เช้าวันต่อมา รามิลที่กำลังจะออกไปทำงานก็สวนกับพราวฟ้าที่ระเบียงชั้นบน หญิงสาวเชิดหน้ารีบเดินหนี แต่รามิลคว้ามือบางเอาไว้ และเพียงออกแรงดึงเบา ๆ ร่างอรชรหอมกรุ่นก็เซเข้ามาซุกที่แผ่นอกทันที
“ปล่อยพราวนะ”
“ไปไหนมาเมื่อคืน...” รามิลไม่ทำตาม แถมยังถามกลับ
พราวฟ้ากัดฟัน เชิดหน้า “เรื่องของพราว ทีพี่รามยังไปนอนที่อื่นได้เลย”
ชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ “พี่นอนในห้องนอนของเรา... มีแต่พราวนั่นแหละไปนอนที่ไหนมา...” คำพูดของพ่อคนตัวโตทำให้พราวฟ้าถึงกับตาโต
“พี่รามนอนที่ห้องหรือคะ...”
รามิลพยักหน้ายิ้ม ๆ “ก็ใช่นะ รอทั้งคืนไม่ยอมกลับมาสักที” ปลายจมูกโด่งเป็นสันฉกลงที่แก้มนวลอย่างคิดถึง
“คิดถึงทั้งคืนเลยรู้ไหม...”
สาวน้อยพยายามเบี่ยงหน้าหลบ เพราะไม่ใช่แค่แก้มแล้วที่นี่ที่ถูกรุกราน แต่มันเป็นเปลือกตา หน้าผาก และกลีบปากอิ่มของตนเอง
“พอแล้วค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” พูดอย่างเอียงอาย ลืมความน้อยใจไปสนิท
