มาเฟียลูกติด (เมฆา)

ตอนที่ 6 มาเฟียดีแตก NC

"อื้ออ! ปะป๊า" ไม่ทันที่ดามิกับเมฆาจะหลับก็มีเสียงงอแงจากลูกชายดังขึ้นมาเรียกความสนใจให้ทั้งเมฆาและดามิต้องรีบตื่นขึ้นมา "มะมี๊ ไหนปะป๊า" คอปเตอร์ลืมตาขึ้นมอง เมื่อไม่เห็นป๊านอนอยู่ข้างตัวเหมือนทุกคืนก็เริ่มแบะปาก จะร้องไห้จนเมฆาเองต้องรีบโผล่หน้าจากด้านหลังดามิไปให้ลูกชายได้เห็น "ทำไมปะป๊าม่ายมากอดคอป"

"อ่า ก็ปะป๊ากลัวจะนอนทับหนูไงครับ"

"นอนทับอาราย ม่ายเห็นเคยนอนทับ"

"หนูไม่นอนเหรอครับ ดึกแล้วนะ"

"ปะป๊ากอด"

"อ่า"

"ปะป๊า" คอปเตอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงงัวเงียพลางใช้มือป้อมดึงมือผู้เป็นป๊าพาดผ่านลำตัวบางของดามิมากอดตัวเองไว้ ก่อนจะเงยใบหน้าเล็กขึ้นมองดามิที่นอนกอดตัวเองไว้อยู่ "มะมี๊"

"ขา..นอนนะคะ"

"กิงนมได้ม่าย"

"..." ดามิได้ยินแบบนั้นก็เงียบไป ก่อนจะเหลือบสายตาแอบมองคนที่นอนซ้อนประชิดด้านหลังตัวเอง ทั้งมือที่พาดผ่านตัวเธอมากอดคอปเตอร์เอาไว้อีก.. "มะมี๊ไปเอาจุกมาให้หนูดูดไว้ดีกว่าไหมคะ"

"คอปอยากกินนมมะมี๊..ม่ายได้ก็ม่ายเป็นไรคับ" เด็กน้อยพูดพร้อมสีหน้าเศร้าๆ ..แต่ก็ยอมแต่โดยดีเพราะไม่อยากให้ดามิรู้สึกรำคาญตัวเอง เพราะถ้าเป็นป๊าที่ขัดใจ ป่านนี้คงจะร้องไห้ใส่อาละวาดจนป๊าต้องยอมให้ไปแล้ว

"โอเค..กินนมแล้วยอมนอนนะคะ" เสียงหวานเอ่ยเพียงแค่นั้นก็ทำเด็กน้อยยกยิ้ม รีบหันตัวเข้าหาอกอวบ

ดามิค่อยๆ จัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองใส่นอนออกทีละเม็ดแต่ก็ดึงเสื้อลงไปได้เพียงนิด ไม่มากพอที่อกอวบจะโผล่พ้นออกมาได้จนกระทั่ง..มือหนาที่พาดตัวเธออยู่เลื่อนขึ้นมาช่วย นิ้วมือเย็นสัมผัสเข้ากับผิวขาวเนียนเพื่อจะค่อยๆ ดึงเสื้อเชิ้ตลงให้จนเสื้อเชิ้ตมากองอยู่กลางลำตัว พอจะให้คอปเตอร์ได้เข้าเต้าแล้วนอนหลับ..

ไม่กี่นาทีที่คอปเตอร์ได้ดูดจุกสมใจ เด็กน้อยก็เคลิ้มหลับไปในอ้อมกอดของดามิ จะมีเพียงแค่เธอกับเมฆาที่เกร็งตัวจนรู้สึกได้ถึงความอึดอัดที่มีอยู่

"คอปเตอร์หลับหรือยัง" เสียงแหบพร่าเอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ

"ค่ะ"

"หลับแล้วก็อุ้มไปให้นอนดีๆ ไม่ต้องให้เข้าเต้าทั้งคืนหรอก"

"กลัวลูกจะตื่นอีก"

"แต่เธอจะเจ็บเปล่าๆ"

"..."

"อีกอย่างรอบนี้ก็น่าจะหลับสนิทแล้ว"

"งั้นช่วยหน่อยได้ไหมคะ..คอปเตอร์นอนทับแขนฉันอยู่ ฉันอุ้มคอปเตอร์ออกเองไม่ได้"

"อ่า..โอเค" เมฆาหยัดตัวนั่งทำให้เห็นตรงนั้นของดามิอยู่ในระยะสายตาพอดิบพอดี... ใบหน้าคมรีบเบี่ยงหน้าหนีภาพตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆ ใช้มือผละตัวลูกชายออกจากดามิพอประมาณเพื่อจะเว้นพื้นที่ให้ดามิได้นอนสบาย

