“คิดถึงคนที่นี่มั้ง” ภาธรตอบสีหน้าเรียบและแววตาจริงจัง สิ่งที่พูดไปไม่ได้โกหก เพราะเขาคิดถึงคนที่นี่จริงๆ แม้ว่ายังตัดสินความรู้สึกที่มีทั้งหมดไม่ได้ แต่ก็แน่ใจว่าความกระวนกระวายที่ทำให้นอนไม่หลับ นอกจากความเป็นห่วงแล้ว มันมีความคิดถึงสอดแทรกมาด้วยและมีมากที่เดียว
“ถ้าคิดถึงคุณท่าน ก็อยู่รอคุณท่านนะคะ อีกสักพักคุณท่านก็กลับ”
ภาธรทำเสียงฉุนกับถ้อยคำของปวริศา ที่เจ้าหล่อนตีความไปแบบนี้ ก่อนจะตอบให้ชัด
“พ่อไม่ใช่คนที่ฉันคิดถึง ลุงสมบูรณ์ก็ไม่ใช่ ก้อยก็ไม่ใช่” เขาย้ำเสียงชัดและจ้องหน้าปวริศา แถมยังขยับไปใกล้อีกนิด
“คงไม่โง่ที่จะไม่รู้ว่าฉันกำลังบอกคิดถึงใคร” ในเมื่อเขาก็จ้องหน้าเธออยู่ขนาดนี้
ปวริศาก็ได้ยินชัดเต็มสองหูและตีความได้ ในเมื่อในบ้านนี้ก็เหลือเธออีกเพียงคนเดียวเท่านั้น
“หวานคงไม่กล้ารับ และถึงจริงก็อย่าชวนหวานไปตกนรกด้วยเลยค่ะ คนที่ค
