รณนตามหาม่านมุกในทุกแห่งที่คิดว่าหญิงสาวจะไป แต่ทุกที่ทุกแห่งก็ไม่พบแม้แต่เงาของหล่อน ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงานอย่างหมดแรง รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งนัก ม่านมุกคงจะทั้งโกรธและเกลียดเขามากในคราวเดียวกันถึงได้ตัดสินใจทำเรื่องแบบนี้
‘มุกโทรมาบอกว่าขออยู่ตามลำพังสักระยะค่ะ สบายใจแล้วจะกลับ’
คำพูดของป้ามีลอยเข้ามาในสมองอีกครั้งหนึ่ง และมันก็ตอกย้ำความผิดพลาดและน่ารังเกียจของตัวเองลงในหัวใจที่กลัดหนอง
เขาเจ็บ... แต่จะได้ครึ่งหนึ่งของความเจ็บปวดของม่านมุกหรือเปล่าน่า...
เพราะไอ้ศักดิ์ศรีบ้าบอคอแตกนี่แหละ เขาถึงต้องสูญเสียม่านมุกไปแบบนี้
ทำไมเขาถึงไม่บอกรักหล่อนในคืนนั้นนะ... หลังจากที่เขาและหล่อนมีความสุขร่วมกัน ความสุขที่ไม่เคยมีหญิงใดมอบให้เขามาก่อน
“มุก... ฉันรักเธอ...”
พึมพำออกมาเสียงแผ่วเบาไม่ต่างจากลมหายใจ ความเจ็บปวดที่เกิดจากการกระทำของตนเองทิ่มแทงอยู่ในอกไม่หยุด
