Chapter 3 เรื่องซวยๆ

1853 Words

ร่างสูงใหญ่ขยับเปิดประตูออกกว้าง หลีกทางเพื่อให้เธอได้เข้าไป แต่ถึงอย่างนั้นแอลลี่ก็มีท่าทีอิดออดไม่กล้าเข้าไปเสียทีเดียว ดวงตากลมโตของเธอเหลือบขึ้นไปมองเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูไม่มีพิษภัยของเขาก็ทำให้เธอโล่งใจขึ้นมาหน่อย 'หมอนี่คงไม่พิศวาสเธอหรอกมั้ง' เพราะแค่เจอกันครั้งแรก (?) ก็ได้แต่พ่นคำพูดเสียดสีใส่เธอเสียขนาดนี้ ร่างเล็กของเธอค่อย ๆ ก้าวผ่านตัวเขาเข้าไปด้านใน แอลลี่ ได้ยินเสียงประตูปิดตามหลังมาติด ๆ โดยฝีมือของเจ้าของห้องจนเธอต้องหันกลับไปมองเขาอีกครั้ง ความประหม่ากำลังเล่นงานเธออย่างไม่ทันตั้งตัว เมื่อจู่ ๆ ร่างกำยำก็ก้าวเดินมาหาเธออย่างช้า ๆ เธอต้องก้าวถอยโดยอัตโนมัติจนหลังไปติดฝาผนังห้อง...เธอเผลอกลั้นหายใจเมื่อมองเห็นร่างสูงใหญ่ของเขากำลังเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ "ดะ เดี๋ยว! นายเข้ามาใกล้ฉันทำไม..." หญิงสาวถามชายหนุ่มด้วยความตกใจ ไม่กี่อึดใจร่างกำยำก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ แอลลี่แทบจะหยุดหายใจอยู่ตรงนั้น "นี่เธอทำไมต้องกลัวฉันขนาดนั้นด้วย ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย" เขาเอ่ยถามยิ้ม ๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่แตกตื่นของอีกฝ่าย เธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขาดังแว่วออกมา "ละ แล้วนายจะเดินมาใกล้ฉันทำไม" "ฉันแค่เดินมาเปิดไฟให้เธอไง นี่คิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นเหรอ" ว่าแล้วเจ้าตัวก็เอื้อมมือไปข้าง ๆ ตรงที่หญิงสาวยืนอยู่ก่อนจะเปิดสวิตช์ไฟให้ภายในห้องสว่างขึ้น หญิงสาวเงยหน้ามองขึ้นไปสบตากับเขาในระยะประชิด พอในห้องสว่างขึ้นทำให้เห็นใบหน้าหล่อของเขาชัดเจนยิ่งขึ้น ผู้ชายตรงหน้าผิวขาวเนียนอย่างกับผิวเด็ก ริมฝีปากสีชมพูรูปกระจับนั่นก็ดูน่าจูบเป็นที่สุด "มองหน้าทำไม หืม? หาเรื่องเหรอ?" "ปะ เปล่า..." เสียงนุ่มทุ้มของเขาทำเธอหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง หญิงสาวเบือนหน้าหนีจากใบหน้าอันหล่อเหลา แล้วรีบผละตัวออกห่างจากเขาในที่สุด และดูเหมือนว่าชายหนุ่มตรงหน้าก็ทำตัวไม่ถูกเช่นเดียวกันเมื่อเห็นว่าเธอใช้สายตาแบบไหนในการมองเขาแบบนั้น 'อ่อย?' คือความคิดของเขาในตอนนี้ ร่างกำยำปล่อยให้เธอหาแมวในห้องเขา ส่วนตัวเขารีบออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียงให้หัวโล่งอีกสักหน่อย เขาไม่มีสมาธิเมื่อเห็น 'เธอ' อยู่ในห้องเขาแบบนี้... ฟ่งเฉินดูดบุหรี่ได้เพียงแค่สองสามปื้ด ก็หันหน้ากลับไปมองภายในห้องที่หญิงสาวตัวเล็ก ๆ ยังก้ม ๆ เงย ๆ มองหาแมวอยู่ตรงโซฟา ในยามที่เธอก้มลงเสื้อสายเดี่ยวที่ใส่มาก็ร่นลงจนเห็นร่องอกอวบอิ่ม ทำเขาเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ยิ่งอีกฝ่ายก้มลงแล้วยกสะโพกขึ้นก็ทำเขาเกิดจินตนาการไปไกลแสนไกล...ไกลกว่าที่คิดเอาไว้... "เวรฉิบ..." เขาสบถในลำคอเสียงแผ่ว รู้สึกปวดหนึบขึ้นกลางกายแปลก ๆ นี่เธออ่อยเขาแบบไม่รู้ตัวหรือไง... ฟ่งเฉินพยายามอัดบุหรี่เข้าปอดเพื่อให้ละสายตาออกจากหญิงสาว แต่เหมือนตาเขามันไม่รักดีเอาแต่มองเธอแทบไม่ละสายตาไปไหน จนกระทั่งเธอหาแมวตัวป่วนของตัวเองเจอ เขาจึงเดินเข้าไปหาในที่สุด "หาเจอแล้วเหรอ" เขาทิ้งก้นบุหรี่ลงถังขยะใกล้ ๆ ก่อนจะมองใบหน้าเนียนที่เปื้อนยิ้มเพราะหาแมวเจอ "อ่า อืม ขอโทษที่ทำให้ลำบากแล้วกัน ไว้จะเอาของมาขอโทษอีกทีนะ" หญิงสาวเอ่ยส่วนเขาได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินมาส่งอีกฝ่ายที่หน้าประตูห้อง ทอดสายตามองร่างบางเดินกลับห้องตัวเองไป หึ! เขาเจอผู้หญิงที่ถูกใจเข้าให้แล้วสิ ปกติเจอแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา แต่เธอคนนี้โคตรแตกต่าง ปากจัดแบบนี้น่าจะให้อมอย่างอื่นของเขาเสียจริง ๆ "ฉันไม่ปล่อยเธอให้หลุดมือแน่...น้องแอลของเฮีย" หลายวันถัดมา ติ๊ง! 'หนูแอลวันนี่เจ๊มีอะไรจะบอก' ติ๊ง! 'เรื่องด่วน! น้องแอลช่วยลงมาคุยกับเจ๊หน่อยน้า' ข้อความจากเจ๊พิงค์ทำให้แอลลี่คิ้วขมวดเล็กน้อย เพราะไม่เคยมีครั้งไหนที่เจ๊จะทักหาเธอก่อน ถ้าไม่มีเรื่องแปลก ๆ หรือเรื่องคอขาดบาดตาย และนั่นก็ทำให้เธอต้องรีบแต่งตัวให้เสร็จเพื่อลงมาคุยกับเจ๊พิงค์ หญิงสาวลงลิฟต์มาก็รีบเข้าไปในห้องประชาสัมพันธ์ที่เจ๊แกประจำการอยู่ทันที ไม่รอให้อีกคนทักทายเธอรีบเปิดประเด็นทันที "เจ๊มีเรื่องอะไร ทำไมทักหาหนูตั้งแต่เช้า" "แหม่ ๆ หน้าตื่นลงมาเลยนะนั่น" เสียงเจ๊แกแซวทันทีที่เห็นหน้าตื่น ๆ ของเธอ "ก็แอลอยากรู้ว่าเรื่องอะไร ปกติเจ๊ไม่เคยทักหาแอลถ้าไม่มีปัญหาอะไร" แล้วจะไม่ให้เธอกังวลได้ยังไง แต่ดูจากสีหน้าเจ๊พิงค์ตอนนี้ดูไม่สะทกสะท้านอะไร สงสัยคงไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไรหรอกมั้ง หรือมี...!? "ก็...