บทที่ 8 "รุ่นพี่คนดุ"
2444 Words
ติ่ง!
เพอร์ลี่ : ยัยแพร แกอยู่ไหนเนี่ย รีบมาที่ลานด่วนเลย รุ่นพี่เรียกพบปีหนึ่งทุกคน
แพรวา : เออๆ เดี๋ยวฉันรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ ว่าแต่ลานไหนอะ
เพอร์ลี่ : ลานวิศวะ
แพรวา : ห้ะ! ลานวิศวะเหรอ
เพอร์ลี่ : อืมใช่ รีบมาเลย
อ่านข้อความสุดท้ายของเพื่อนเสร็จ ฉันก็รีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งไปยังสถานที่ที่เพื่อนส่งข้อความมาบอกทันที วิ่งไปทั้งสมองที่ยังมีแต่ความสงสัยในหัวเต็มไปหมด ว่าทำไมคณะแพทย์ที่ฉันเรียนต้องนัดรุ่นน้องที่ลานวิศวะซึ่งอยู่ใกล้ๆ กันด้วย มันงงงงนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาคิดอะไรมากแล้วนอกจากสับขาวิ่งไปถึงให้เร็วที่สุด เพราะถ้าไปถึงช้าละก็ ฉันโดนเพื่อนๆ บ่นแน่ๆ
ฟุบ!
แฮกๆ โคตรเหนื่อยเป็นบ้าเลย รุ่นพี่จะนัดอะไรเอาป่านี้เนี่ย
"ยัยแพร! ยัยแพร! ทางนี้เว้ยแก" หลังจากที่วิ่งมาถึงลานคณะวิศวะแล้ว ฉันก็ยืนงอตัวจับหัวเข่าหายใจหอบแฮ่กๆ ลิ้นจุกปากอย่างเหนื่อยหอบ ก่อนจะยืดตัวตรงมองหาเสียงของเพื่อนที่เรียกชื่อของฉันเมื่อกี้นี้
"ยัยตาล ยัยเพอร์" พอเห็นเพื่อนแล้ว ฉันก็รีบโบกมือส่งกลับไปให้เพื่อนทันที ก่อนจะรีบเดินไปนั่งข้างๆ เพื่อนทั้งสองคน
"ตกลงแกไปไหนมาเนี่ย" น้ำตาลหันมาถามฉันสีหน้าเข้มเจือไปด้วยความเป็นห่วงผ่านสีหน้าและสายตาของมันที่กำลังมองหน้าฉัน
"ไปทำธุระมาอะ" แต่ฉันเลือกที่จะโกหกเพื่อน ถึงแม้ว่าจะเห็นว่าเพื่อนเป็นห่วงแต่ตอนนี้ฉันขอเลือดเย็นใส่เพื่อนด้วยการโกหกก่อนละกัน เพราะขี้เกียจมานั่งเล่าให้พวกมันฟังว่าฉันแอบวิ่งตามเฮียไคโร ถ้าพวกมันรู้ละก็ต้องคะยั้นคะยออยากรู้เรื่องของฉันแน่นอน เพราะฉะนั้นโกหกนั่นแหละดีแล้ว
"แล้วแกไม่อ่านข้อความที่ยัยหัวหน้าห้องของเรามันส่งมาบอกเหรอว่าบ่ายโมงครึ่งรุ่นพี่นัดที่ลานวิศวะอะ" เพอร์ลี่ถามฉันสีหน้าเครียดอีกคน
"ฮึ ไม่อะ" ฉันเลยส่ายหน้าเบาๆ ตอบเพื่อนกลับไป ก็ฉันไม่รู้จริงๆ นี่ แล้วหัวหน้าห้องของฉันมันแจ้งไว้ตอนไหนล่ะ อย่าบอกนะว่าที่โทรศัพท์ฉันสั่นตอนโดนเฮียไคโรจูบ คือข้อความที่ยัยเพอร์บอกเหรอ?
