“ที่บ้านเครียดกันมากนะ โทรมาเล่าให้พี่ฟังทุกวันว่าไม่รู้ว่าตาลหายไปไหน พี่เองก็ลำบากใจ รู้ทั้งรู้ว่าตาลอยู่ที่นี่ แต่ก็บอกอะไรไม่ได้”
“ก็บอกพวกเขาไปสิคะ ว่าตาลโตแล้ว และไม่เคยทำอะไรไม่มีเหตุผล ตาลต้องการเวลาเท่านั้น บอกพวกเขาสิคะว่าอย่าห่วงตาล”
“พี่จะบอกได้ไงล่ะ ก็เขาไม่รู้อะไรเลยนี่” คนที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับน้องว่าจะเก็บเรื่องที่น้องมาเป็นความลับจนไม่กล้าบอกความจริงกับทางบ้านนั้นบอกอย่างลำบากใจ... “พี่อยู่อย่างนี้พี่ก็ไม่ห่วงอะไรเพราะพี่รู้ว่าตาลอยู่ที่นี่ แต่ตาลลองนึกถึงคนทางบ้านดูสิว่าเขาจะห่วงมากขนาดไหนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตาลเลย”
“ตาลรู้ค่ะ แต่ตอนนี้ตาลไม่สบายใจที่จะกลับ”
“แล้วดีขึ้นหรือยัง การหนีปัญหามันทำให้ตาลรู้สึกดีพอหรือยังล่ะ... ตาลพอจะเล่าให้พี่ฟังได้ไหม พี่ฟังที่บ้านเล่าแล้วรู้สึกปวดหัวพิลึก”
“ที่บ้านเล่าว่าอะไรคะ” คนที่เหม่อๆ อยู่หันมาถามอย่างสนใจ
“ก็แม่ก
