พันธะรักยากูซ่า

ตอนที่ 3 ร้อนรุ่ม

ตอนที่ 3

ร้อนรุ่ม

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จยูเมะก็เข้ามาเก็บของในห้องพักของตัวเองที่เบนจิโร่ให้สาวใช้จัดเตรียมเอาไว้ให้ ซึ่งห้องของเธอนั้นอยู่ตรงข้ามกับเซนไคโร่พอดีทำให้เธอลังเลที่จะออกไปอาบน้ำเพราะเกรงว่าจะเปิดประตูไปเจอกับเซนไคโร่ที่ห้องตรงข้ามเข้า ทำให้เธอปล่อยให้เวลาล่วงเลยมาจนถึงพลบค่ำ เมื่อคิดว่าเซนไคโร่คงจะอาบน้ำและจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย และคงไม่ออกจากห้องพักของตัวเองแล้ว เธอจึงค่อยเลื่อนประตูเปิดออกไปช้าๆ พลางชะโงกหน้าออกไปมองดูทางด้านนอกว่ามีใครเดินผ่านไปมาหรือไม่ เมื่อไม่พบใครเธอจึงค่อยๆ ก้าวขาออกมา

ครืด~

“ว้าย!” เพราะมัวแต่กังวล ทำให้เธอตกใจทันทีตอนที่เซนไคโร่เลื่อนประตูออกมา มือเรียวกระชับชุดคลุมยูกาตะลายซากุระสีชมพูอ่อนเอาไว้ตามสัญชาตญาณทันที

“...” เซนไคโร่เหลือบมองท่าทางเลิ่กลั่กของหญิงสาวเพียงนิด ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอออกไปปล่อยให้ยูเมะยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตามลำพังที่หน้าประตู

“เฮ้อ- อึดอัดจัง” ยูเมะพึมพำเบาๆ เมื่อเซนไคโร่เดินลับตาออกไปแล้ว เธอจึงค่อยๆ เดินออกไปตามทางเดินเพื่ออาบน้ำ “ห้องน้ำอยู่ทางไหนนะ” ยูเมะพึมพำเบาๆ ขณะเดินหาห้องน้ำตามทางเดินอยู่สักพักแล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอ เพราะขนาดบ้านที่ใหญ่ และเธอเองก็ยังไม่รู้เส้นทางของบ้านนี้มากนัก อีกทั้งตอนนี้เป็นเวลาที่แม่บ้านเองก็แยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวในพื้นที่ของตัวเองตรงโซนแม่บ้านที่ถูกเตรียมไว้ จึงไม่มีใครให้เธอได้ถามไถ่ทาง

ปึก!

“อ๊ะ! ...ขอโทษค่ะ” ยูเมะยกมือขึ้นลูบหน้าผากมนป้อย ๆ พลางกล่าวคำขอโทษต่อบุคคลที่เธอหันหลังกลับไปชนเมื่อครู่

“มาทำอะไรที่นี่” เซนไคโร่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพลางก้มมองชุดคลุมกิโมโนของหญิงสาวที่อาจจะมองดูไม่เรียบร้อยมากนักในบ้านที่มีผู้ชายอยู่เป็นส่วนใหญ่

“หนูหาห้องน้ำไม่เจอค่ะ”

“ห้องน้ำอยู่ทางปีกขวา ทางด้านนี้เป็นที่ซ้อมดาบของพวกนักรบซามูไร อยากจะเดินเข้าไปเป็นอาหารตาให้พวกนั้นได้กระชุ่มกระชวยหน่อยไหมล่ะ” ถ้อยคำกระแทกแดกดันของเซนไคโร่ ทำให้ยูเมะต้องยกมือขึ้นมากระชับเสื้อคลุมของตัวเองเอาไว้แน่น ก่อนจะก้มหน้างุดเมื่อถูกต่อว่า

“ขอโทษที่เดินเพ่นพ่านไปทั่วค่ะ วันหลังหนูจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ” ยูเมะก้มหน้าเดินผ่านหน้าเซนไคโร่ไปด้วยท่าทางเศร้าสร้อย

“เดี๋ยว”

“คะ?” ยูเมะหันหลังกลับไปตามเสียงเรียกของเซนไคโร่ด้วยสายตามีคำถาม

“แล้วรู้เหรอปีกขวาอยู่ทางไหน”

“ไม่รู้ค่ะ” ยูเมะก้มหน้าตอบคำถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะกลัวจะโดนเซนไคโร่ดุอีก

เซนไคโร่ลอบถอนหายใจเบาๆ ให้กับคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้างุดแทนที่จะถามทางไปห้องน้ำด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะเดินนำหน้าหญิงสาวออกไป

“ยืนทำอะไรอีก ตามมาสิ” ยูเมะรีบก้าวเท้าตามเซนไคโร่ไปด้วยความเร่งรีบ เพราะช่วงขาที่ยาวกว่ามากทำให้เขาเดินทิ้งระยะห่างจากเธอค่อนข้างเยอะ

“ขอบคุณนะคะ” ยูเมะกล่าวขอบคุณเมื่อเซนไคโร่เดินนำเธอมาที่ห้องน้ำ แต่เขาก็เดินจากไปโดยไม่รับคำขอบคุณจากเธอ

ยูเมะใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็รีบเดินกลับห้อง เพราะรู้สึกไม่คุ้นชินกับสถานที่เท่าไหร่นัก ทำให้เธอไม่กล้าอยู่นอกห้องพักส่วนตัวของเธอตามลำพัง เพราะบรรยากาศห้องน้ำที่เป็นแบบโล่งแจ้งมีเพียงรั้วไม้ไผ่เป็นตัวแบ่งกั้นขอบเขต ถึงแม้จะมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันแต่เธอก็รู้สึกวังเวงไม่น้อย ยูเมะรีบเดินตรงกลับที่ห้องพักของตัวเองทันที

“บรรยากาศสไตล์โบราณแอบน่ากลัวเหมือนกันแฮะ” ยูเมะพึมพำกับตัวเองหลังจากกลับเข้ามาภายในห้องพักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ยูเมะพยายามส่ายหน้าไล่ความรู้สึกหวาดกลัวของตัวเองออกไป ก่อนจะถอดชุดคลุมยูกาตะออกเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดนอน โดยที่ลืมนึกไปว่าบานประตูเลื่อนโชจิทำมาจากกระดาษจึงมีความโปร่งแสงทำให้เกิดเป็นเงาเวลาคนด้านนอกมองเข้ามาหากด้านในมีแสงสว่าง

ทางด้านเซนไคโร่

เซนไคโร่เดินกลับมาที่ห้องพักหลังกลับมาจากการดูเหล่าซามูไรซ้อมดาบกัน ทว่าขาที่กำลังจะก้าวเดินเข้าไปในห้องนอนต้องหยุดชะงักลงเมื่อเห็นเงาสะท้อนรูปร่างสมส่วนที่สะท้อนออกมาจากภายในห้องของยูเมะ บวกกับการกระทำที่เชื่องช้าของคนด้านในยิ่งทำให้ภาพตรงหน้าคล้ายๆ กับเป็นมนตร์สะกดเขาโดยไม่รู้ตัว เซนไคโร่ส่ายหน้าไล่ความรู้สึกแปลกๆ เมื่อครู่ออกไป ก่อนจะเลื่อนประตูกลับเข้าไปในห้องพักของตัวเองโดยที่ร่างกายยังคงรู้สึกร้อนรุ่มจากภาพเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่