“แหม! พูดจาแบบนี้ค่อยน่าคุยหน่อย จะว่าไปเหมือนจะเห็นใครแวบ ๆ นะ” ชายวัยกลางคนทำท่าครุ่นคิด
“ลุงผินไงพ่อ แกลงมาซื้อหัวอาหารไก่ที่ตลาด ไม่รู้ว่ากลับเข้าหมู่บ้านรึยัง ถ้าจะหาคนนำทางไปภูพันหมอก ก็ต้องลุงผินแหละ” เสียงของผู้เป็นลูกชายซึ่งกำลังล้างรถอยู่ร้องบอกบิดา
“เออ ๆ ไอ้ผินมันมาตลาดนี่หว่า ไอ้รูปหล่อเอ็งลองเดินไปชะโงกแถววินมอเตอร์ไซค์ซิ ยังมีรถมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างเก่า ๆ จอดอยู่ไหม ถ้ามีแปลว่าไอ้ผินยังไม่กลับ” พูดพลางชี้นำทางพระนายให้เดินไปดู นั่นทำให้ชายหนุ่มรีบวิ่งไปทันที เพราะใกล้ค่ำแล้วจึงเกรงว่าจะไม่มีใครนำทาง ครู่หนึ่งพระนายก็เดินกลับมาพร้อมกับข่าวดี เพราะเขายังเห็นว่าที่วินยังมีมอเตอร์ไซค์พ่วงข้างจอดอยู่
“มีครับพี่ แต่ผมไม่เห็นเจ้าของรถเลย” พระนายว่า
“ลุงผินแกน่าจะไปซื้อกับข้าว เพราะพวกคนในหมู่บ้านจะไม่ค่อยมาตลาดกันบ่อยหรอก...มันไกล แถมช่วงฝนตกแบบนี้เดินทางลำบากด้วย” คนเป็นลูกชายเล