ไม่มีอะไรหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร" เจ๊แกบอกปัดเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้เธอยิ่งสงสัยจนต้องใช้สายตากดดันนิด ๆ "แล้ว?" "ก็เรื่องห้องแอลนั่นแหละ" "ห้องแอลมันทำไมเหรอเจ๊?" เธออยู่มาเกือบ 4 ปีไม่เคยมีปัญหาอะไรเลยนะ ทำไมมาวันนี้เจ๊พิงค์ถึงเรียกคุย? เธอไม่ได้ทำอะไรในห้องเสียหายเลยนะ "คือว่า...เจ๊มีเรื่องบางอย่างจะบอกเกี่ยวกับห้องเราน่ะ" เจ๊พิงค์เอ่ยพลางเม้มปากเล็กน้อย แบบนี้มันยิ่งทำให้เธอลุ้นตามว่าเจ๊แกจะพูดว่าอะไร... "อะไรคะเจ๊?" เรื่องอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องผี หรือมีคนฆ่ากันตายในห้องเธอ "เรื่องที่เจ๊จะบอกก็คือ ห้องของแอลมีเจ้าของแล้วน่ะ เจ๊แค่ปล่อยให้แอลเช่าในระหว่างที่เขาอยู่ต่างประเทศ อีกหนึ่งอาทิตย์เจ้าของตัวจริงจะกลับมา เจ๊ขอโทษนะแอล " "ห้ะ? เจ้าของห้องตัวจริงจะกลับมาอยู่เหรอคะ?" แอลลี่หน้าเหวอทันทีเพราะไม่ได้เตรียมใจมาฟังเรื่องแบบนี้ ห้องที่เธออยู่ไม่ใช่ห้องเธอตั้งแต่แรกเหรอเนี่ย ทำไมเจ๊ทำแบบนี้กับเธอได้ลงคอ "ใช่แอล เจ๊ขอโทษที่ไม่ได้บอก" ไหนบอกไม่ใช่เรื่องใหญ่ไงเจ๊! ทำไมทำกันได้ลงเล่า "งั้นแปลว่าแอลต้องหาห้องใหม่เหรอคะ" เสียงที่เปล่งออกมาเบาหวิวไปหมด เธอไม่อยากย้ายคอนโดไปไหนเพราะที่นี่เป็นจุดศูนย์รวมของอะไรหลาย ๆ อย่างเลยก็ว่าได้ "อืม แต่คอนโดเจ๊ห้องเต็มทุกห้องเลย ไม่มีห้องว่างให้แอลอยู่คนเดียวแล้ว" "ง่ะ! แล้วแบบนี้แอลจะไปอยู่ที่ไหน" อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะเรียนจบแล้วแท้ ๆ ยิ่งหอเดี๋ยวนี้อยู่ไม่ครบปีไม่ให้ค่าประกันหอคืนอีก แล้วเธอจะไปหาที่อยู่ใหม่จากไหน แอลลี่น้ำตาตกใน ยิ่งเธอกระเป๋าแตกอยู่ด้วยช่วงนี้แล้วจะไปเอาเงินมาจากไหนเพื่อหาคอนโดอยู่ใหม่ "น้องแอลอย่าพึ่งโกรธเจ๊นะ ถึงเจ๊เพิ่งบอกเรื่องนี้ ก็ใช่ว่าเจ๊จะใจร้ายหาห้องให้แอลไม่ได้" "หือ?" หญิงสาวจากที่นอย ๆ อยู่เมื่อครู่เมื่อได้ยินสิ่งที่เจ๊บอกก็หูกางขึ้นมาทันที "ก็...