ศรัทธาแห่งรัก

เยือนบริษัทของแม่

ธามธารามองหน้าหญิงสาวที่หลับไม่ได้สติ

นึกถึงตอนเมาอยู่ที่ผับ ขวัญพิชชาเอาแต่พร่ำเพ้อว่าไม่มีใครรัก จนนายณภัทรมาบอกรักหญิงสาว

เขาถึงกับ ทนไม่ได้ ทำไมนะ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เธอเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ไม่ใช่แค่เธอที่เปลี่ยน เขาเองก็เปลี่ยน

ธามธารานั่งคิดอยู่อย่างนั้น นานเท่าไหร่ไม่รู้

อยู่ๆขวัญพิชชาก็ละเมอขึ้นมา

" แม่ ~ ขวัญคิดถึงแม่ "

ธามธาราเอื้อมมือไปลูบผมเธอด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ

เช้าวันต่อมา .......

ขวัญพิชชาตื่นมาด้วยอาการปวดศีรษะ เธอรู้สึกว่าหัวเธอหนักอึ้งไปหมด พอได้สติ จึงหันมองดูรอบๆ ' นี่มันห้องของเธอนี่ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยัไง ' พอสำรวจเสื้อผ้าที่ใส่ มันไม่ใช่ชุดเมื่อคืนนี่

ความมึนงงทำให้เธอไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ปลายเตียง

" ตื่นแล้วเหรอ "

ขวัญพิชชาหันไปตามเสียง

" เข้ามาทำไม "

" ก็มาดูคนเมาไม่รู้เรื่อง "

ขวัญพิชชามองอย่างครุ่นคิด ปกติชายหนุ่มไม่เคยย่างกายเข้าห้องเธอเลย แต่ทำไมวันนี้มาอยู่ในห้องเธอได้

" ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง " ขวัญพิชชาถามเขา เธอจำได้ว่าเธออยู่ที่ผับ

" ฉันอุ้มมาเอง เป็นผู้หญิงกินเหล้าเมาเป็นลำยองไปได้ "

" แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ "

" อย่าลืมว่าเธอยังไม่ได้หย่า จะทำอะไรก็นึกถึงหน้าฉันด้วย "

" ถ้าจะกลัวเสียหน้าขนาดนั้น ก็หย่าเลยสิ " ขวัญพิชชามองหน้ท้าทาย

" หาเงินมาคืนให้ได้ก่อน " ธามธารายิ้มอย่างผู้ชนะ เธอเองก็มองตาเขาอย่างไม่มีใครยอมใคร

ขวัญพิชชาเดินสะบัดก้นลงมาข้างล่าง โดยมีชายหนุ่มตามมาติดๆ

" คุณขวัญตื่นแล้วเหรอค่ะ ข้าวต้มได้แล้วนะคะ วางในครัวเหมือนเดิมค่ะ "

" ขอบคุณค่ะป้าบัว "

" ของคุณธามป้าวางไว้ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วค่ะ "

" ไปบอกคุณขวัญให้ออกมาทานข้างนอกกับผม "

" ห๊ะ ... คะ ?" ป้าบัวมองอย่างแปลกใจ แต่ก็ทำตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม เดินเข้าไปหาเจ้านายหญิงในครัว ขวัญพิชชากำลังจะตักข้าวต้มเข้าปาก

" คุณขวัญคะ " เสียงเรียกของป้าบัว ทำให้ขวัญพิชชาต้องชะงักช้อนที่กำลังจะเข้าปาก

" คะ ? "

" คุณธามสั่งให้คุณขวัญไปทานข้างนอกกับเธอค่ะ " ขวัญพิชชาแปลกใจ แต่เธอทำเฉย ไม่ยอมออก

" ป้าบัวไปบอกเค้านะคะ ว่าขวัญไม่ไป "

ขวัญพิชชายังนั่งทานอยู่ในครัวตามปกติ ไม่สนใจ

ป้าบัวจึงเดินออกไปบอกเจ้านายหนุ่ม

" คุณขวัญเธอจะทานในครัวค่ะ "

