“มันจะฆ่าแกรู้ไหมไอ้เชิด แม่ได้ยินมากับหู!...”
ป้าลำดวนที่ลากบุตรชายมาอยู่ในห้องของตนเองแล้ว แทบจะตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก หล่อนไม่รู้หรอกว่าบุญเชิดกับแพรวดาวมีสัมพันธ์อะไรกัน แล้วทำไมบุญเชิดถึงจะต้องไปยอมทำเรื่องชั่ว ๆ นั้นตามคำสั่งของนังเจ้าเล่ห์นั่นด้วย
แต่ที่รู้แน่ ๆ ก็คือตอนนี้หล่อนจะต้องห้ามปรามบุตรชายให้จงได้ และหากไม่สำเร็จหล่อนก็คงจะต้องเรียนให้รามิลทราบ ถึงบุตรชายจะมีความผิด แต่ก็ยังไม่ได้ทำชั่วอย่างที่หวาดกลัว
“แม่... แม่รู้ได้ยังไง... ฉันไม่...” บุญเชิดปฏิเสธหน้าตาตื่น รีบลุกขึ้นจะเดินออกจากห้อง กลัวจับจิตที่มารดารู้เรื่องเข้าให้แล้ว
“แกห้ามไปไหนนะบุญเชิด!...” เสียงที่เต็มไปด้วยความหนักแน่นและเอาจริงของมารดาทำให้บุญเชิดชะงัก ใบหน้าคมเข้มซีดเผือด
“ฉัน...”
“ทำไมเอ็งถึงไม่รู้จักบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่ราดหัวอยู่ทุกวันนะไอ้บุญเชิด คิดจะทำเรื่องชั่ว ๆ แบบนี้ได้ยัง จะข่มขืน
