มาเฟียลูกติด (เมฆา)

ตอนที่ 5 ปะป๊าต้องนอนข้างพี่เลี้ยง

@บ้าน

ทันทีที่รถคันหรูจอดสนิท เมฆาก็ลงจากรถ เดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งที่ดามินั่งอยู่เพื่อจะรับลูกชายที่หลับอยู่คาอกเธอมาอุ้มไว้ให้

"อือ" เสียงอืออาในลำคอของลูกชายที่ดังขึ้นทันทีที่เมฆากำลังจะรั้งตัวเด็กน้อยออกจากอกดามิ ทำดามิต้องรั้งตัวคอปเตอร์กลับมากอดไว้ต่อ

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอุ้มพาคอปเตอร์ขึ้นไปนอนเอง"

"เธออุ้มมาตั้งแต่ที่ห้อง ฉันจะอุ้มให้"

"นายครับ" กรเดินออกจากบ้านมาหยุดอยู่ข้างๆ นาย ทำให้เมฆาต้องละสายตาจากดามิหันไปหา

"มีอะไร"

"พ่อเลี้ยงศิลามารอครับ บอกว่าปืนที่ซื้อไปจากเราครั้งที่แล้วมีปัญหา" ประโยคของบอดีการ์ดคนสนิททำให้เมฆาต้องรีบหันกลับไปมองดามิที่ยืนทำหน้าตกใจอยู่ "ปืนลอตที่แล้ว ลูกค้าแจ้งมาหลายคนแล้วนะครับว่าปืนเรามีปัญหา นายจะให้ผมเรียกของกลับมาเช็คใหม่ไหมครับ"

"พอ ไปคุยด้านใน มึงจะพูดอะไรก็ดูตาม้าตาเรือบ้างไอ้กร" เมฆาพูดดุกรจนกรเองต้องรีบโน้มหน้าให้แทนคำขอโทษ ก่อนที่ใบหน้าคมจะหันกลับไปหาดามิอีกครั้ง "ค่ำแล้วพาคอปเตอร์ขึ้นไปอาบน้ำ นอนเถอะ ถ้าคอปเตอร์หลับแล้วเธอจะลงมากินข้าวก็ค่อยลงมา"

"เอ่อ ค่ะ" ดามิพูดจบก็เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับเมฆา ถึงได้เห็นแขกที่ว่านั่งลงอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่น ดามิโน้มตัวให้เล็กน้อยตามมารยาท ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนของบ้านไป

"ใคร เมียใหม่เหรอวะ" พ่อเลี้ยงศิลาเอ่ยถามเมฆาที่กำลังตรงเข้ามานั่งลงโซฟาตรงข้ามตัว

"พี่เลี้ยง"

"พี่เลี้ยงสวยขนาดนั้น มึงไหวเหรอเฮีย"

"แล้วกูจะไม่ไหวอะไร"

"เด็กที่เรียกมานอนด้วยยังไม่สวยขนาดนั้นเลยเฮีย กูขอซื้อตัวต่อได้ไหม" เมฆาได้ยินแบบนั้นถึงได้หยัดตัวลุกทำท่าจะเดินหนีไป "เดี๋ยวเฮีย จะไปไหน"

"แล้วมึงจะมาคุยเรื่องอะไร ถ้าไร้สาระก็กลับไป กูจะได้ขึ้นไปดูลูก"

"เรื่องปืนสิวะ นั่งก่อน อยู่ๆ มันหงุดหงิดอะไรขึ้นมา" พ่อเลี้ยงศิลาพูดจบ เมฆาก็นั่งลงตรงโซฟาอีกครั้ง ถึงจะได้เริ่มคุยเรื่องงานกันจนผ่านไปเกือบสองชั่วโมงถึงศิลาจะกลับไป

"ดามิลงมากินข้าวหรือยัง" เมฆาหยัดตัวลุกตรงขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองของบ้านพลางเอ่ยถามบอดีการ์ดที่เดินตามขึ้นมา

"ยังครับ ตั้งแต่เข้าไปในห้องยังไม่เห็นออกมา"

"ไม่หิวหรือไง"

"ครับ?"

"มึงจะไปทำอะไรก็ไป กูจะเข้าห้อง" เมฆาพูดจบก็เปิดประตูเข้าห้องนอนไป ถึงได้เห็นดามินอนกอดลูกชายเขาอยู่บนเตียง

"ดามิ" เสียงแหบพร่าเอ่ยเรียกอีกคนเบาๆ แค่นั้นก็ทำดามิรีบลืมตาขึ้นมามอง "หลับแล้วเหรอ"

"ยังค่ะ ฉันรอคุณอยู่"

"รอฉัน?" คิ้วเข้มขมวดมองไปที่ร่างบางด้วยสีหน้างงๆ ก่อนที่ดามิจะค่อยๆ ลุกออกจากเตียงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา "ทำไม มีอะไร"

"คุณทำงานอะไรเหรอคะ" ตั้งแต่ขึ้นห้องมา เธอยังเอาแต่คิดเรื่องที่ได้ยินกรพูดไม่หยุดว่าคุณเมฆาทำงานอะไรกัน ประโยคที่บอกว่าปืนลอตก่อนมีปัญหา ทั้งบอดีการ์ดที่มีอยู่เต็มบ้านเป็นสิบๆ คน จะว่าแค่มาดูแลความปลอดภัยของบ้านมันก็ดูจะเยอะเกินความจำเป็นไป

"ทำไม"

