Dangerous Guy คนโหดโหมดหลง (รัก) เธอ

Chapter 10 ตกหลุมรัก

"เธอบอกว่าจะทำตามทุกอย่างที่ฉันพูด" ถึงแม้น้ำเสียงที่เขาพูดนั้นเป็นเพียงแค่โทนเสียงธรรมดาเหมือนในยามที่เขาใช้พูดกับเธอทุกวัน แต่วันนี้ฟังดูแล้วมีพลังแฝงแปลก ๆ ที่ทำให้เธอไม่สามารถต่อต้านได้

สองเท้าเล็ก ๆ ก้าวเดินไปหาเขาเหมือนถูกมนตร์สะกดก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา ฟ่งเฉินเงยหน้าขึ้นสบตาเธอนิ่งแม้จะแค่ไม่กี่วินาที แต่เธอรู้สึกว่ามันนานชั่วกัปชั่วกัลล์ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาได้แต่สบตากันเงียบ ๆ จนแอลลี่ต้องเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบเมื่อไม่เห็นว่าเขาจะพูดอะไรออกมา

"นายมีอะไรเหรอ..."

"..." ฟ่งเฉินไม่ได้เอ่ยตอบเธอ คงทำเพียงแค่จ้องใบหน้าของเธอเท่านั้น

"ถ้าไม่มีฉันจะได้..."

"นั่งลง" น้ำเสียงแกมบังคับนั่น เธอไม่เคยปฏิเสธได้สักครั้ง อยู่ ๆ เธอก็ทำจมูกฟุดฟิด เหมือนได้กลิ่นอะไรบางอย่างลอยโชยออกมาจากตัวเขา เธอสูดหายใจเข้าอีกครั้งครานี้แน่ใจ

'หมอนี่ดื่มเหล้ามาเหรอ?'

"นั่งลงซะ" เขาย้ำอีกครั้ง เธอเดินหมายจะนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ใกล้เขา แต่ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดประโยคต่อมา "ไม่ใช่นั่งบนโซฟา"

"แล้วจะให้นั่งตรงไหน" นี่เขาจะบ้าเหรอไม่ให้เธอนั่งบนโซฟาแล้วจะให้เธอนั่งตรงไหน คงไม่ใช่บนพื้นใช่ไหม?

หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินกลับไปหาเขาพลางจ้องหน้าของฟ่งเฉินอย่างไม่เข้าใจ คราวนี้ไม่เพียงแต่ชะงักเธอถึงกับอ้าปากค้างกลางอากาศเมื่อได้ยินอีกประโยคตามมา

"นั่งบนตักฉัน"

"น่ะ...นายพูดเล่นหรือไง"

"ไม่เล่น นั่งบนตักฉันซะแอล" ไม่พูดเปล่าเขาฝ่ามืออุ่นร้อนของเขาก็กระชากตัวเธอลงไปนั่งบนตักของเขาทันที

"อะ! นี่อิตาฟ่งเฉิน!" หญิงสาวขืนตัวเองจะยืนขึ้นเพราะโดนเขาจู่โจมแบบไม่ทันได้ตั้งตัวใด ๆ เธออุตส่าห์เลี่ยงที่จะเจอหน้าเขาแต่หมอนี่กลับทำลายความตั้งใจ โดยการเรียกเธอเหมือนจะมีเรื่องคุยด้วย แต่กลับทำแบบนี้กับเธอ...

