รณนเบิกตากว้างมองสตรีต่างวัยสองคนที่เดินผ่านกระจกร้านที่เขากำลังนั่งคุยอยู่กับลูกค้าไปด้วยอาการตกใจ ดวงตาคมกล้าที่มีขนตางอนยาวกะพริบถี่ ๆ หลายครั้ง เพื่อจะให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ฝันไป เพราะผู้หญิงที่พึ่งเดินผ่านหน้าไปก็คือม่านมุก สตรีที่เขาตามหามาตลอดสัปดาห์
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณณน...”
ลูกค้าวัยกลางคนถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ รณนได้สติจึงหันกลับมามอง ก่อนจะเอ่ยขอโทษขึ้น
“ผม... ผมเจอคนที่ตามหามานานน่ะครับ คงต้องขอตัวก่อน คุณธงชัยคงไม่ว่าผมนะครับ”
ท่าทางรีบร้อนของรณนทำให้ธงชัยลูกค้าอันดับต้น ๆ ของบริษัทฯ ระบายยิ้มออกมาอย่างเข้าใจ
“ผมก็เคยเป็นแบบนี้ครับ เวลาเจอผู้หญิงที่ถูกใจ ตามสบายเถอะครับ เราก็กำลังจะกลับกันพอดีไม่ใช่หรือ”
รณนยิ้มกว้างอย่างขอบคุณ
“ขอบคุณมากครับ ไว้โอกาสหน้าผมขอเลี้ยงข้าวคุณธงชัยชดเชยความผิดในครั้งนะครับ”
“ยินดีครับ แต่รีบไปเถอะ ผมว่าเธอ
