มาเฟียโหด หลงรักเมียเด็ก

5.ป่วย

​

5

เขาเลี้ยวรถเข้าจอดที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง​ ฉันจะได้กินอาหารร้านนี้จริงๆหรอเนี่ย ไม่คิดไม่ฝันว่าชาตินี้จะได้เข้าร้านอาหารดีๆกับคนอื่นเขา

"จะยืนมองอีกนานมั้ย ร้อน"เขาหันมามองฉันที่เอาแต่ยืนมองหน้าร้านไม่ยอมเดินตามเขาไปสักที แดดเมืองไทยนี่แรงจริงๆ อยู่ในรถเมื่อกี๊ยังเย็นฉ่ำอยู่เลย

"ไปแล้วๆ"ฉันก้าวขาเดินตามเขาเข้าไปในร้านทันที เดี๋ยวโดนว่าอีก

ในร้านตกแต่งแบบไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าสวยมากหรูมากเถอะ คุณทอมเลือกนั่งโต๊ะติดกระจกที่มองเห็นสวนดอกไม้เย็นตา

แหมะ

"ไปนั่งฝั่งนู้น"เขาบอกเมื่อฉันนั่งลงฝั่งเดียวกับเขา ก็ฉันกลัวเขาจะทิ้งฉันไว้ที่นี่อ่ะ ขังเขาไว้แบบนี้นี่แหล่ะ

"ไม่เอา นลินจะนั่งกับคุณทอม"ฉันส่ายหัวปฏิเสธ

"นลิน มันเกะกะ"เขาพูดเสียงเข้ม มองหน้าฉันนิ่ง เขาน่ากลัวมากแต่ไม่มากเท่าไหร่ นี่ถือว่าแค่ระดับแรกของความน่ากลัวของเขา

"นะๆ ให้นลินนั่งด้วยนะคะ"ฉันไม่ยอมลุก อ้อนเขาต่อกอดแขนเขาไว้อีกด้วย

"เฮ้อ! สั่งอาหารไป"เขาถอนหายใจเหนื่อยหน่าย พยักพเยิดให้ส่งอาหาร ที่พนักงานเอาเมนูมาให้

"นลินสั่งไม่เป็น"ฉันมองเมนูอาหารตรงหน้าแล้วหันไปกระซิบบอกเขา ให้ได้ยินแค่สองคน อายพนักงาน

"ก็ดูภาพอยากกินอะไรก็สั่งๆ ไม่เห็นยาก"หมดกัน ถ้าจะพูดดังขนาดนี้เมื่อกี๊ฉันไม่ต้องกระซิบเขาก็ได้นะ

"สั่งให้หน่อย"ฉันไม่ยอมสั่ง ยื่นเมนูอาหารให้คนตัวโตสั่งให้

"เรื่องมาก!"เขาว่าฉันก่อนจะเปิดเมนูอาหาร

"เปล่าซะหน่อย"ฉันกอดอกพูดปากยื่น ไอ้คนปากหมามาว่าฉันเรื่องมากได้ไง แค่ให้สั่งอาหารให้แค่นี้เอง

"ทำไมชอบเถียงจัง"หลังจากเขาสั่งอาหารไปสามสี่อย่างก็หันมาว่าฉัน ว่าฉันชอบเถียงเขา ฉันเปล่าซะหน่อยมั้ง

"..."ฉันมองเขาค้อนๆ ไม่พูดตอบโต้ เดียวหาว่าฉันเถียงอีก ชิ

ฉันนั่งเงียบมองนั่นนี่อย่างตื่นตาขณะรออาหาร ไม่เคยเข้ามาร้านอาหารหรูขนาดนี้มาก่อน

"คุณจะให้นลินอยู่ด้วยแล้วใช่มั้ยคะ"ฉันถามขึ้นเมื่อคิดออกว่าเขายังไม่ได้บอกว่าจะให้ฉันอยู้ด้วย

"ไม่ให้อยู่ แล้วจะพามาที่นี่หรอ ถามอะไรโง่ๆน่ะนลิน"เขาบอกเสียงห้วนติดรำคาญ ฉันก็แค่ถามเพื่อความมั่นใจป่าว ทำไมชอบว่าฉันจัง

"..."ฉันพยักหน้ารับทราบเฉยๆ ไม่ได้พูดอะไร หันหน้ามองออกไปข้างนอกร้าน ฉันไม่ได้งอนเขานะแค่มันรู้สึกไม่ดีอะ มันรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว

"เป็นอะไร"เขามองหน้าฉันแล้วถามขึ้น คงจะสังเกตุเห็นความผิดปกติของฉัน

"ไม่สบายตัวยังไงไม่รู้"ฉันเอนหัวลงไปซบบ่ากว้างบอกเสียงอู้อี้ ฉันหน้าด้านใช่มั้ย เอ่อนั่นแหล่ะฉันหน้าด้าน (นางเอกเรื่องนี้ไม่ได้เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้นะ)

"ไม่สบายรึเปล่า"เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป แล้วเอามือมาอังหน้าผากฉัน เขาเป็นห่วงฉันหรอ บ้าน่าเป็นไปไม่ได้หรอก

"กินข้าวก่อนแล้วจะพากลับ"เขาบอกเมื่ออาหารถูกจัดเสิร์ฟบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว

ฉันนั่งตรงมองอาหารที่น่ากินตรงหน้า แล้วลงมือกินแต่กินได้แค่นิดเดียวมันก็ไม่หิวแล้ว อีกอย่างทำไมอาหารมันไม่อร่อย จานละตั้งแพง คนรวยเขากินอาหารรสชาดแบบนี้หรอ?