"อยู่นิ่ง ๆ ก่อน" เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอู้อี้ เพราะใบหน้าของเขาซุกอยู่เหนือหน้าอกของเธอ ลมหายใจร้อนของเขารินรดผิวตรงนั้นจนเธอขนลุกซู่ไปหมด

"นายอย่ามาซุกฉันได้ไหม เหม็นเหล้านะ"

ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งแน่ใจว่าคือกลิ่นเหล้าจากตัวเขาชัดเจน เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ดื่มเหล้า อยู่ด้วยกันมาหลายสัปดาห์เธอไม่เคยเห็นเขาเมาให้เห็นแม้แต่ครั้งเดียว

"นี่ ฟ่งเฉินถ้าเมาก็ไปนอนสิ อย่ามาทำตัวรุ่มร่ามกับฉันนะ" หญิงสาวใช้แรงที่มีดันไหล่เขาออก จนใบหน้าของเขาที่ซุกอยู่เหนือเนินอกผละออกมาในที่สุด หญิงสาวกะจะต่อว่าเขาที่บังอาจมาทำตัวรุ่มร่ามกับเธอ แต่เมื่อเห็นสายตาที่เขาทอดมองมาเธอกลับพูดอะไรไม่ออก

'ทำไมต้องมองหน้าเธอด้วยสายตาแบบนั้นด้วย' เป็นสายตาที่เธออ่านไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"เธอโกรธอะไรฉันเหรอ?" ฟ่งเฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบายามที่จ้องเข้ามาในดวงตากลมโตของเธอ

"..." หญิงสาวเม้มปากตัวเองรู้สึกลมหายใจติดขัดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เพราะแววตาที่เขามองมา

"ที่หลบหน้าเพราะว่าโกรธฉันใช่ไหม" เธอไม่รู้ว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร เธอไม่ได้หลบหน้าเพราะว่าโกรธอะไรเขาเลยสักนิด...

อย่ามาทำหน้าเหมือนลูกหมาโดนเจ้าของทิ้งได้ไหม มองเธอแบบนี้ไม่ดีต่อหัวใจเธอเลยให้ตายสิ เหมือนหมอนี่กำลังอ้อนเธออยู่อย่างไรไม่รู้

"..."

"ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรือเปล่า" ร่างกำยำเอ่ยพร้อมกับใช้วงแขนโอบรัดเอวคอดให้ขยับจนหน้าอกเธอแนบสนิทไปกับตัวเขา ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันนะ ทั้งที่เธอสามารถขยับลุกออกมาได้ แต่ทำไมร่างกายเธอจึงนิ่งให้เขากอดก่ายอยู่แบบนั้นก็ไม่รู้

"ปะ เปล่า"

"แล้วหลบหน้าฉันทำไม...ให้ตายสิ เธอทำให้ฉันแทบเป็นบ้าไม่รู้หรือไง" คำนี้เหมือนเขาสบถพูดกับตัวเองเท่านั้น

"..." แอลลี่ได้แต่นั่งเกร็งอยู่บนตักเขา เพราะคำพูดของเขา เธอไม่คิดว่าการหลบหน้าจะทำให้หมอนี่คิดเป็นตุเป็นตะว่าเธอโกรธ เธอไม่ได้โกรธอะไรเขาแม้แต่นิดเดียว

เพียงแค่...รู้สึกแปลก ๆ เวลาเจอหน้าเขา ไอ้หัวใจไม่รักดีของเธอมันทรยศมันมักเต้นไม่หยุดเพียงแค่เห็นหน้าเขา เห็นร่างกายเขาตอนถอดเสื้อผ้าแล้วเดินหายเข้าไปในห้อง แค่ได้ยินน้ำเสียงเขาตอนเอ่ยพูดกับเธอ ทุก ๆ อย่างที่เป็นเขามันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก

"กลัวว่าฉันจะทำอะไรให้เธอไม่พอใจ ฉันทำผิดอะไรเธอช่วยบอกหน่อยได้ไหม..." เขาจ้องใบหน้าเธอนิ่งอย่างคาดหวังคำตอบ ใบหน้าเขาฉายแววหม่นหมองลงเมื่อคิดว่าตัวเองทำให้เธอโกรธ หรือเผลอทำอะไรให้อีกฝ่ายไม่พอใจจนต้องหลบหน้าเขาตลอดเวลา

"เปล่าสักหน่อย นายไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด" แอลลี่ได้แต่เอ่ยบอกเขาไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"..."

