“พี่รามเคยผิดหรือคะ พราวกับป้าอ่อนต่างหากที่ผิด ที่บังอาจไปแตะต้องคนรักเก่า... เอ่อ... ไม่ใช่สิ คนรักตลอดกาลของพี่รามต่างหากล่ะ” ประชดประชันทั้งน้ำตา ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“หากพราวมีเหตุผล พราวจะไม่คิดว่าพี่เข้าข้างแพรวหรอก...”
คำพูดของรามิลหาทำให้พราวฟ้ารู้สึกดีขึ้น แต่มันกลับทำให้สาวน้อยเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก จากการตีความหมายผิด ๆ ของตนเอง
“ใช่... พราวมันไม่มีเหตุผล พราวมันคงไม่ดี พี่รามถึงได้ซื้อมาเป็นนางบำเรอยังไงล่ะ”
“แล้วพราวเป็นหรือยังล่ะ อยากจะเป็นเลยหรือเปล่า ในห้องน้ำนี่...” คำพูดกระด้างห้วนห้าวของผู้ชายตรงหน้าทำให้พราวฟ้าหน้าซีดเผือด นิ่งงันไป
รามิลเห็นแล้วก็พ่นลมออกจากเปล่าด้วยความเหนื่อยหน่าย “นี่พราวฟ้า... เมื่อไหร่ถึงจะเลิกเอาตัวเองไปเปรียบไปเทียบกับผู้หญิงคนนั้นสักที อิจฉาอะไรเขากันนักกันหนา ในเมื่อพราวก็ดีกว่าทุกอย่าง และที่สำคัญพี่ก็มองแต่พราวคนเดียว...”