แล้วส่งไม่ได้ดูจังหวะเอง คนโดนจูบแบบฉันมันเบลอๆ สมองไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอะ ก็เลยลืมดู
"แกนะแก ช่างมันเถอะ คราวนี้รอดไปที่มาทัน ถ้าคราวหน้าแกมาไม่ทันแบบวันนี้อีกนะ โดนรุ่นพี่ทำโทษแน่" น้ำตาลบอกฉันสีหน้าเครียดอีกคน แต่เดี๋ยวนะ ทำโทษเหรอ ที่ฉันรู้มาคือคณะแพทย์ไม่ทำโทษรุ่นน้องนะ
"ทำโทษ?" ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันสีหน้าสงสัย
"อืม ทำโทษแล้วแกรู้ไหมว่าใครทำโทษ...พูดปุ๊บก็มาพอดีเลย แกดูเองละกัน" น้ำตาลพูดพร้อมกับพยักพเยิดหน้าหันไปทางหน้าแถวที่มีรุ่นพี่วิศวะเดินเรียงแถวมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกรุ่นน้องแถวด้านหน้าสุด
และคนที่น้ำตาลหมายถึงก็คือ เฮียนักรบ เฮียมาร์ติน เฮียไคโร พี่พระพายแล้วก็รุ่นพี่วิศวะอีกสองสามคนที่ฉันไม่รู้จัก แต่ใดๆ คือพอพี่แกเดินมาหยุดหน้าแถวปุ๊บ เฮียนักรบก็ตวัดมองตรงพุ่งเป้ามาที่พวกฉันทันทีก่อนจะยักคิ้วใส่น้ำตาลน้องสาวตัวเองหนึ่งที ซึ่งยัยน้ำตาลก็ไม่นั่งนิ่งมันแยกเขี้ยวใส่พี่ชายตัวเองกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
แต่ช่างเรื่องสองพี่น้องนี้ก่อนเถอะ มาว่ากันที่เรื่องตอนนี้ดีกว่า ทำไมรุ่นพี่วิศวะถึงได้มาเกี่ยวข้องกับคณะของพวกฉันล่ะ?
"เอาละครับน้องๆ ตอนนี้มากันครบทุกคนแล้วใช่ไหมครับ พี่มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบครับ ตามที่พี่ๆ เคยบอกน้องๆ ไว้ว่าปีนี้จะมีการเข้าห้องเชียร์ร่วมกับคณะอื่น ปีนี้เราจับฉลากได้เข้าห้องเชียร์ร่วมกับคณะวิศวะครับ" รุ่นพี่ผู้ชายคณะของฉันที่อยู่มุมซ้ายของแถวก้าวขาออกมาพูด "และหน้าที่ในการจัดการเรื่องระเบียบวินัย เราจะมอบให้ทางคณะวิศวะเป็นคนดูแล ความหมายก็คือ วิศวะจะเป็นคนดูแลเรื่องระเบียบวินัยตลอดหนึ่งปี ส่วนคณะแพทย์จะดูแลเกี่ยวกับนันทนาการทุกอย่างครับ น้องๆ ทุกคนเข้าใจไหมครับ"
"เข้าใจครับ/เข้าใจค่ะ" พวกฉันทุกคนตอบรับรุ่นพี่เสียงดังอย่างพร้อมเพรียงกัน แต่ในความเสียงดังนั้น ฉันมีเครื่องหมายตั้งคำถามเต็มไปหมดเลย
"งั้นเชิญพบกับเฮดว้ากวิศวะได้เลยครับ" รุ่นพี่คนเดิมบอก ก่อนที่เฮียนักรบจะก้าวขาขยับขึ้นมาหน้าแถวของตัวหนึ่งก้าว
"แกรู้เรื่องนี้อยู่แล้วใช่ไหมตาล" ฉันขยับตัวกระซิบถามน้ำตาลที่นั่งข้างหน้าฉันเสียงเบา พยายามทำตัวเล็กๆ ไม่ให้พวกพี่ๆ วิศวะหันมาเห็น
"ฉันก็เพิ่งมารู้ตอนที่แกวิ่งออกไปจากห้องสมุดนั่นแหละ เฮียนักรบทักมาบอก"
เฮ้อ! อย่าบอกนะว่าที่เฮียไคโรอนุญาตให้ฉันจีบเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองต้องมาคุมพวกฉันแบบนี้ แล้วด้วยความที่พี่วินัยคณะวิศวะดุมากและเคร่งเรื่องระเบียบวินัยมาก เขาเลยรู้ว่าฉันจะไม่ชอบเขาแน่ๆ เพราะต้องดุใส่ฉันตอนเขาห้องเชียร์อะ
เหลี่ยมมาก!