ทันทีที่จัดท่าให้ลูกชายนอนเสร็จ เมฆาถึงได้รั้งตัวร่างบางที่นอนตะแคงข้างอยู่ให้นอนหงายขึ้นมา

"คะ?" ไม่ทันที่ดามิจะได้พูดถามอะไร เมฆาก็ใช้มือจัดการติดกระดุมเสื้อเชิ้ตกลับคืนให้เธอเหมือนอย่างเดิม "ขอบคุณนะคะ คุณเป็นคนดีกว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ย... "

"อืม คนดี" ดีตายห่าแหละ.. ถ้าไม่ติดกระดุมคืนให้ คืนนี้มีหวังจะได้นอนทรมานทั้งคืน เมฆาคิดได้แบบนั้นแล้วก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะหยัดตัวลุกจากเตียง เดินออกระเบียงของห้องนอนไป

"เจอแบบนี้ทุกวัน กูคงได้ดีแตกสักวันแน่" เสียงเข้มบ่นพึมพำออกมาพลางเหลือบสายตาคมมองกลับเข้าไปในห้องนอนถึงได้เห็นดามิยังนั่งมองมาที่เขาด้วยสีหน้างงๆ อยู่ "เดี๋ยว ฉิบหาย แล้วจะลุกตามมาทำไมอีก" เสียงเข้มบ่นขึ้นมาต่อเพราะเห็นดามิกำลังลุกจากเตียงเดินตรงมาทางระเบียงที่เขายืนอยู่ "จะให้กูดีแตกให้ได้เลยสินะ"

"คุณอึดอัดที่มีฉันนอนด้วยหรือเปล่าคะ ฉันนอนที่พื้นก็ได้นะคะ ขอแค่ผ้าปูนอนให้ฉันสักผืนก็พอ" ร่างบางเดินออกมายืนอยู่ข้างๆ เมฆา ก่อนจะพูดออกมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"คิดไปงั้นได้ไง"

"ก็ดูคุณจะอึดอัดจนนอนไม่หลับ"

"ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ ไปนอนเถอะ"

"เข้าไปด้วยกันสิคะ ถ้าคุณไม่นอน ฉันก็กังวลจนนอนไม่ได้เหมือนกัน กลัวว่าที่คุณนอนไม่ได้ก็เพราะฉัน"

"ดามิ" ใบหน้าคมคิ้วขมวด เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะไล่สายตามองเนินอกที่โผล่พ้นเสื้อเชิ้ตออกมา

แล้วกระดุมเสือกมาหลุดอะไรตรงนั้นอีก ไอ้เวร..อยากจะให้กูเป็นคนเลวให้ได้เลยสินะ

"คะ"

"ไปนอนเถอะ ถือว่าฉันเตือน"

"คุณไม่พอใจอะไรบอกได้นะคะ ฉันจะปรับให้ ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา..เป็นแบบนี้คงจะไม่ดี อื้อ!" เสียงเล็กโดนกลืนกินลงคอทันทีที่ร่างบางโดนกระชากเข้าหาตัว ก่อนจะโดนเมฆาจับใบหน้าสวยให้เชิ่ดขึ้นรับจูบจากตัวเอง..

ปึก ปึก! มือเล็กพยายามตีเข้าที่แผงอกแกร่ง เพราะเมฆาเอาแต่เม้มปากเธอจนเริ่มจะหายใจไม่ออก

"อื้ออ!" ปากหนาดูดดึงริมฝีปากสวยพลางส่งลิ้นเข้าไปช่วงชิมความหวานในโพรงปากได้ไม่ถึงนาทีก็ดึงสติตัวเองกลับมา รีบผละปากออกจากดามิ

"เตือนแล้วไงให้ไปนอน" เสียงเข้มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะหัวเตียงแล้วเดินหนีออกมาจากห้องนอน "ดีแตกจนได้ คืนแรกก็เล่นกูเลย เวรจริงๆ ไอ้เมฆา" เสียงเข้มบ่นพึมพำออกมากับตัวเอง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปห้องทำงานที่อยู่ใกล้กันๆ

ทันทีที่เข้ามาถึงในห้องทำงานก็รีบกดโทรศัพท์ส่งข้อความหากร บอดีการ์ดคนสนิท

เมฆา : สั่งแม่บ้านขึ้นมาจัดที่นอนบนห้องทำงานให้กูหน่อย

กร : ครับ? นายไม่นอนในห้องเหรอครับ

เมฆา : ถ้าให้กูนอน ไม่พ้นคืนนี้ดามิได้ลาออกแน่ พรุ่งนี้มึงก็เตรียมหาพี่เลี้ยงใหม่ให้นายน้อยมึงได้เลย

กร : อ่างั้นนอนห้องทำงานเถอะครับ เดี๋ยวผมสั่งแม่บ้านให้ครับ

เมฆา : เออ ให้ไว

กร : ครับนาย