บทที่ 9 "เกมเริ่ม"

1961 Words

อาร์โนคอนโด "เอาไงดีเนี่ย ฉันจะขึ้นห้องเฮียไคโรยังไงดีนะ" หลังจากที่ฉันกลับมาถึงคอนโด ฉันก็เข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยทันทีเพื่อที่จะขึ้นไปหาเฮียไคโรที่ห้อง แต่จู่ๆ ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ฉันไม่มีคีย์การ์ดชั้นของเฮียไคโรนี่ แล้วถ้าไม่มีคีย์การ์ดแล้วฉันจะขึ้นไปหาคนบ้านั่นยังไง โอ้ย ยุ่งยากมากเลย ตอนนี้ฉันก็เลยได้แต่เดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่นกัดปลายเล็บของตัวเองพลางใช้ความคิดอย่างหนักว่าจะขึ้นห้องเฮียไคโรได้ยังไง หรือว่า...ฉันต้องโทรหาอาพริกไทยให้ช่วย ว่าแล้วก็โทรหาเลยละกัน [ว่าไงคะหนูแพรหลานรักของอา โทรมาหาอามีอะไรหรือเปล่าลูก] หลังจากที่รอสายไม่นานปลายสายเสียงใจดีของอาพริกไทยก็ทักทายฉัน วินาทีแรกฉันก็อึกอักเล็กน้อยที่จะบอกความต้องการของตัวเอง แต่พอนึกขึ้นได้ว่าถ้าไม่เข้าทางอาพริกไทย ฉันก็เข้าหาเฮียไคโรแบบใกล้ชิดได้ยาก เพราะฉะนั้นกล้าๆ ไว้แพรวา สู้ๆ "คือว่าอย่างนี้ค่ะอา คือแพรจะขอคีย์การ์ดชั้นเฮียไคโรจากคุณอาได้ไหมคะ พอดีว่า..." [ได้สิคะ เดี๋ยวอาให้ลูกน้องอาโยธาเอาไปให้หนูที่ห้องนะ] ว้าวเยี่ยมไปเลย ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยคเลยคุณอาพริกไทยก็ตอบว่าได้แล้ว สวรรค์เข้าข้างฉันชะมัด "ได้เลยค่ะ คุณอาขอบคุณมากนะคะ" [จ้า ไม่เป็นไรจ้ะ] คุณอาพริกไทยตอบกลับมาแค่นั้น ท่านก็กดตัดสายไป ส่วนฉันตอนนี้นะเหรอ ยิ้มแป้นกระโดดดีใจสุดๆ ไปเลยเพราะจะได้คีย์การ์ดชั้นของเฮียไคโรมาครอบครองแล้วไงล่ะ . . . หลายนาทีต่อมา... ติ๊งน๋อง~ พลั่ก! "นายหญิงให้ผมเอาคีย์การ์ดชั้นนายน้อยมาให้คุณแพรวาครับ" หลังจากที่ฉันได้ยินเสียงออดดังมาจากหน้าห้องฉันก็รีบวิ่งสี่คูณร้อยไปเปิดประตูห้องทันที ก็เจอร่างสูงในชุดสูทสี่ดำสุดเท่ของบอดี้การ์ดอาพริกไทยกำลังยื่นคีย์การ์ดของเฮียไคโรตรงหน้าฉันพอดี "อะอ้อ ขอบคุณมากค่ะ" ฉันก็เลยรีบรับไว้แล้วขอบคุณพี่เขาอย่างรวดเร็ว พี่บอดี้การ์ดตัวสูงก็เลยก้มโค้งให้ฉันเล็กน้อย "ครับ" จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับไปทางเดิมที่มา ฉันที่เห็นว่าพี่เขาเดินลงลิฟต์ไปแล้วจึงรีบออกจากห้องของตัวเองมุ่งตรงไปที่ลิฟต์ตัวเดียวกันกับที่พี่บอดี้การ์ดใช้เมื่อกี้นี้ ก่อนจะแตะคีย์การ์ดที่ลิฟต์ ไม่นานลิฟต์ก็เคลื่อนตัวขึ้นไปจอดชั้นของเฮียไคโรพร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดในห้องของเฮียไคโรแบบคืนก่อนที่ฉันขึ้นมากับเฮียไคโร ตึก ตึก ตึก กึก! เอ๊ะ? ไม่มีคนอยู่เหรอ ทำไมห้องเงียบแปลกๆ จัง ก็หลังจากที่ฉันก้าวขาเดินออกมาจากลิฟต์ เดินตรงจนมาถึงกลางห้องโถงใหญ่ที่มีโซฟาอยู่กลางห้อง ด้านซ้ายมือมีเคาน์เตอร์บาร์เล็กๆ สำหรับนั่งจิบไวน์ แล้วขวามือตรงชั้นสองที่เป็นห้องนอน ก็เงียบสนิทชนิดที่ว่าสัมผัสได้เลยว่าไม่มีคนอยู่ หรือว่าเฮียไคโรเขายังไม่กลับมาเหรอ? แกร๊ก! "อ๊ะ!" ดะเดี๋ยวนะ... "เธอขึ้นมาบนห้องฉันได้ไง" เสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยถามฉันนิ่งๆ ขณะที่กำลังยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลังของฉันแต่ไม่ใช่ยืนเฉยๆนะ เขากำลังใช้ปลายกระบอกปืนจี้ขมับของฉันอยู่ ใช่ค่ะ ตอนนี้ฉันกำลังถูกไอ้เจ้าของห้องอย่างเฮียไคโรจ่อปลายกระบอกปืนใส่ขมับด้านขวาอย่างหยาบคายอยู่ ให้ตายเถอะ ไอ้คนป่าเถื่อนนี้ ถึงกับใช้ปืนจ่อหัวฉันเลยเหรอ ไม่อ่อนโยนเลยสักนิด! ขวับ! ฉันไม่รอช้าให้ปืนลั่นเจาะกบาลของฉันจนสมองแตกกระจุย ก็เลยรีบหมุนตัวหันไปเผชิญหน้ากับเฮียไคโรที่กำลังยืนล้วงมือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกงหน้าตานิ่งเรียบ เหอะตานายน้อยบ้านี้ ทำฉันหัวใจเกือบวายแล้วยังมีหน้ามายืนจ้องหน้าฉันตานิ่งอีก สำนึกบ้างไหมเนี่ยว่าทำฉันตกใจอะ! "แพรก็ใช้คีย์การ์ดของอาพริกไทยขึ้นมาสิคะ" ฉันเลือกที่จะไม่สนใจท่าทางนิ่งๆนั่นของเฮียไคที่กำลังจ้องฉัน ก็เลยกอดอกบอกเฮียไคโรพร้อมกับโชว์คีย์การ์ดที่หนีบตรงบริเวณนิ้วของตัวเองให้เจ้าของห้องหน้านิ่งตรงหน้าดู เท่านั้นแหละจากแววตานิ่งๆ เมื่อกี้เปลี่ยนเป็นกลอกตาแทนทันที ก่อนจะเดินผ่านหน้าฉันเดินไปนั่งบนโซฟากลางห้อง วางกระบอกปืนที่ใช้จ่อหัวฉันเมื่อกี้ลงบนโต๊ะตรงหน้าท่าทางเบื่อหน่าย จากนั้นก็หยิบรีโมทกดเปิดทีวีดูแบบไม่สนใจไยดีฉันที่ยังยืนอยู่ที่เดิมตรงนี้ เหอะ ลูกมาเฟียนี่มันนิสัยเสียกันแบบนี้ทุกคนเลยไหม แขกมาบ้านทั้งทีแทนที่จะเชิญไปนั่งด้วยกัน แต่ดูเขาทำเถอะ เฉยเมยต่อฉันมาก แต่ไม่เป็นไรไม่เชิญฉันไปนั่งก็ไม่เป็นไร ฉันเดินไปนั่งเองก็ได้ค่ะ ฟุบ! "เธอขึ้นมาหาฉันมีธุระอะไรไม่ทราบ" ปากถามฉันแต่สายตาคือไม่ละไปจากหน้าจอทีวีเลยนะ เสียมารยาทสุดๆ "มี แพรไม่พอใจที่เมื่อตอนเย็นเฮียพูดแบบนั้นกับแพร" ฉันพูดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นที่เฮียไคเขาว่าฉันและไล่ฉันออกจากแถว "แบบไหน แบบที่ฉันว่าหนอนไชตูดเธอนะเหรอ" "อืม...