“พี่ณนไปแล้ว คราวนี้ก็ร้องไห้ต่อไปเถอะมุก”
เมื่อลับหลังพี่ชาย รนันที่เดินมาเจอม่านมุกนั่งร้องไห้เป็นเผาเต่าจึงบอกขึ้น
“ทำอย่างนี้พี่ณนเข้าใจผิดแน่ ฉันไม่อยากถูกกำปั้นของพี่ณนซัดหน้าเอาหรอกนะ”
รนันบอกเสียงนุ่ม มองสาวน้อยตรงหน้าอย่างทึ่งในความงาม คิดจะแข่งกับพี่ชายเพื่อชิงหัวใจของหล่อน แต่เท่าที่ดูสงสัยจะไม่ทันเสียแล้วล่ะ
“คุณณนไม่มาใส่ใจอะไรกับมุกหรอกค่ะ” น้ำเสียงเจือสะอื้น
“ไม่ใส่ใจแล้วเขาจะรีบเหาะมาอย่างนั้นหรือ แล้วเธอทำอย่างนี้พี่ชายฉันไปซดเหล้าแหงเลย” ชายหนุ่มคาดเดาเพราะรู้จักนิสัยพี่ชายดี
ม่านมุกฝืนยิ้มขืน ๆ “ขอบคุณคุณนันมากค่ะ ที่ช่วยให้มุกไม่น่าสมเพชในสายตาของพี่ชายคุณ มุกขอตัวค่ะ” ทำท่าจะลุกขึ้น รนันรีบเรียกไว้
“จะไปไหนล่ะนั่น ไปทั้งน้ำตานองหน้าแบบนี้ ไม่อายเขาหรือไง นั่งให้อารมณ์ดีก่อนค่อยไปก็ได้ ฉันจะนั่งเป็นเพื่อน”
“แต่ว่า...”
“ตอนแรกที่เห็นหน้าเธอฉันก็คิดจะแข่งกับพี่