"สวัสดี! ปีหนึ่ง ผมนักรบ เฮดว้ากวิศวะชั้นปีที่สาม ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"หล่อจัง เสียงก็ทรงพลังมากด้วย"
"ผมไคโร รองเฮดว้ากวิศวะชั้นปีที่สาม ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"คนนี้ก็หล่อ หล่อแบบกร้าวใจมากเลย งื้อฉันอยากมีแฟนเป็นรองเฮดว้ากจังแก"
ใช่ค่ะ เสียงที่ได้ยินแบบกระดี๊กระด๊าแทรกขึ้นตอนเฮียนักรบกับเฮียไคโรแนะนำตัวเมื่อกี้ คือเสียงชะนีในคณะของฉันเองค่ะ โอ้ยยัยพวกนี้ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไงนะ แล้วประเด็นคือพอเฮียไคโรแนะนำตัวเสร็จก็พากันฮือฮาในความหล่อของเฮียแกกันตรึมเลย น่ารำคาญชะมัด
"เงียบครับ! เวลาที่พวกผมพูดหรือแนะนำตัว มารยาทขั้นพื้นฐานพวกคุณรู้จักไหมครับ"
กริบ!
เงียบกริบแบบมีคนไปกดปิดสวิตเลยทีเดียว แล้วสีหน้าแต่ละคนก็คือเจื่อนไปตามๆ กัน
"เป็นไงล่ะ สกิลปากพี่ชายฉัน" น้ำตาลหันมาพูดกับฉันและยัยเพอร์ลี่ข้างๆ
"เนื่องด้วยมีคนพูดแทรกตอนที่พวกผมกำลังแนะนำตัว ทุกคนยื่นขาไปด้านหน้าแล้วเอานิ้วมือแตะปลายนิ้วเท้า ปฏิบัติ!" สิ้นสุดคำสั่งจากเฮียนักรบเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่...
"เงียบ! พวกคุณตีความหมายคำสั่งไม่แตกหรือไง ผมให้ร่างกายขยับไม่ได้สั่งให้ปากขยับ!" สิ้นสุดประโยคจากเฮียนักรบอีกครั้ง ทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบสนิท ไม่มีเสียงบ่นใดๆ เล็ดลอดออกจากปากนักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งอย่างพวกฉันอีกเลย
ใช่ค่ะ ทุกคนพร้อมใจกันเงียบและพยายามเอาปลายนิ้วมือแตะนิ้วเท้ามาก รวมถึงฉันด้วย แต่ให้ตายเถอะฉันโคตรเมื่อยตัวมากเลย
"รหัส 024 แตะได้แล้วก็นั่งนิ่งๆ ไม่ต้องขยับ หนอนไชตูดอยู่หรือไงถึงนั่งนิ่งไม่ได้"
ฟึบ!
โธ่เว้ย ก็คนมันเมื่อยไหมล่ะถึงได้ขยับตัวอะ ไม่มีหนอนไชตูดอะไรทั้งนั้นแหละ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวแม่จะถอดรองเท้าเขวี้ยงปากให้
หลังจากที่ฉันได้แต่ด่าเฮียไคโรในใจ ฉันก็จ้องตาเฮียไคโรคนที่พูดใส่ฉันเมื่อกี้ตาเขียวปัดที่เรียกรหัสฉันพร้อมเอ็ดฉันแบบนั้น เขาจะรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันเมื่อยตัวขนาดไหน เข้ามาคุมพวกฉันวันแรกก็จัดเลย จะอลุ้มอล่วยหน่อยก็ไม่ได้
นี่ก็เด็กคณะแพทย์ไง รุ่นพี่เอ็งไม่เคยดุไม่เคยว่าตอนเข้ามาเรียนวันแรกก็ต้อนรับน้องๆ อย่างพวกฉันด้วยความอ่อนโยนละมุนละม่อมสุดๆ แต่ตัดภาพมาที่ตอนนี้สิ ทั้งโดนดุ โดนว่า โดนสั่งทำโทษ เหี้ยมโหดมาก หัวใจของพวกฉันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ อยู่แล้ว รู้บ้างไหม!