ธามธาราหงุดหงิด เดินเข้าไปหาหญิงสาวในครัว

" ทำไมไม่ออกไปทานข้างนอก " ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ

" ก็ปกติฉันนั่งทานตรงนี้ " เธอบอกเขาหน้าตาเฉย

" แต่วันนี้มันไม่ปกติ " เขาตอบยียวนมาก

" อะไรที่ว่าไม่ปกติคะ " เธอชักหงุดหงิด

" เธอไง ผีเข้าเหรอ " กวนประสาทซะด้วย

" นี่คุณ " กวนจนหญิงสาวโมโหจนได้

" ไม่ออก ก็ได้ งั้นฉันป้อน " เขาแย่งช้อนจากเธอ ตักข้าวต้มจะป้อนเข้าปากเธอแต่หญิงสาวถอยหนี ชายหนุ่มตามบีบแก้ม ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ทำเอาหญิงสาวใจเต้นแรง ชายหนุ่มเองก็ไม่ต่างกัน

เธอแย่งช้อนจากเขาแล้วบอก

" ฉันกินเองได้ " จากนั้นยกชามข้าวต้มออกไปวางที่โต๊ะอาหารข้างนอก ชายหนุ่มมองตามอย่างพอใจ

สองหนุ่มสาวนั่งทานข้าวต้มอยู่เงียบๆ โดยไม่มีใครพูดอะไร

เมื่อชายหนุ่มทานอาหารเช้าเสร็จ จึงลุกไปทำงาน หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจเขา

ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดที่หญิงสาวทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ จึงเดินกลับมายืนตรงหน้าหญิงสาว

" กลางวันเอาอาหารไปส่งด้วย "

ไม่รอให้หญิงสาวได้พูดอะไร เขาก็เดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

ขวัญพิชชามองตามร่างหนาไปอย่างแปลกใจ พึมพรำออกมาอย่างน้อยใจ

" เอาไปให้ก็ทิ้งถังลงขยะอีก เสียดายของทำให้หมาข้างถนนกินยังจะมีประโยชน์กว่า "

หญิงสาวไม่สนใจทานข้าวต้มเสร็จเธอเดินขึ้นห้องไป ขวัญพิชชาขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปที่บริษัทของแม่เธอ

ไม่นานเธอก็มาถึงบริษัทของแม่เธอ แต่เมื่อมาถึง

" มาติดต่อเรื่องอะไรครับ " รปภ.ถาม

ขวัญพิชชาไม่ตอบ เดินดุ่มๆเข้าไปไม่สนใจ จน รปภ.ต้องเดินตามไปด้วย

" ถามว่ามาติดต่อเรื่องอะไร ถ้าไม่ตอบก็เข้าไม่ได้นะครับ "

ขวัญพิชชาเดินไปจนถึงหน้าเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ในขณะที่ รปภ.ก็ยังตามไปไม่ให้คาดสายตา

หญิงสาวเดินผ่านเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ขึ้นไปด้านบน จนถึงห้องประธาน พนักงานหน้าเคาท์เตอร์เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงโทรหาท่านประธาน คุณเกรียงไกรจึงออกมา

" แกมาที่นี่ทำไม " คำแรกที่หลุดออกจากปากเมื่อเห็นหน้าลูกสาวคนโต สร้างความเจ็บปวดใจไม่น้อยให้หญิงสาว

" ที่นี่บริษัทของแม่ ทำไมขวัญจะมาไม่ได้ ทีสองแม่ลูกนั่นเป็นคนนอกยังเข้ามาได้เลย แล้วขวัญที่เป็นลูกสาวแท้ๆของคนที่ก่อสร้างบริษัทนี้มาทำไมจะเข้ามาไม่ได้คะ "

ทุกคนตื่นตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน พวกเธอเข้าใจว่าประธานมีลูกสาวคนเดียวนั่นก็คือแพรมุก และที่คุณเกรียงไกรเคยบอกมาตลอดว่าคุณหนูแพรมุกจะขึ้นบริหารที่นี่แทนตน ไม่เคยพูดถึงลูกสาวคนโตเลย