"ฉันแค่สับสนอะไรนิดหน่อยน่ะ เลยอยากอยู่กับตัวเอง" เธอสับสนกับอาการที่เกิดขึ้นกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นยามเมื่อเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงของเขา ซึ่งมักทำให้เธอเกิดความคิดต่าง ๆ ในหัวเกี่ยวกับเขาเป็นความรู้สึกแบบไหน เธอสับสน ต้องการหาคำตอบให้กับตัวเอง

หญิงสาวจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขาในเวลานี้ คำพูดของยายน้ำผึ้งผุดขึ้นมาในหัวอีกแล้ว คนอย่างเธอนี่เหรอจะรู้สึกตกหลุมรักใคร และคนที่เธอรู้สึกด้วยก็คืออีตาที่ลากเธอมานั่งตักเขาในตอนนี้ เธอจะหลอกตัวเองว่าไม่ได้ชอบเขาได้จริงเหรอ?

"แล้วตอนนี้ยังสับสนอยู่ไหม?" เสียงของเขาทำเธอหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง คำถามของเขาทำให้เธอตัดสินใจอะไรบ้างอย่างได้เด็ดขาด

"ไม่รู้สิ คงไม่แล้วมั้ง" ในเมื่อชอบเขาไปแล้วก็คงต้องยอมรับแล้วล่ะ แต่จะบอกให้เขารู้คง... ไม่ดีมั้ง เธอจะไม่ยอมให้เขารู้แน่ ๆ ว่าคิดอะไรเกินเลยไปไกล

แต่ดูหน้าเขาตอนเมาตอนนี้สิ...จะมาอ้อนเอาอะไรหืม?

"งั้นเหรอ..." สีหน้าของเขาดูดีขึ้นมาทันที หญิงสาวทันได้เห็นริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มเล็ก ๆ ออกมาแวบหนึ่งก่อนจะจางหายไป เขาดูมึนงงเล็กน้อยไม่รู้ว่าดื่มมาเยอะเท่าไหร่ถึงได้กล้าทำตัวรุ่มร่ามถึงเนื้อถึงตัวเธอได้ขนาดนี้

"อือ แล้วนายล่ะ ดื่มมาเหรอ?" หญิงสาวเอ่ยถามเขาออกไป เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาต่อ ลำแขนของเขายังคงโอบกอดตัวเธอแน่นไม่ยอมคลาย ทั้งที่ได้คำตอบที่เธอคิดว่าน่าพอใจจากเธอแล้ว

"นิดหน่อย ไม่ได้เมาอะไรมากมาย" เขาเอ่ยเสียงอุบอิบก่อนจะซบใบหน้าลงบนไหล่ของเธอแล้วสูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายเธอเข้าปอดเฮือกใหญ่ จมูกเขาซุกซนไปตามลาดไหล่ จนแอลลี่ต้องใช้ฝ่ามือดันหน้าผากเขาให้ออกห่างจากไหล่ของเธอ

ไม่ได้เมา? นี่เขาใช้คำว่าไม่ได้เมางั้นเหรอ? จะเชื่อได้จริงไหมเนี่ย

"งั้นตอนนี้ฉันชูนิ้วอะไรอยู่" ในเมื่อเขาบอกไม่ได้เมาก็ต้องรู้ว่าในตอนนี้เธอชูนิ้วอะไรอยู่ และสิ่งที่หมอนี่ตอบมานั้น...