แต่ใดๆ คือ ฉันอยากรู้มาก ว่าใครมันจับฉลากได้คณะปีศาจนี้หะ แม่อยากจะตีมือมาก
"จ้องหน้าผมแบบนั้น คุณมีปัญหาอะไรกับผมหรือเปล่า คุณ024" เหอะ ให้ตายเถอะ นี่เขาจี้ฉันแบบนี้กะทำให้ฉันเกลียดตัวเองใช่ไหม ทำแบบนี้แล้วคิดว่าฉันจะเลิกจีบตัวเองง่ายๆ เหรอ ไม่มีทางหรอก ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ชอบความพ่ายแพ้ ฉันต้องชนะเท่านั้น
"ผมถาม คุณก็ต้องตอบ ไม่ใช่กลอกตาใส่ผมแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น" เฮียไคโรยังคงตามราวีฉันไม่เลิก ฉันก็เลยต้องหันไปจ้องหน้านิ่งๆ ตาดุๆ ของเขาอีกครั้ง ก่อนจะตอบว่า
"ฉันแค่ไม่พอใจที่รุ่นพี่พูดจาไม่ดีค่ะ"
"ผมพูดไม่ดีตรงไหนไม่ทราบ" ตอบว่าทุกตรงได้ไหมว่ะ โคตรเกลียดเลย ได้ทีแล้วเอาใหญ่
"ถ้าไม่ตอบ เชิญคุณออกไปจากแถวครับ" เฮียไคโรไล่ฉันออกจากแถวเสร็จ เขาก็ยืนจ้องหน้าฉันนิ่ง ซึ่งฉันก็จ้องหน้าเขากลับเหมือนกันและฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมด้วยจนกระทั่งที่ "นี่คือคำสั่ง!" เขาตวาดเสียงดังด้วยความเกรี้ยวกราดจนฉันเผลอสะดุ้ง รุ่นพี่ผู้หญิงคณะของฉันก็เลยรีบปรี่เข้ามาหาฉันแล้วพาฉันออกไปจากแถวทันที
"ออกมาก่อนค่ะน้อง ถ้าเฮดหรือรองเฮดสั่งอะไรน้องต้องรีบทำค่ะ ไม่งั้นเพื่อนของน้องจะโดนทำโทษไปด้วย" พี่ที่พาฉันออกจากแถวกระซิบบอกฉันเสียงเบา ฉันที่ได้ยินแบบนั้นก็เลยหันไปมองพี่เขา ก่อนจะเห็นว่าพี่เขามีท่าทางที่ประหม่าอยู่ไม่น้อย เหมือนกลัวพวกเฮียไคโรอะ ซึ่งมันก็น่ากลัวจริงๆ นั่นแหละ
ก็ดูสีหน้านิ่งๆ โหดๆ นั่นเถอะ จ้องหน้าพวกฉันทีหัวใจแทบจะหยุดเต้น แล้วไหนจะเสียงที่ทรงพลังนั่นอีก ตะเบ็งออกจากปากทีนกบนต้นไม้บินหนีหายไปหมด
ไม่รู้จะตะคอกจะตะเบ็งเสียงกันทำไม
"พี่กลัวพวกรุ่นพี่เขาขนาดนั้นเลยเหรอคะ" ฉันถามพลางจับแขนพี่เขาไปด้วย
"อืม เพราะปีที่แล้วพวกพี่ก็ถูกรับน้องกับคณะวิศวะเหมือนกัน รุ่นที่แล้วก็โหดไม่แพ้รุ่นนี้เลยละ แต่ได้ยินข่าวแว่วๆ จากเด็กคณะวิศวะลือกันว่ารุ่นนี้โหดยิ่งกว่ารุ่นที่แล้วอีก ออร่าความน่ากลัวมันพุ่งมาก โดยเฉพาะคนที่ดุน้องเมื่อกี้ ถ้าเฮดกับที่ปรึกษาโหดแล้ว บอกเลยเห็นรองเฮดนิ่งๆ แต่พลังทำลายล้างสูงมาก พี่ถึงได้รีบพาน้องออกมาก่อนไง กลัวเพื่อนๆ จะลำบากไปด้วย" รุ่นพี่ของฉันเล่าไปด้วยทำสีหน้าขยาดกลัวไปด้วย
เอ็นดูพี่เขาเหมือนกันนะ คงจะกลัวมากถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น แต่ฉันอยากบอกพี่เขามากเลย ว่าฉันชินแล้ว เพราะหน้าตึงๆ นิ่งๆ นั่นฉันเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว จะมีก็แต่เสียงตวาดนี้แหละที่ฉันยังไม่เคยเจอ จนกระทั่งวันนี้
"ออกจากแถวไปแล้ว ให้ออกไปสำนึกไม่ใช่ให้ออกไปยืนคุยไร้สาระ!"