คุณเกรียงไกรเลิ่กลั่กกลัวพนักงานจะได้ยิน จึงบอกให้ไปคุยในห้อง

" มีอะไรไปคุยในห้อง "

ขวัญพิชชาเดินเข้าไปในห้องท่านประธาน นั่งลงที่โซฟา

" แกต้องการอะไร "

ขวัญพิชชามองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างใจเย็น แล้วยิ้ม

" ก็ไม่ต้องการอะไรนะคะ แค่จะมาดูความเรียบร้อย ว่าบริษัทที่แม่สร้างมากับมือ ยังอยู่ดี "

แพรมุกและอรจิรามาที่บริษัทหลังออกไปหาอะไรทานกันสองคนแม่ลูก กลับเข้ามาที่บริษัท เลขาหน้าห้องบอกว่ามีผู้หญิงชื่อขวัญพิชชามา ตอนนี้อยู่ในห้องประธานจึงรีบเข้าไปทันที

เมื่อเข้าไปถึงแพรมุกปรี่เข้าไปหาขวัญพิชชาทันที

" แกมาที่นี่ทำไม "

" คำถามนี้ฉันน่าจะถามเธอมากกว่านะ ทำไมฉันจะมาไม่ได้ ในเมื่อที่นี่มันเป็นบริษัทของแม่ฉัน "

แพรมุกกับอรจิรามองหน้ากันอย่างหวาดหวั่น สองแม่ลูกกลัวเหลือเกินว่าขวัญพิชชาจะมาทวงทุกอย่างคืน และพักนี้เธอก็ดูไม่เหมือนขวัญพิชชาคนเดิมซะด้วยสิ

" แกกลับไปก่อน อย่าพึ่งมาวุ่นวายที่นี่ "

" ขวัญไม่ได้มาวุ่นวายนะคะ ขวัญจะมารอรับตำแหน่งที่นี่ "

" ตำแหน่งอะไรของแก "

" ตำแหน่งประธานค่ะ "

ทุกคนตกใจกับสิ่งที่ขวัญพิชชาพูดออกมา คุณเกรียงไกรยิ้มหยัน

" หึ หึ แกเนี่ยนะจะมาเป็นประธานที่นี่ เรียนยังไม่จบเลย จะมาทำอะไรได้ "

สามคนพ่อแม่ลูกต่างหัวเราะเหมือนเยาะเย้ย แต่ที่แปลกคือ ขวัญพิชชาก็หัวเราะไปกับเค้าด้วย ทำให้สามคนนั่นหยุดหัวเราะทันที

" แล้วพ่อคิดว่าหลังจากแต่งงานขวัญจะทิ้งการเรียนเหรอคะ " คุณเกรียงไกรแปลกใจ เพราะตอนนั้นขวัญพิชชชาแต่งงานทั้งที่ยังเรียน เขาบอกให้เธอเลิกเรียนเอง

" แกหมายความว่าไง "

" ขวัญจบโทด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งนะคะ บริหารงานไม่ได้เหรอคะ "

ทุกคนตกใจ ไม่มีใครคิดว่าหญิงสาวจะจบถึงปริญญาโท นั่นหมายความว่า เรียนสูงกว่าแพรมุก

แพรมุกยังไม่เชื่อ

" บอกจบโทใครก็พูดได้ จบจริงรึป่าว "

ขวัญพิชชายังยิ้มเยาะไม่เกรงกลัว

" หลักฐานน่ะ มีอยู่แล้ว แต่คงไม่มีใครพกใบจบโทด้วยเกียรตินิยมไปทุกที่หรอก ที่มาวันนี้ก็ไม่คิดว่าจะต้องมาอวดตัวขนาดนี้ แต่ถ้าอยากมั่นใจ โทรไปถามคุณหญิงย่าได้นะคะ เพราะคุณหญิงย่าเป็นคนส่งขวัญเรียนเอง "

เกรียงไกรไม่คิดว่าคุณปรางค์ทิพย์จะส่งขวัญพิชชาเรียนสูงขนาดนี้