มาเฟียลูกติด (เมฆา)

ตอนที่ 4 มะมี๊คู่กับปะป๊า

"คุณพูดว่าอะไรนะคะ"

"ห่มผ้าให้ดี เธอจะให้ฉันเห็นหมดตัวก่อนหรือไง"

"!" ใบหน้าสวยรีบก้มลงมองตัวถึงได้เห็นว่าคอปเตอร์ดึงผ้าห่มลงไปจนเกือบถึงเอว ปล่อยเธอนอนโชว์อกอวบชัดเจน.. "คะ..คือ คลุมตัวแล้วค่ะ" เมฆาได้ยินแบบนั้นถึงหันหน้ากลับไปหา

"เรื่องแม่ของคอปเตอร์ ห้ามพูดถึงเรื่องนี้อีก"

"เอ่อ..ค่ะ" ดามิพูดตอบแบบไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะด้วยน้ำเสียงกับใบหน้าที่พูดออกมาด้วยท่าทีจริงจังของเมฆา เธอถึงไม่อยากจะไปก้าวก่ายอะไรกับเรื่องส่วนตัว ถึงยังไงเธอก็คือพี่เลี้ยง ว่าง่ายๆ ก็คือลูกจ้างของเขา ไม่ควรจะไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเจ้านายอยู่แล้ว

"คอปเตอร์ไม่มีแม่ ผู้หญิงคนนั้นทิ้งคอปเตอร์ไปตั้งแต่เด็ก ถึงคอปเตอร์จะไม่ได้สนใจแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องจะมาพูดให้คอปเตอร์ได้ยิน"

"งั้นแปลว่าคุณเลี้ยงคอปเตอร์มาคนเดียวเลยเหรอ"

"อืม"

"ไม่มีพี่เลี้ยงเลยเหรอคะ"

"ตั้งแต่เด็กก็ไม่มี เพิ่งจะมาจ้างได้ไม่นาน ได้คนสองคนก็มีเรื่องให้ไล่ออกไปหมด"

"อ๋อค่ะ"

"บางคนก็มีแฟน ลับตาก็ทิ้งให้คอปเตอร์อยู่คนเดียว หนีไปหาแฟนบ้าง หนีไปคุยโทรศัพท์บ้าง ทะเลาะกับแฟนก็มาโมโหใส่ลูกฉัน"

"..."

"บางคนก็พยายามเข้าหาฉัน สอนคอปเตอร์ให้เรียกตัวเองว่าแม่ คอปเตอร์ถึงอาละวาดใส่เพราะเกลียดคำนี้"

"อ้าว แล้วฉัน..ทำไมคอปเตอร์เรียกฉันแบบนั้นล่ะคะ"

"ยังมีอะไรให้เก็บอีกไหม" เมฆาเมินคำถามที่ดามิเอ่ย เลือกจะพูดเรื่องอื่นไปแทน จะให้เขาตอบว่าไง..เพราะเขาชอบเอารูปนั้นให้คอปเตอร์ดูบ่อยๆ จนคอปเตอร์คิดว่าดามิเป็นแม่จริงๆ งั้นเหรอ..

"เอ่อ ไม่มีแล้วค่ะ ที่เหลือเก็บไว้ที่นี่ก็ได้ค่ะ ไม่ใช่ของจำเป็นอะไร"

"งั้นก็อุ้มคอปเตอร์มา ฉันจะถือกระเป๋าลงไปให้" ว่าจบเมฆาก็ถือกระเป๋าเสื้อผ้าของพี่เลี้ยงสาวออกจากห้องไป ดามิถึงค่อยๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ออก ก่อนจะผละใบหน้าเล็กที่ใช้ปากดูดจุกชมพูเธออยู่ออกจากตัว

"..." โดยมีเมฆาที่แง้มประตูมองทุกการกระทำอยู่ เขาเองไม่ได้ตั้งใจจะดูส่วนลับของพี่เลี้ยง แต่แค่อยากเห็นการปฏิบัติของดามิที่ทำต่อลูกชายในตอนที่เขาไม่อยู่ด้วยก็แค่นั้น

"คนเก่งคะ เรากลับบ้านกันค่ะ"

"อือ.." คอปเตอร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองดามิ ก่อนจะบิดเร้าตัวไปมาด้วยอาการงัวเงีย แบะปากเหมือนจะงอแงจนดามิเองต้องรีบอุ้มคอปเตอร์ขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ทั้งที่ยังไม่ทันจะได้จัดการใส่เดรสกลับคืน "ปะป๊าของคอปไปหนาย"

"ปะป๊ายกกระเป๋าพี่ลงไปด้านล่างแล้วค่ะ"

"มะมี๊"

"คะ?"

"มะมี๊ทำไมไม่แทนตัวเองว่ามะมี๊ล่ะคับ"

"เอ่อ.."

"เพื่อนคอปมีมะมี๊คู่ปะป๊าทุกคนแต่คอปม่ายมี ตอนนี้คอปมีแล้วใช่ม่าย"

"..."

"ม่ายใช่เหรอ..คอปไม่มีมะมี๊เหมือนเดิมใช่ไหมคับ"

"..."

"คอปจะอวดเพื่อนยังไง..เวลาไปไหนมีแต่ปะป๊าไปส่ง ม่ายเคยมีมะมี๊ไปส่งเหมือนคนอื่นเลย" คอปเตอร์พูดพลางทำหน้าหงอยจนดามิเองที่เห็นแบบนั้นรู้สึกใจกระตุกไปด้วย

"มีค่ะ หนูมี..ก็มะมี๊นี่ไง"

"จริงเหย๋อ!"

