คิ้วเรียวของพราวฟ้าเลิกขึ้นสูงกับคำถามของผู้มีพระคุณที่หล่อนคิดว่าอยู่ไกลแสนไกล แต่แท้ที่จริงแล้วอยู่ใกล้แค่เอื้อม
“รักมากสิคะ พี่รามคือผู้ชายคนเดียวที่พราวรัก... แม้จะรู้ว่ารักแล้วจะผิดหวังก็ตาม...”
คำสารภาพของพราวฟ้าเรียกเสียงหัวเราะหึหึด้วยพึงพอใจในลำคอของรามิลได้เป็นอย่างดี ตอนนี้เขาชักอยากจะกลับไปกอดร่างนุ่มนิ่มที่หอมละมุนของเจ้าหล่อนแล้วล่ะสิ และก็ไม่รู้ว่าคืนนี้จะสามารถหักห้ามใจไม่ให้เลยเถิดเหมือนทุก ๆ คืนได้หรือเปล่า
“ปู่ว่าพี่รามของพราวก็คงจะรักพราวเหมือนกันนั่นแหละ ถึงได้ไม่ล่วงเกินพราวจนถึงบัดนี้ รอให้พราวเต็มใจ...”
“นี่... เอ่อ... คุณปู่ทราบ...”
หากตอนนี้รามิลอยู่ตรงหน้าของพราวฟ้า ก็คงจะเห็นใบหน้างามแดงก่ำไม่ต่างอะไรจากลูกตำลึงที่สุกงอม
“ปู่... ปู่ก็แค่เดาเอา เดี๋ยวปู่ต้องนอนแล้วนะ พยาบาลมาเรียกแล้ว...” ชายหนุ่มรีบตัดบท เมื่ออีกฝ่ายทำท่าสงสัยในสิ่งที่เขาเผลอหลุดปากออกไป