"คุณค้าอาวุธเหรอคะ" ดามิพูดพลางเหลือบสายตาไปมองปืนที่วางอยู่ตรงตู้มุมห้อง

"ค้าอาวุธ หึ" เสียงเข้มพูดพลางเค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะก้าวขาแกร่งเข้าประชิดตัวดามิแล้วถือวิสาสะอุ้มตัวเธอเข้าไปในห้องแต่งตัว

"คุณเมฆา อ๊ะ" ร่างเล็กโดนวางให้นั่งลงตรงเคาน์เตอร์ที่ใช้ใส่เครื่องประดับตรงกลางห้อง ก่อนที่เมฆาจะแทรกตัวเข้ามายืนที่ระหว่างเรียวขาสวย "คุณอุ้มฉันเข้ามาในห้องนี้ทำไม"

"ก็เธอเสียงดัง ถ้าคอปเตอร์ตื่นจะทำยังไง"

"งั้นคุณแค่บอกดีๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องอุ้มเข้ามาแบบนี้"

"ทำไม?" ใบหน้าคมโน้มเข้าใกล้ใบหน้าสวยที่เอาแต่เบี่ยงหน้าหลบ ก่อนจะใช้มือรั้งใบหน้าเธอให้หันมาสบตาตัวเอง "มีอะไรก็ว่ามา ฉันจะรีบไปอาบน้ำ"

"งานของคุณมันไม่ได้อันตรายใช่ไหมคะ..ที่คุณเสนอเงินให้มากมายเป็นเพราะเรื่องนี้ด้วยหรือเปล่า"

"ไม่อันตราย..ถ้าเมื่อก่อน ก่อนจะมีลูก ฉันอาจจะยังขายปืนให้พวกที่มาลักลอบซื้ออยู่บ้างแต่ตั้งแต่มีลูก ฉันก็ทำทุกอย่างให้มันถูกกฎหมาย"

"งั้นถ้าถูกกฎหมายแล้วทำไมคุณถึงมีการ์ดเต็มบ้านล่ะคะ"

"แล้วทำไมจะมีไว้ไม่ได้"

"..."

"เลิกกังวล งานมันไม่ได้อันตราย มาพักหลังฉันก็ไม่ได้จะทำธุรกิจนี้จริงจัง แค่ยังขายให้พวกคนรู้จัก ไอ้ศิลามันก็เพื่อนของน้องชาย"

"ค่ะ"

"ฉันทำธุรกิจห้างสรรพสินค้าทั้งในทั้งนอกประเทศ ไว้จะพาไปดู เลิกกังวลแล้วไปนอน" เมฆาพูดจบก็ถอยตัวออกจากเธอ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกโชว์รอยสักที่แผงอกจนถึงแขนให้อีกคนนั่งเบิกตากว้าง ดูด้วยสีหน้าตกใจ

"ค..คุณเมฆาคะ คุณถอดทำไม"

"?" เมฆาถอดเสื้อโยนลงตะกร้าเสร็จถึงเลื่อนมือมากำลังจะปลดกางเกงสแลคออก "แล้วเธออยู่ดูทำไม ฉันจะอาบน้ำ จะไม่ให้ถอดชุดหรือไง"

"ก..ก็รอให้ฉันออกไปก่อนสิ"

"แล้วทำไมไม่ออกไป นั่งดูผู้ชายถอดเสื้อจนเสร็จ เธอเป็นคนยังไงกัน หืม..หรืออยากเห็น" ขาแกร่งก้าวมาใกล้ร่างเล็กก่อนจะพูดขึ้น ทำดามิรีบกระโดดลงจากเคาน์เตอร์เครื่องประดับแล้ววิ่งออกจากห้องแต่งตัวไปทันที "หึ"

เมฆาจัดการถอดเสื้อผ้าเสร็จก็เข้าไปอาบน้ำเกือบชั่วโมง ก่อนจะใส่ชุดนอนออกมายืนอยู่ข้างเตียงที่ดามิและลูกชายนอนอยู่ ยืนคิดอะไรอยู่แบบนั้นหลายนาที ก่อนจะเดินอ้อมเตียงไปฝั่งที่พี่เลี้ยงสาวนอนอยู่ ค่อยๆ ทิ้งตัวนอนลงข้างดามิช้าๆ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำคนที่ยังไม่หลับรีบพลิกตัวหันมา ทำให้สบตากันพอดี...

"ยังไม่หลับ?"

"ทำไมคุณมานอนฝั่งนี้คะ"

"อ่า ฉันน่าจะลืมบอกไป..ปกติฉันไม่ได้นอนข้างคอปเตอร์แต่จะนอนข้างพี่เลี้ยง"

"คะ? นอนข้างพี่เลี้ยงเนี่ยนะ"

"ก็แค่กลัวจะนอนทับลูก เธองงอะไร"

"แล้วคุณจะนอนข้างฉันเหรอคะ"

"อืม" เสียงเข้มเอ่ยสั้นๆ แค่นั้นก็รีบถือวิสาสะขยับเข้านอนประชิดตัวดามิ ก่อนจะสอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มที่ดามิห่มอยู่

"คุณเมฆาคะ ใกล้ไปแล้ว"

"เงียบหน่อย"

"คุณก็ขยับไปหน่อยสิคะ คุณแทบจะกอดฉันอยู่แล้วนะ"

"บอกให้เงียบ จะนอน" เมฆาพูดทั้งที่ยังหลับตาอยู่ ก่อนจะใช้มือเลื่อนไปปิดปากดามิไว้ "ถ้ายังไม่เงียบจะโดนฉันกอดจริงๆ" สิ้นสุดประโยค ดามิที่กำลังจะอ้าปากพูดก็รีบหุบปากแล้วรีบหันหน้าหนีเมฆาไปทันที...