"โดนแล้วไง พี่ไปก่อนนะน้อง สู้ๆ นะ พี่อยู่แถวๆ นี้แหละ" พูดจบรุ่นพี่ตัวเล็กของฉันก็วิ่งหายออกไปยืนห่างจากลานคณะพร้อมกับรุ่นพี่คนอื่นๆ ทันที ทิ้งให้ฉันยืนโดดเดี่ยวอยู่ข้างหลังแถวคนเดียว โดยที่ด้านหน้าแถวสุดมีเฮียไคโรยืนจ้องหน้าฉันอยู่
ซึ่งฉันที่เห็นแบบนั้นก็เลยยอมสยบด้วยการก้มหน้าลงมองปลายรองเท้าแทน ขณะที่หูก็ฟังเสียงรุ่นพี่วิศวะว้ากเพื่อนๆ ต่อไป
เฮ้อ~ ให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันอยากฆ่าคนที่คิดระบบนี้ขึ้นมามาก
.
.
.
สามสิบนาทีต่อมา...
"ยัยแพร ยัยแพร!"
"ฮะ? เลิกแถวกันแล้วเหรอ" จะบ้าตายนี่ฉันเผลอหลับไปเหรอ แล้วคือยืนหลับด้วยอะ ฉันทำได้ไงวะเนี่ย
"อืม เลิกแล้ว กลับกันได้แล้ว" น้ำตาลตอบฉันก่อนจะชวนฉันกลับคอนโด
"ฉันละเชื่อแกเลยยัยแพร แกหลับลงได้ไงเนี่ย เสียงว้ากดังหนวกหูขนาดนั้น" ยัยเพอร์ลี่ที่เดินอยู่ข้างๆ ฉันว่าขึ้น เรื่องที่ฉันเผลอหลับตอนที่พวกมันโดนว้ากเมื่อกี้นี้ คือฉันก็ไม่ได้อยากหลับแบบนั้นหรอก แต่มันง่วงอะ ลืมตาไม่ขึ้นก็เลยหลับแทน อีกอย่างฉันไม่ได้สนใจเสียงว้ากด้วย
"ง่วงอะ ก็เลยเผลอหลับ" ฉันตอบเพื่อน
"เฮ้อ รีบเดินกันเถอะ ฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับเฮียรบ ไอ้พี่บ้านั่นเมื่อกี้ตวาดฉันด้วย ฉันตกใจเกือบจะฉี่ราดอะ" น้ำตาลที่เดินข้างๆ ฉันอีกฝั่งพูดขึ้นสีหน้าเคียดแค้นพี่ชายตัวเองมาก ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าพี่มันตวาดอะไรถึงได้ดูโกรธขนาดนี้ แต่เฮียรบรอได้เลยถ้ายัยตาลมันเปิดโหมดโหดเมื่อไหร่ เจออาทามแน่
ฟ้องค่ะ ยัยนี้มันฟ้องพ่อมันให้จัดการพี่ชายแน่นอน และด้วยความที่เพื่อนมันบอกว่าจะกลับไปจัดการพี่ชายตัวเอง ฉันก็นึกถึงไอ้คนที่ว่าฉันอย่างเฮียไคโรทันที และใช่ค่ะ เรื่องที่ว่ามีหนอนไชตูดฉันอะ ฉันไม่ยอมหรอก มาว่าฉันแบบนั้นได้ไงกัน!
"อืม ฉันก็เหมือนกัน ฉันต้องกลับไปเอาคืนกับเฮียไคเหมือนกัน คนบ้านั่นว่าฉันหนอนไชตูด น่าเกลียดชะมัด!"
"งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ"
- Writer
