พันธะรักยากูซ่า

ตอนที่ 7 ดึงดูด

ตอนที่ 7

ดึงดูด

ตกดึก

ยูเมะเดินวนอยู่ภายในห้องนอนของตัวเองนานอยู่หลายนาที เพราะป่านนี้แล้วเซนไคโร่ก็ยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์มือถือให้เธอเลย ซึ่งตอนนี้เธออยากได้มันคืนเอาเสียมากๆ เพราะนอกจากที่นอนแบบฟุตงสมัยโบราณที่ปูอยู่กลางห้อง กับมุมโต๊ะเครื่องเขียน และมุมแต่งหน้าเล็กๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้จะใช้สิ่งของเหล่านั้นช่วยให้เธอหายเบื่อได้ยังไง

“เป็นไงเป็นกัน ยังไงตอนนี้ก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน ถ้าไม่คุยกันให้รู้เรื่องตั้งแต่ตอนนี้คงอึดอัดตายแน่เลย” ยูเมะรวบรวมความกล้าอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปเคาะประตูห้องของเซนไคโร่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องของเธอ

“เซนไคซังเปิดประตูให้หน่อยได้ไหมคะ”

ครืด~

เสียงเปิดประตูพร้อมกับเซนไคโร่ในชุดยูกาตะสีกรมที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ทำให้ยูเมะเผลอลืมสิ่งที่ตัวเองจะพูดไปชั่วขณะ เพราะชุดยูกาตะที่สวมใส่ไม่เรียบร้อย เผยให้เห็นมัดกล้ามบนแผงอกแกร่ง บวกกับเส้นผมสีดำสนิทที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำยิ่งทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องกะทันหัน

“มีอะไร”

“อ๊ะ!” ยูเมะเดินแทรกตัวเข้าไปในห้องของเซนไคโร่โดยที่ไม่ได้รับอนุญาตเมื่อสายตาไปสะดุดเข้ากับบรรยากาศภายในห้องของเซนไคโร่ที่อยู่ติดกับออนเซ็นส่วนตัว ที่สามารถเปิดประตูออกไปเจอได้เลยด้วยความตื่นเต้น “ทำไมห้องของเซนไคซังถึงมีออนเซ็นส่วนตัวแบบนี้ล่ะคะ ทำไมของหนูไม่เห็นมีเลย ต้องเดินไปอาบน้ำตั้งไกล”

“มีแค่ห้องฉันกับห้องท่านปู่”

“ไม่ยุติธรรมเลย”

“เธอก็ไปขอสลับห้องกับท่านปู่สิ”

“ขอสลับกับเซนไคซังแทนได้ไหมคะ” ยูเมะหันกลับมาส่งสายตาออดอ้อนให้กับเจ้าของห้องด้วยสายตาเป็นประกาย และมีความหวัง

“ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” แววตามีความหวังสลายลงในพริบตา เมื่อเซนไคโร่ตอบกลับมาอย่างไร้เยื่อใย

“ออกก็ได้ค่ะ แต่เซนไคซังต้องคืนโทรศัพท์หนูมาก่อน”

“เอาไปทำไม”

“เอามาดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกม คุยกับเพื่อน ทำได้หลายอย่างเลยค่ะ” ยูเมะอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทว่าคนฟังอย่างเซนไคโร่กลับรู้สึกเหนื่อยหน่ายใจกับท่าทางราวกับเด็กน้อยของเธอ

“น่าเสียดายนะที่มันไม่ได้ทำให้เธอโตขึ้นเลย อย่างที่เธอบอกว่าโทรศัพท์สามารถทำได้หลายอย่าง อย่างน้อยๆ เธอควรหาเวลาว่างเสิร์ชหาหัวข้อการโตเป็นผู้ใหญ่ดูนะ” เซนไคโร่บอกพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์มือของยูเมะที่ยึดมาเมื่อตอนเย็นมาให้เธออย่างว่าง่าย

“หนูไม่ใช่เด็กน้อยแบบนั้นสักหน่อย ถ้าหนูต้องเรียนรู้วิธีการโตเป็นผู้ใหญ่ เซนไคซังก็ควรเรียนรู้วิธีปฏิบัติกับผู้หญิงให้มันดีกว่านี้นะคะ” ยูเมะมุ่ยหน้าใส่ด้วยความไม่ชอบใจที่เซนไคโร่หลอกต่อว่าเธออีกแล้ว

