“ไม่เอา พราวไม่ปล่อยพี่รามหรอก เดี๋ยวพี่รามก็โกรธพราวอีก นะพี่รามอย่าโกรธพราวนะ ไปกินข้าวกับพราวเถอะ นะคะ พราวสัญญาจะเป็นเด็กดีของพี่ราม...นะคะ...”
ทำเสียงอ่อนเสียงหวานจนรามิลอดขำไม่ได้ พอทำอะไรผิดก็ใช้นิสัยออเซาะแบบเด็กน้อยไม่มีผิด นี่ถ้าเป็นเมียเมื่อไหร่ มีหวังเขาปวดหัววันละร้อย ๆ หนแน่นอน
“เอาตัวออกไปจากพี่เสียทีเถอะพราว รู้ไหมว่าพี่อึดอัด”
“ไม่!... พี่รามต้องบอกก่อนจะเลิกโกรธพราวแล้ว และจะไปกินข้าวกับพราว” สาวน้อยต่อรองเสียงหวาน ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะต้องลากคนตัวโตไปทานมื้อเย็นด้วยให้ได้
“ถ้าไม่เลิกกอดพี่แน่นแบบนี้... พี่จะปล้ำเธอในห้องทำงานนี้แหละนะ เอาหรือเปล่าล่ะ”
“พี่ราม...” ได้ผลสาวน้อยรีบผละออกห่างทันที หน้าตาแดงก่ำ
“ทำไมไม่กอดต่อล่ะ พี่กำลังอยากได้เมียจนหน้ามืดอยู่พอดี” ชายหนุ่มทำเสียงดุ แกล้งเดินเข้าหา สาวน้อยถอยหนี หน้าตาตื่น
“พี่รามอย่าแกล้งพราวสิคะ ในห้องทำงานทำอะไรก
