู่บ้านนี้อยู่แล้ว”
“ดูแลดีขนาดนี้แล้วเมื่อไหร่จะได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งสักที ยายเชียร์เต็มที่เลยนะ”
“ติดปัญหานิดหน่อยครับ ผมกำลังหาทางแก้ไขอยู่ แต่คุณยายไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ ต่อให้ผมไม่ได้เป็นหัวหน้าแก๊ง ผมก็ยังดูแลคุณยายเหมือนเดิม”
“ขอบใจเซนไคซังมากๆ เลยนะ อยู่ทานอาหารกลางวันด้วยกันก่อนไหม นาเอะกำลังไปซื้อกับข้าวมาทำอยู่”
“วันนี้คงไม่ได้ขอโทษด้วยนะครับคุณยาย พอดีผมมีนัดกับท่านปู่เอาไว้” เซนไคโร่ปฏิเสธอย่างนอบน้อม
ยูเมะมองทั้งสองคนคุยกันเงียบๆ โดยไม่พูดแทรกอะไร ทำราวกับตัวเองเป็นอากาศธาตุ จนกระทั่งได้ยินน้ำเสียงเล็กดังขึ้นจากทางประตูหน้าบ้าน ทำให้ทุกคนต้องหันไปสนใจกับทางต้นเสียงอย่างเลี่ยงไม่ได้
“เซนไคซัง!” คานาเอะที่กลับมาจากตลาดตะโกนเรียกเซนไคโร่ด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะวิ่งผ่านหน้ายูเมะมาสวมกอดเซนไคโร่ด้วยความดีใจ สร้างความตกใจ และงุนงงให้กับยูเมะไม่น้อย “นาเอะคิดถึงเซนไคซังที่สุดเลย”
“นาเอะ เป็นสาวเป็นนาง ทำไมโผเข้ากอดเซนไคซังแบบนั้น สอนกี่ทีก็ไม่เคยจำ ยัยหลานคนนี้” หญิงชราดุหลานสาวตัวเองด้วยน้ำเสียงเอือมระอา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ นาเอะก็เหมือนน้องสาวของผม” เซนไคโร่แก้ต่างให้กับคานาเอะด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พลางดันตัวคานาเอะที่สวมกอดออกอย่างเบามือ
“แล้วนี่ใครเหรอคะ” คานาเอะหันกลับไปมองยังยูเมะที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง
“ยูเมะจังลูกสาวเพื่อนคุณปู่น่ะ”
“อ๋อ ประมาณลูกพี่ลูกน้องใช่ไหมคะ” คานาเอะขยายความด้วยน้ำเสียงโล่งใจ
“อืม” เซนไคโร่รับคำอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะหันมาพูดคุยกับหญิงชราและคานาเอะอีกสักพักก่อนจะขอตัวกลับ เมื่อใกล้จะถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว
“วันหลังเซนไคซังมาหานาเอะกับคุณยายอีกนะคะ นาเอะจะทำกับข้าวไว้รอ”
“ช่วงนี้ยุ่งๆ คงไม่ได้มาบ่อยๆ เหมือนเมื่อก่อนหรอก”
“งั้นนาเอะขอโทรหาเซนไคซังบ้างได้ไหม”
“ถ้ามีธุระสำคัญก็โทรมาได้” เซนไคโร่ลูบเส้นผมอ่อนนุ่มของคานาเอะด้วยความเอ็นดู ทว่าการกระทำหลายๆ อย่างของเขาในวันนี้กลับสร้างความสงสัยให้กับยูเมะไม่น้อยทั้งการพูดคุยที่สนิทสนม และการถึงเนื้อถึงตัวอย่างใกล้ชิด รวมไปถึงการที่ทั้งสองคนมีข้อมูลติดต่อกันและกัน ทั้งๆ ที่เธอเองไม่มีอะไรเกี่ยวกับเขาเลยด้วยซ้ำ หรือว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนจะเป็นมากกว่าลูกบ้าน เธอกำลังเข้ามาทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองคนหรือเปล่า ยูเมะได้แต่คิดในใจ เพราะเธอเองไม่กล้าที่จะถามลึกไปถึงเรื่องส่วนตัวของเซนไคโร่ เพราะขนาดถามแค่เรื่องทั่วๆ ไปเซนไคโร่ยังไม่ยอมตอบเธอเลย
- Writer