เจ๊ติดต่อหนุ่มข้างห้องของแอลให้เขาช่วยแบ่งห้องให้แอลด้วย โดยที่เจ๊จะรับผิดชอบด้วยการไม่คิดค่าห้อง 4 เดือนจนกว่าแอลจะเรียนจบเพื่อเป็นการไถ่โทษน่ะ" "ห้ะ!!" เมื่อกี้อิเจ๊พูดว่าอะไรนะ ให้เธอไปอยู่ห้องของอิตาหื่นเหรอ? "เจ๊บอกเขาไปแล้วเมื่อวันก่อน ฟ่งเฉินเขาโอเคที่จะแบ่งห้องกับเรานะ ห้องของน้องฟ่งมีสองห้องนอน แอลไปนอนอีกห้องนึงได้เลย แต่ถ้าเกิดเหงา ๆ ก็ไปขอนอนกับเขาก็แล้วกัน คริ ๆ" "…" แอลลี่อ้าปากค้างไปกับคำพูดของจ๊พิงค์ทันที ไม่คิดว่าเจ๊แกจะเอาเธอใส่พานไปถวายให้กับเขาแบบนั้น ก็รู้อยู่หรอกว่าเจ๊พิงค์ชงเธอให้ฟ่งเฉินมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา แต่ก็ไม่คิดว่าเจ๊จะให้เธอไปอยู่กับเขาเลย! "น้องฟ่งเป็นสุภาพบุรุษตัวจริง น้องเขาสุภาพมาก ๆ น้องแอลคงยังไม่เคยได้สัมผัสตัวตนของเขา เชื่อเจ๊สิ น้องฟ่งเฉินเป็นคนดีจริง ๆ ดูได้จากมารยาทที่เขาคุยกับเจ๊" สุภาพบุรุษ? จริงเหรอ? เธอไว้ใจเขาได้จริงดิ เมื่อวันก่อนยังปากจัดต่อปากต่อคำกับเธออยู่แท้ ๆ ไหงวันนี้ถึงใจดีให้เธอย้ายเข้าไปอยู่ห้องเขาได้ "ใช่แน่เหรอเจ๊?" "แล้วทำไมเธอไม่คิดงั้นล่ะ..." แอลลี่ชะงัก เสียงที่ได้ยินไม่ใช่เสียงของเจ๊พิงค์แต่อย่างใด แต่เป็นเสียงทุ้มของใครอีกคนที่เดินเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เขาเดินมานั่งข้าง ๆ เธอก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างกวน ๆ "มาแล้วเหรอน้องฟ่ง เจ๊กำลังคุยกับน้องแอลอยู่เลย" "ครับพี่สาว" "อุ๊ย! เห็นไหมน้องแอล เจ๊บอกแล้วน้องฟ่งเฉินนิสัยโคตรดี สุภาพบุรุษสุด ๆ ไปเลย" ไม่พูดเปล่าเจ๊แกส่งสายตาเป็นประกายวิบวับให้เขาอีกยกใหญ่ จนเธอได้แค่เอือมระอาให้กับความบ้าผู้ชายของเจ๊แก... "ตกลงจะให้แอลย้ายมาห้องผมวันไหนครับ" เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังของเขาดังขึ้นต่อจากนั้น ฟ่งเฉินเขาวางตัวให้ดูสุภาพต่อหน้าเจ๊พิงค์ซึ่งต่างกับวันที่เจอเธอเมื่อครั้งก่อนเหมือนหน้ามือเป็นหลังมือ เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร หรือเขาจะเห็นใจเธอจริง ๆ ที่ยอมให้ย้ายเข้าไปอยู่ ข้อนี้แอลลี่ไม่สามารถล่วงรู้อะไรได้เลย "แล้วน้องฟ่งสะดวกให้น้องแอลย้ายเข้าวันไหนได้บ้างจ๊ะ" คุณเจ๊ที่สถาปนาเป็นผู้ปกครองของเธอเอ่ยถามเจ้าของร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาเป็นประกายอีกครั้ง แต่สิ่งที่ทำให้เธออึ้งยิ่งกว่าคงเป็นคำพูดเขาต่อจากนี้... "วันนี้เลยก็ได้ครับ พอดีผมว่างวันนี้แล้วอีกอย่างผมไม่อยากรอนาน"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more