เจ้าสาวในรอยชัง

บทนำ “พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันจะหลุดพันธะนี้” เจ้าของเสียงอย่างภาธรก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างกายคนที่พูดด้วย ซึ่งนั่นก็คือ ปวริศา ภรรยาที่ได้มาด้วยความไม่เต็มใจ หญิงสาวเม้มปากแน่น พร้อมกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ หล่อนรู้ถึงสิ่งที่ภาธรกำลังจะบอกดี ในเมื่อวันพรุ่งนี้คือ วันที่เขาและเธอจะหย่าขาดจากกัน ปวริศาเหลือบมองใบหน้าของคนพูด ก่อนก้อนสะอื้นจะวิ่งมาจุกอยู่ที่คอ เพราะทั้งน้ำเสียงและแววตาของภาธร มันสื่อได้ว่าเขาดีใจที่ได้เปลี่ยนสถานะเป็นวิวาห์ร้าง ไม่ได้มีความลังเลอยู่เลยสักนิด หญิงสาวยกยิ้มอย่างชอกช้ำ และเจ็บไม่ต่างจากมีฝูงมดมารุมกัดกิน ก่อนจะตอบเสียงสั่น “ค่ะ” “ยังอยากจะทำหน้าที่เมียอีกไหม ฉันจะได้ทนทำให้คืนนี้” พูดจบก็มีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏที่มุมปาก พร้อมกับสายตาเบนไปที่เตียง หญิงสาวส่ายศีรษะปฏิเสธพร้อมกัดปากแน่นกว่าเดิมจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บ นั่นคงไม่ได้เจ็บมากไปกว่าหัวใจซึ่งบีบรัดตัวอย่างรุนแรง เพราะรู้ว่าเขากำลังสื่อถึงอะไร ทั้งแววตาและน้ำเสียงมันมีแต่ความเหยียดหยาม “ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรือ หน้าที่นั้น” “คุณธรอย่าใจร้ายกับหวานสักวันจะได้ไหมคะ” “ใจร้าย…ฉันเคยทำแบบนั้นหรือหวาน…” ไม่เพียงพูดน้ำเสียงคล้ายจะหัวเราะ ยังเชยคางมนขึ้นให้สบตากับเขา ดวงตาคู่คมพบความสะใจวิบวับอยู่ในนั้น “อย่ากัดปากตัวเองสิ เดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี คืนนี้จะไม่พร้อมสำหรับฉันนะ” “หวานขอร้อง” เธอได้แต่วิงวอน ก่อนจากกันหล่อนขอซึมซับความสุขบ้างไม่ได้หรือ เพราะที่ผ่านมามักได้รับความเย็นชา จนตอนนี้หัวใจหล่อนใกล้จะล้มเหลวเต็มทนแล้ว ภาธรคำรามฮึในลำคอ ก่อนจะผละออกห่าง “เจอกันที่เขตสิบโมง” “ค่ะ” จะให้หล่อนตอบอะไรได้อีกนอกจากคำนี้ต้องยอมรับความจริงว่าเขาไม่รักและไม่เคยรัก ก่อนจะได้ยินอีกหนึ่งประโยค “อยากได้หรือ เอาไปด้วยสิ ไม่งั้นมันจะจบลงที่ถังขยะ” สิ่งที่ภาธรหมายถึงคือรูปแต่งงานที่ปวริศายืนมองมันอยู่นานแล้ว “หวานจะเอามันไปด้วย” ถึงมันจะไม่ได้สำคัญกับอีกฝ่ายทว่ามันมีค่าเป็นความทรงจำของเธอ ถึงมันจะเป็นความทรงจำสีหม่นและรอยน้ำตาก็ตาม “ดี” ภาธรแค่นยิ้มร้ายๆให้อีกหน ก่อนจะออกจากห้องไป ปล่อยให้ปวริศายืนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวในห้องนี้ ไม่ต่างจากที่ผ่านมา สุดท้ายน้ำตาก็ร่วงเผาะลงอาบแก้ม เธอเข้มแข็งมาตลอดถึงแม้จะได้รับความเย็นชาจนใจพังสักแค่ไหน วันนี้หล่อนสู้ไม่ไหวแล้วจริงๆ คงต้องอ่อนแอสักวันก่อนที่หญิงสาวจะปล่อยตัวลงกับเตียงและสะอื้นออกมา