"ค่ะ มะมี๊คู่กับปะป๊า หนูมีแล้วค่ะ มะมี๊ดามิเอง"

"เย้!"

"หึ" ไม่ใช่แค่ลูกชายที่ยิ้มด้วยท่าทางดีใจพลางยกมือเล็กขึ้นกอดคอดามิไว้แน่น แต่ผู้เป็นป๊าที่ยืนมองอยู่หน้าประตูยังเผลอยิ้มออกมาด้วยเช่นกัน

"หนูนั่งที่เตียงก่อนได้ไหมคะ พี่..เอ่อ มามี๊จะใส่เดรสให้ดีก่อน"

"ม่ายเอา มะมี๊อุ้ม ดีทิ่สุด ไม่ลงคับ"

"แต่เดรสมะมี๊จะหลุดอยู่แล้วนะคะ หนูอยากให้มะมี๊โป๊หร...เอ๊ะ" เสียงหวานกำลังพูดอธิบายเด็กชายในอ้อมกอดไม่ทันจบก็เหลือบสายตาไปเห็นร่างแกร่งที่ยืนมองเธออยู่ตรงหน้าประตู ขาเรียวถึงได้รีบก้าวตรงไปหา เป็นจังหวะเดียวกับที่เมฆาเองรีบเดินหนีไปจากหน้าประตูเช่นกัน "คุณเมฆาคะ"

"ฉันไม่ได้แอบดู แค่ลืมปิดประตูเลยจะเดินกลับมาปิดประตูให้"

"ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนะคะ"

"แล้วจะเรียกทำไม" ใบหน้าคมหันกลับมาหาก่อนจะกวาดสายตาลงมองไปที่เนินหน้าอกที่มีเดรสปิดอยู่เพียงนิด "แล้วเธอออกมาได้ไงทั้งแบบนั้น" เสียงเข้มเอ่ยดุ ก่อนจะรีบตรงเข้าไปลากตัวดามิกลับเข้าไปภายในห้องอีกครั้ง "คนอื่นเห็นจะเป็นยังไง ไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าให้ดีก่อนออกไปหรือไง"

"ป๊าดุทะไมอะ" คอปเตอร์ที่อยู่ในอ้อมกอดของดามิถามขึ้นมาด้วยท่าทีไร้เดียงสา อาจเพราะไม่คุ้นชินกับปะป๊าที่ใช้น้ำเสียงโทนดุแบบนี้..

"ไม่ได้ดุหนู ดุมะมี๊หนูต่างหาก"

"..." มะมี๊งั้นเหรอ..ดามิได้ยินอีกคนพูดมาแล้วก็นิ่งไป ได้แต่มองเมฆานิ่งๆ

เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้เมฆามาได้ยินว่าเธอไปตกลงเป็นมะมี๊ให้กับคอปเตอร์..เพราะเรื่องที่พี่เลี้ยงคนก่อนถูกไล่ออกไปก็เพราะเรื่องนี้ อีกอย่างที่เธอยอมตกลงให้คอปเตอร์เรียกแบบนั้นไปก็เพราะเห็นคอปเตอร์เริ่มจะแบะปากเหมือนจะร้องไห้แค่นั้น

นี่เธอคงไม่ตกงานตั้งแต่วันแรกใช่ไหมเนี่ย...

"คือว่าฉันไม่ได้จะสอนให้น้องคอปเตอร์เรียกฉันแบบนั้นนะคะ แต่คือ..."

"ทำไมถึงออกไปสภาพนี้ เธอไม่เห็นหรือไงว่าเดรสเธอมันโป๊ ถ้าเธอปล่อยมือมีหวังได้หลุดโชว์อยู่หน้าห้องแน่"

"อ๋อ..ก็เพราะแบบนั้น ฉันถึงเรียกคุณไงคะ แต่คุณก็เดินหนี"

"เรียกฉันทำไม"

"ช่วยรูดซิปด้านหลังให้หน่อยได้ไหมคะ ฉันอุ้มน้องคอปเตอร์อยู่ มันทำไม่ถนัด"

"อ่า" ไม่ทันที่เมฆาจะตอบตกลง ดามิก็หันหลังให้เขาทันที แผ่นหลังขาวเนียนที่มีเพียงบราด้านในปิดบังไว้โชว์สู่สายตาเขาเต็มตาครั้งแรก.. "เอางั้นเหรอ"

"ค่ะ รบกวนคุณหน่อยนะคะ"

"อืม" ขาแกร่งก้าวไปยืนประชิดแผ่นหลังสวย ค่อยๆ ใช้มือจับเดรสเข้าหากัน จัดการรูดซิปให้กับอีกคนช้าๆ จนเสร็จ..

แต่ก็ยังยืนค้างอยู่แบบนั้น ไล่สายตามองตั้งแต่แผ่นหลังมาจนถึงต้นคอสวย ก่อนจะเผลอโน้มหน้าเข้าใกล้ผิวขาวเนียนจนได้กลิ่นกายหอม

"คิกคิก" เสียงหัวเราะเบาๆ ของคอปเตอร์ทำให้เมฆาได้สติรีบผละหน้าออก ก่อนจะหันไปเห็นว่าคอปเตอร์กำลังมองเขาอยู่ พร้อมทั้งอมยิ้มเหมือนจะเขินที่เห็นเขาเกือบจะจูบตรงคอของพี่เลี้ยงเข้าแล้ว..

"เสร็จแล้วเหรอคะ"

"เสร็จแล้ว"

"ขอบคุณนะคะ"

"อืม ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ไม่ต้องขอบคุณ" เมฆาพูดจบก็รีบออกจากห้องลงไปที่รถทันที ดามิเองถึงต้องรีบอุ้มพาคอปเตอร์ตามไป