ภาคินกลับมาเอาตอนเช้าตรู่ เธอนอนไม่หลับและร้องไห้จนตาบวมนิดๆ เขาเองดูรีบร้อน และเธอก็ไม่สนใจจะไถ่ถามอะไร เขาจะกลับตอนไหน จะทำอะไร เธอไม่อยากถามอีกต่อไป อยากทำอะไรก็ทำไปเลย นึกๆ แล้วอยากกลับไปอยู่กับผู้เป็นย่า แม้ท่านจะบังคับไปบ้าง แต่เธอก็มีโลกส่วนตัวเป็นของตัวเอง เพราะท่านไม่ได้ก้าวก่ายเธอทุกเรื่องตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
“ช่วงนี้พี่งานยุ่ง อาจจะกลับดึก วดีอยู่บ้านก็หาอะไรทำนะ จะได้ไม่เหงา” เขาเอ่ยบอกภรรยา นึกห่วงใยเธอ แต่เพราะช่วงนี้เขามีงานต้องสะสางมากมาย จึงอาจจะมีเวลาให้เธอน้อยลง
“กลับดึกไปทำงานหรือไปทำอะไรกันแน่คะ”
ราชาวดีไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นคนชอบแขวะแบบนี้ แต่ทำไมเธอถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้ พูดไปแล้วก็เห็นเขาหน้าเครียดลงกว่าเก่า เขาไม่พูดและเดินหนี คงรำคาญหรือไม่ก็ไม่อยากทะเลาะด้วย เธอรู้สึกผิดที่พูดแบบนั้นออกไป แต่จะเรียกเขาก็เดินจากไปแล้ว ได้แต่ยืนเม้มปากเพรา
