เขายกไหล่ เดินเข้ามายืนข้างตู้เก็บนาฬิกา
“เธอรู้ได้ไง ขนาดพ่อแม่ฉันยังแยกพวกเราไม่ออกเลย”
“มีบางอย่างค่ะ ที่คุณลักษณ์กับคุณรามก็อาจไม่รู้ว่าพวกคุณต่างกัน” เธอพูดอย่างมั่นใจ
เขายิ้มมุมปาก “งั้นเหรอ แต่อันที่ต่างกัน มันอยู่ในร่มผ้านะ เธอเคยเห็นเหรอ”
เธอนิ่วหน้า เหลียวหน้ามองชายหนุ่มที่ยังยืนมองนาฬิกาหลายสิบเรือนในตู้อย่างสนใจ
“ใต้ร่มผ้า??”
“ใช่!”
“หมายถึงขนาดของเจ้านั่นเหรอคะ”
เขาเงยหน้ามองเธอ ด้วยสายตาวามวาว เจ้าหล่อนกล้าพูดแบบนั้นกับเขางั้นเหรอ ทำเขาใจเต้นรัวเลยแหละ “ของฉันใหญ่กว่าเจ้ารามเยอะเลย”
เหมือนแพรหัวเราะ หลุบตามองเป้ากางเกงของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็พบว่ามันตุงโตคับเป้าเลยทีเดียว
“ทำไมใครๆก็บอกว่าคุณลักษณ์เป็นคนน่ากลัว ..ความจริงแล้ว คุณลักษณ์เป็นผู้ชายโคตรเท่ต่างหาก”
เขาอึ้งไปนิด ไม่คิดว่าสาวรับใช้จะกล้าพูดแบบนี้กับเขา แต่ก็นึกชอบที่เจ้าหล่อนกล้า..
“ฉันน่ากลัวน่ะ