ทำไมต้องพูดจาน่าเกลียดแบบนั้นด้วย" "แล้วมันไม่จริงตรงไหน แทนที่จะนั่งนิ่งๆกลับอยู่ไม่นิ่งเหมือนหนอนไชตูด" เฮียไคโรพูดจบเขาก็หันมาจ้องหน้าฉันนิ่ง จ้องแบบเมื่อตอนเย็นเป๊ะเลย และการจ้องมองแบบนี้ของเขาฉันก็ไม่ชอบมากด้วย เพราะฉะนั้น... ตุบ! หมับ! ฉันก็เลยขยับตัวกระโดดขึ้นไปนั่งตักเฮียไคโรแล้วขยับก้นกลมของตัวเองบนตักเขาเสียเลย ก่อนจะโอบรอบคอเขาแล้วพูดว่า "หนอนไชตูดอะ แพรคันก็เลยต้องหาที่เสียดสีสักหน่อย" ฉันพูดช้าๆ ชัดๆ ตามจริตเริ่ดๆ ของตัวเองพร้อมกับจ้องตาคมดุของเฮียไคโรอย่างเล่นหูเล่นตาไปด้วย เอาสิ ว่าฉันหนอนไชตูด งั้นก็ขอหาที่เสียดสีสักหน่อยละกัน จะได้หายคัน "คิดว่าเอาก้นมาเบียดต้นขาฉันแบบนี้ มันจะทำให้เธอหายคันไหม" คนหน้านิ่งพูดพร้อมจ้องตาฉันอย่างสื่อความหมายบางอย่าง แต่เดี๋ยวนะเขาพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง นี่เปิดทางให้ฉันคิดลึกเหรอ ไม่ๆ ฉันจะปล่อยให้เฮียมันเป็นฝ่ายคุมเกมไม่ได้สิ "พูดแบบนี้ เฮียจะชวนแพรขึ้นเตียงหรือไง" ฉันถามออกไปโต้งๆพลางหรี่ตาจับสังเกตนัยน์ตาที่แสนจะคาดเดายากของเฮียไคโรไปด้วย ก็ตอนแรกสายตาคมดุที่จ้องฉันตอนนี้มันแลดูว่างเปล่าและเฉยเมยมาก แต่ไหงจู่ๆดูเปลี่ยนไป ดูร้ายแบบเจ้าเล่ห์แบบนี้ได้ล่ะ "แล้วเธออยากขึ้นไหมล่ะ อยากให้ฉันแพ้เธอก็ลองขึ้นเตียงกับฉันดู เผื่อฉันจะติดใจเธอแล้วยอมคบกับเธอ" หน็อย~ ตาคนบ้านี้! ร้ายกาจชะมัดเลย เห็นนิ่งๆ แบบนั้นแต่แอบหวังร่างกายของฉันเหรอ ที่ฉันเคยมองว่าภายใต้ความนิ่งสุขุมเย็นชานั่นแต่แฝงไปด้วยความสุภาพบุรุษอ่อนโยนตอนนั้นกลายเป็นไอ้โรคจิตแบบนี้ได้ไงกันนะ เอาภาพความทรงจำในวัยเด็กที่ฉันเคยเห็นเขาอ่อนโยนกับน้องหมาคืนมาเลยนะ! แต่เดี๋ยวนะ ฉันลืมอะไรไปหรือเปล่า ที่เขาทำเป็นพูดแบบนั้นอาจจะเป็นกับดักให้ฉันเกลียดเขาที่เขาไม่ให้เกียรติฉันก็ได้นี่ พอฉันไม่ชอบ ฉันก็จะเลิกตามวอแวเขาเอง อ่า...