“งั้นให้ฉันสอนเอาไหม ว่าผู้ใหญ่เขาปฏิบัติกับเพศตรงข้ามเวลาอยู่กันสองต่อสองยังไง” เซนไคโร่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เท้าเรียวเดินเข้ามาใกล้ร่างบางที่ยืนอยู่จนตอนนี้ใบหน้าหวานห่างจากแผงอกแกร่งเพียงแค่เอื้อมเท่านั้น ทว่าขาของเธอกลับไม่มีแรงพอที่จะก้าวถอยหลังไป ได้แต่ยืนตกตะลึงกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของเซนไคโร่

“ฮึก!” ยูเมะสะดุ้งตัวโยน เมื่อจู่ๆ เซนไคโร่ก็ยื่นมือมาสัมผัสบนลำคอระหงเบาๆ ดวงตาสีนิลหลับตาปี๋ด้วยความรู้สึกแปลกๆ เมื่อเซนไคโร่เลื่อนมือขึ้นมาลูบไล้ใบหูขาวสะอาดเบาๆ สัมผัสวาบหวามที่มาพร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้มือเรียวเผลอกำโทรศัพท์มือถือในมือแน่นโดยอัตโนมัติ

“ออกไป”

ยูเมะลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินน้ำเสียงเยือกเย็นของเซนไคโร่ดังขึ้น พร้อมกับร่างหนาที่ถอยออกไปยืนเว้นระยะห่างจากเธอพอสมควร ทว่าเธอยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เพราะยังรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย รวมถึงสีหน้าของเซนไคโร่ที่แสดงถึงอาการเหนื่อยหอบในตอนนี้ด้วย

“บอกให้ออกไปไง” เซนไคโร่กดเสียงลงต่ำขึ้นเพื่อย้ำชัดให้หญิงสาวได้ยินอีกครั้ง “และต่อไปนี้ห้ามเข้ามาในห้องฉันอีก”

เปลือกตาบางกะพริบถี่ๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา ก่อนจะเดินกำโทรศัพท์มือถือไปที่ห้องนอนตัวเองเงียบๆ ร่างบางทิ้งตัวลงกับพื้นทันทีที่กลับมาถึงห้องนอนของตัวเอง พลางยกมือขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้าย เพื่อฟังเสียงจังหวะของหัวใจตัวเองที่ตอนนี้เต้นแรงราวกับจะหลุดออกมายังไงยังงั้น ยิ่งนึกถึงความรู้สึกอุ่นร้อนจากฝ่ามือหนาที่สัมผัสลงมาบนใบหูของเธอ ใบหน้าหวานก็ยิ่งแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อมากขึ้นเท่านั้น

“ความรู้สึกเมื่อกี้มันคืออะไรกันนะ” ยูเมะเอ่ยถามกับตัวเองเบาๆ โดยที่สายตายังคงเหม่อลอยราวกับตัวเองกำลังติดอยู่ในวังวนอะไรบางอย่างที่เธอเองก็หาคำตอบไม่ได้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไรกันแน่ เพราะเธอเองก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ในกายรู้สึกร้อนรุ่ม หัวใจเต้นแรง แขนขาอ่อนแรงราวกับถูกดูดกลืนพลังไปจนหมดสิ้น “หรือเป็นเพราะเซนไคซัง” ยูเมะส่ายหน้าไล่ความคิดแปลกๆ ของตัวเองออกไป เมื่อภาพของเซนไคโร่ผุดขึ้นมาในความคิดของเธอทันทีที่เธอนึกถึงเขา

ทางด้านเซนไคโร่

“แม่งเอ๊ย” เซนไคโร่สบถออกมาอย่างหัวเสีย ที่เมื่อครู่เขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาไม่คิดว่าใบหูที่อ่อนนุ่มกับกลิ่นหอมอ่อนของซากุระบนตัวยูเมะจะทำให้เขาเผลอไผลไปได้มากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยตอบสนองต่ออะไรพวกนี้เท่าไหร่นัก มือหนายกขึ้นลูบเส้นผมที่เปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำเพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับคืนมา พร้อมกับย้ำเตือนตัวเองว่าให้ระวังตัวเองเวลาอยู่กับยูเมะให้มากกว่านี้ เพราะเธอไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยพบเจอมาก่อน เหมือนกับว่าบางอย่างในตัวเธอมันมักจะดึงดูดเขาเสมอ และถ้าหากเขาพลั้งทำอะไรพลาดไปมากกว่านี้มันคงไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้อีก เซนไคโร่มองออกไปยังบานประตูห้องนอนของยูเมะแวบหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนบานประตูให้ปิดลง