"นิ้วกลาง"

"บ้านนายสิ ฉันเปล่าชูนิ้วกลางสักหน่อย" อิตาบ้านี่! เธอชูนิ้วชี้ให้เขาต่างหาก นี่เรียกว่าไม่ได้เมาใช่ไหม

"ก็เธอขยับนิ้ว มองไม่ชัดเลย"

"ฉันไม่ได้ขยับนิ้วสักนิดแต่นายมันไอ้ขี้เมาต่างหาก" หญิงสาวยกมือขึ้นบีบแก้มนิ่มของเขาเบา ๆ เมื่อกี้มันข้ออ้างชัด ๆ เธอไม่ได้ขยับนิ้วอย่างที่เขาบอกเลยด้วยซ้ำ "แล้วตอนนี้ฉันชูนิ้วอะไรอยู่" เธอถามเขาอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้ชูนิ้วชี้อย่างเดิมให้เขาดู

ฟ่งเฉินมองนิ้วเรียวตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะผละกลับไปมองใบหน้าสวยของเธอ มุมปากของเขาเหมือนยกยิ้มนิด ๆ แต่เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่าเพราะเปิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น

"มองไม่ชัดเลย ขอดูใกล้กว่านี้" เขาเอ่ยพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จนหญิงสาวต้องใช้ฝ่ามือดันหน้าเขาออก แต่ฟ่งเฉินกลับจับมือข้างนั้นของเธอเอาไว้พร้อมกับกดจูบลงบนข้อนิ้วหนัก ๆ

"อะ! นะ นี่!" หญิงสาวพยายามชักนิ้วออก แต่เขากลับยึดไว้แน่นไม่ยอมคลาย ริมฝีปากอุ่นร้อนของเขากดจูบไปตามปลายนิ้วเรียวแต่ละนิ้วแผ่วเบา ตาคมจ้องมายังเธอไม่วางตาขณะที่กดจูบตรงข้อนิ้วของเธอซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นหลายวินาที แอลลี่รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ไปกับสัมผัสของเขา

"นะ นี่ ฟ่งเฉิน.." แอลลี่แทบจะลืมหายใจเมื่ออยู่ ๆ เขาก็แลบลิ้นเลียไปตามนิ้วเรียวงามของเธอ ปลายลิ้นของเขาอุ่นร้อนและชื้นแฉะ การกระทำของเขาทำให้เธอออกอาการขนลุกหนาว ๆ ร้อน ๆ อย่างบอกไม่ถูก

พอจะดึงมือกลับฟ่งเฉินก็จับเอาไว้แน่นกว่าเดิม แอลลี่แทบจะทำตัวไม่ถูกกับการกระทำที่ดูรุ่มร่ามกับเธอมากเกินขอบเขต ทั้งเขินอายและอยากต่อว่าเขาในคราวเดียวกัน

เธอรู้ว่าร่างกายตัวเองในตอนนี้ร้อนรุ่มไม่ต่างจากปลายลิ้นเขาเท่าไหร่นัก เลือดลมในกายสูบฉีดจนขนลุกไปทั่วทั้งร่าง สะโพกของเธอนั่งทับอยู่กลางกายเขารับรู้ได้ถึงพลังบางอย่างที่กำลังดุนดันสะโพกของเธออยู่ในขณะนี้

"ฟ่งเฉิน.." เสียงเรียกชื่อเขาที่ออกจากริมฝีปากเธอช่างเบาหวิวราวกับเสียงกระซิบ ฝ่ามือหนาใหญ่รั้งท้ายทอยของหญิงสาวให้เข้ามาใกล้กับใบหน้าของตัวเอง ชายหนุ่มยื่นริมฝีปากอ้าออกไปสัมผัสปากจิ้มลิ้มของเธอหยอกล้ออย่างเว้าวอน หญิงสาวรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ตลึงเพริดไปกับสัมผัสบางเบาแบบที่เธอไม่เคบรู้สึกมาก่อน

ชายหนุ่มใช้ช่วงวเลาที่อีกฝ่ายกำลังเผลอไผลไปกับรสสัมผัสค่อย ๆ กดร่างของเธอลงให้นอนราบไปกับโซฟาตัวยาวขณะที่ริมฝีปากยังเย้าแหย่อยู่ที่ปากเล็ก ๆ ไม่ห่าง