ใช่แล้ว มันต้องใช่อย่างที่ฉันคิดไว้แน่ๆ เพราะฉะนั้นฉันจะหลงกลความเจ้าเล่ห์ของเขาไม่ได้เด็ดขาด เขาแรงมาฉันก็ต้องแรงกลับ เขาเสนอมาฉันก็ต้องสนองกลับสิ จะได้ถึงพริกถึงขิงกัน "เฮียว่าอย่างนั้นเหรอคะ งั้นก็ได้ค่ะ ไปที่เตียงกันเลยไหม" ทันทีที่ฉันตอบกลับไปแบบนั้น เฮียไคโรก็แอบกลอกตาตามหลังทันที หึ ฉันว่าแล้วเชียวว่าเขาแค่ต้องการพูดเพื่อให้ฉันคิดว่าเขาดูถูกฉัน ร้ายมาก! "ทำไมทำหน้าเอือมแบบนั้นแล้วละคะ เฮียไม่อยากขึ้นเตียงกับแพรแล้วเหรอ" ฟึบ! ตุบ! "อ๊ะ!" นี่เล่นโยนร่างกายฉันจนหงายท้องแบบนี้เลยเหรอตาบ้า! ป่าเถื่อนมาก ถ้าอยากให้ฉันลุกออกจากตักก็บอกกันดีๆ ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องจับฉันโยนลงบนโซฟาหงายท้องแบบนี้เลย หลังฉันจะหัก "อย่าแก่แดด อย่าโชว์ว่าตัวเองง่ายได้ไหม" เฮียไคโรยืนเท้าเอวว่าฉันสีหน้าเข้ม ทำเอาฉันที่ยังนอนหงายหลังอยู่ถึงกับงงตาแตกเลยทีเดียว ที่จู่ๆ เขาก็แสดงออกว่าไม่สบอารมณ์กับการกระทำและคำพูดของฉันก่อนหน้านี้แบบนี้ เป็นอะไรของเขา จะเกรี้ยวกราดทำไม ก็ในเมื่อตัวเองเป็นคนเสนอมาแบบนั้นฉันก็สนองกลับไปแบบนั้น มันก็ถูกแล้วนี่ แล้วที่มาว่าฉันแก่แดดเนี่ย ฉันโตแล้วนะ ไม่ใช่ยัยเด็กมัธยมคนนั้นแล้วซะหน่อย ส่วนไอ้ที่ว่าฉันง่ายนะ ฉันก็ไม่เคยไปเสนอตัวง่ายๆ แบบนี้ให้ใครเลยเถอะ ฉันทำทุกอย่างกับเขาคนเดียวเท่านั้น "ขอโทษนะคะ แพรไม่เคยโชว์ตัวเองว่าง่ายแบบนี้กับใคร แพรชอบเฮียแพรก็ตอบกลับไปแบบนั้นมันก็ถูกแล้วนี่ค่ะ จะต้องซับซ้อนทำไมกัน" "แล้วเธอจะยกร่างกายตัวเองให้ฉันง่ายๆ แบบนั้นเลยหรือไง ฉันยังไม่เคยแสดงออกว่ารักหรือชอบเธอเลยสักครั้ง แต่เธอก็พร้อมที่จะยกร่างกายตัวเองให้ฉัน เธอเปลี่ยนเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนแพร" ก็จะตั้งแต่ตอนไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่ตอนที่เขาปฏิเสธฉันแล้วทำให้ฉันแค้นเขาแบบนี้อะ "แล้วเฮียจะยุ่งหรือห่วงร่างกายแพรทำไมเนี่ย" ฉันตอบกลับหน้ายุ่ง รู้สึกโมโหไม่น้อยที่โดนว่าแบบนั้น แต่พอฉุกคิดบางอย่างได้ฉันก็คลายคิ้วยุ่งๆ ของตัวเองออกแล้วพูดว่า "หรือว่าเฮียหวงร่างกายแพรเหรอ?" "ฉันจะไปหวงร่างกายเธอทำไม อยากทำอะไรก็เชิญ" พอโดนฉันหรี่ตาจับผิด เฮียไคโรก็เลิ่กลั่กเล็กน้อยก่อนจะปล่อยมือออกจากเอวตัวเองแล้วเตรียมตัวจะเดินออกจากตรงนี้ แต่ไม่ทันได้ไปหรอก เพราะว่า... หมับ! ฉันคว้าข้อมือของเขาไว้แล้วจัดการดึงลงมาคร่อมร่างกายของฉัน จากนั้นฉันก็ฉวยโอกาสดึงใบหน้าหล่อเหลาของเขาจูบซะเลย หึ คืนนี้จะจูบให้เสียฟอร์มเลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more