ฉันนั่งรอคุณทอมกินเสร็จถึงได้กลับ พอขึ้นรถฉันก็หลับเป็นตายไปเลย มารู้สึกตัวอีกทีตอนที่ตัวเองรู้สึกหนาว มันหนาวมากๆ

"คุณทอม นลินหนาว"ฉันลืมตาบอกคนที่ขับรถหน้านิ่ง

พรึ่บ!

"เป็นไข้แน่เลย"เขาหยิบเสื้อแขนยาวมาคลุมให้แล้วลดแอลง พอดีเขาจอดติดไฟแดงอยู่ ฉันก็ว่างั้นแหล่ะฉันเป็นไข้แน่ๆ รู้สึกปวดหัวด้วยตอนนี้ แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาหลับตาลงนอนต่อ

ทอม

เมื่อวานยัยเด็กใจแตก ไปหาผมที่ร้านอาหารตอนแรกผมตกใจมากที่เห็นสภาพเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรด้วยเพราะผมไปกับผู้หญิงอีกคน​ วันนี้ยัยเด็กใจแตกก็บุกเข้าไปถึงบ้านไอ้แอนดริว ผมไม่รู้ว่าเธอเข้าไปได้ไง เก่งจริงๆตัวแค่นี้ เธอมาขอร้องอ้อนวอนขออยู่ด้วย ผมรู้มาบ้างว่าเธอถูกตามล่าแต่ไม่รู้รายละเอียดเท่าไหร่ เธออ้อนจนผมใจอ่อนยอมให้อยู่ด้วยไง

ผมพาเธอไปกินข้าวที่ร้านอาหารระหว่างรออาหารผมก็สังเกตเห็นว่าเธอหน้าซีดๆเลยถาม สรุปเป็นไข้จริงๆด้วยภาระจริงๆเลย

ผมอุ้มเธอขึ้นมาบนห้อง ตัวเธอร้อนมาก มาอยู่วันแรกก็สร้างปัญหาซะแล้ว ผมวางเธอลงบนเตียงใหญ่แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำหากะละมังใบเล็กใส่น้ำกับผ้าขนหนู เดินออกมาหายัยเด็กใจแตกที่นอนอยู่บนเตียง

"อื้อออ หนาว"เธอครางแล้วพลิกตัวหนีสัมผัสเย็นๆจากผ้าขนหนู

"เช็ดตัวก่อน แป๊ปเดียว"ผมบอกเมื่อเธอไม่อยู่นิ่งปัดมือผมออกตลอด

ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำให้ใครเลยนะเว้ย ยัยนี่เป็นใครเนี่ยแล้วทำไมผมต้องทำให้ด้วยวะ แต่ก็นั่นแหล่ะถึงจะคิดแบบนั้น ผมก็จัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จนเสร็จ

"จุ๊บ หายเร็วๆนะยัยเด็กใจแตก" เหมือนมีแรงดึงดูดให้ก้มลงไปจุ๊บหน้าผากมน เธอทำอะไรกับฉันกันแน่ยัยเด็กใจแตก

วันนี้ทั้งวันผมไม่เป็นอันทำงาน ได้แต่นั่งเฝ้าคนป่วยอยู่ในห้อง กลัวเธอเป็นอะไรมากกว่านี้ โทรไปบอกไอ้แอนดริวกับไอ้ฌอณพวกมันล้อผมใหญ่เลย ไอ้สองตัวนั่นไม่รู้อะไรเสือกชิบหาย

18.00น.

"ตื่นยัง"ผมถามคนที่นอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนเตียง

"ตื่นแล้ว"เธอนอนกอดหมอนตอบผมที่ยืนอยู่ข้างเตียงตาแป๋ว ยัยนี้อายุเท่าไหร่กันแน่นะหวังว่าจะไม่ใช่15 16ปีหรอกใช่มั้ย ไม่งั้นผมนี่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์แน่

"ตื่นแล้วก็ลุกไปกินข้าว จะได้กินยา"ผมบอกเด็กน้อยที่นอนมองผมตาแป๋ว ไม่รู้จะทำตัวน่ารักทำไม อยู่เฉยๆก็น่ารักจะตายอยู่แล้ว

"คุณทอมเปลี่ยนชุดให้หนูหรอ"เธอลุกขึ้นแล้วเดินตามผมเข้ามาในครัวเงียบๆแต่ยังไม่ถึงครัวดีเธอก็ถามขึ้น พึ่งสังเกตุชุดตัวเองมั้ง

"ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นไอ้บ้าที่ไหน"ถามแต่ละคำถาม เธอคิดบ้างมั้ยเนี่ย เฮ้อ!

"..."ยัยเด็กใจแตกนั่งลงที่โต๊ะอาหารบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย มากกว่านี้ผมก็เคยทำมาแล้วมั้ยวะ จะมาอายทำไมกะอีแค่เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็นะเวลายัยนี่เขินยิ่งน่ารักเข้าไปอีกจนผมอยากแกล้งให้เธอเขินแบบนี้ตลอดเลย